ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခါနီး ဖတ္ဖို႔။

ေဟ့ ဒီမွာ! မင္းကိုယ္မင္း သတ္ေသခ်င္ေနသလား? ဒီစာေလးကို တစ္ခ်က္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ။
အရွည္ႀကီးမဖတ္နဲ႔ ငါးမိနစ္ပဲဖတ္။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ရင္ မင္းလုပ္ခ်င္တာ ဆက္လုပ္၊ ဟုတ္ပလား။
ငါ မင္းကို တရားမခ်ဘူး။ မင္း စိတ္ေတြ ေျပာင္းလိုက္ပါလို႔ မေျပာဘူး။
ငါက ဓမၼကထိကလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာ၀န္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္းခံစားမႈမ်ဳိးကို ထပ္တူ ခံစားဖူးသူတစ္ေယာက္ပဲ။

မင္းဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ငါမသိဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဒီစာကို ဖတ္ေနရလဲလို႔လဲ ငါမသိဘူး။ ငါသိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။

အခု မင္း ဒီစာကို ဖတ္ေနတယ္၊ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ဘာလို႔ ဖတ္ေနရသလဲဆိုေတာ့ မင့္မွာ ဒုကၡႀကီးတစ္ခုခုရွိေနတယ္ ဒါေၾကာင့္မင္းကိုယ္မင္း သက္ေသဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္၊ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္။
တကယ္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္မယ္သာဆိုရင္ အခု မင္းအနားငါ ရွိခ်င္လိုက္တာ။ မင္းနဲ႔အတူ လာထိုင္မယ္၊ စကားေတြ အတူေျပာမယ္။ တို႔ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရင္ဖြင့္ေျပာခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ငါသိတယ္၊ အဲဒါ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္တဲ့ သူေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ငါသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဘယ္လိုခံစားေနရသလဲဆိုတာ ငါတပ္အပ္နီးပါး ငါမွန္းလို႔ရတယ္။ မင္း စာအရွည္ႀကီး မဖတ္ခ်င္ဘူးဆိုတာလဲ ငါသိတယ္။
တိုတိုပဲ ငါေရးပါ့မယ္။ မင္းနဲ႔သာ ငါးမိနစ္ေလာက္ အတူရွိခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ငါ မင္းကို လုပ္စရာေလး ငါးခုပဲ ေ၀မွ်ခ်င္တာပါ။ မင္းကိုယ္မင္း သတ္ေသခ်င္ေနတဲ့ကိစၥကို ငါမကန္႔ကြက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္း သိပ္နာနာက်င္က်င္ ခံစားေနရာတယ္လို႔ ငါယူဆတယ္။

ေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းဆက္ဖတ္ေနတာပဲ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။ မင္းသာ ဒီစာဆံုးတဲ့အထိ ဆက္ဖတ္ျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ မင္းရဲ႕စိတ္အတြင္းဆံုးပိုင္းထဲမွာ ခ်ီတံုခ်တံုအေတြးကေလးတစ္ခုေတာ့ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔  ငါထင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မင္းက မင္းဘ၀ကိုေတာ့ အဆံုးသတ္ေတာ့မွာပဲေနာ္။ လူေတြ အဲဒီလို မၾကာခဏ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အဆိုးဆံုးျဖစ္သြားၿပီလို႔ စိတ္ပ်က္သုဥ္းသြားတတ္တာမ်ဳိးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေသပစ္လိုက္ျခင္းဟာ အရာရာ အိုေကသြားမယ္လို႔ မင္းထင္သလား? ပံုမွန္ဆံုးျဖတ္မႈလို႔ မင္းထင္သလား? အနည္းဆံုးေတာ့ အခု မိနစ္ပိုင္းေလးေတြမွာ မင္း ဆက္အသက္ရွင္ေနေသးတယ္။ အဲဒါ မင္းမွာ ဒိြဟစိတ္ေတြရွိေနေသးတာကိုျပတာပဲ။ မင္းေသခ်င္ေနတဲ့ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ မင္းမွာ ဆက္ရွင္သန္ခ်င္ေနေသးတဲ့ စိတ္လည္း ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိနစ္နည္းနည္းေလာက္ ဆက္သြားၾကည့္ရေအာင္။

ပထမဆံုး မင္းဒီစာေၾကာင္းေလးကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာဟာ ...
ေရြးခ်ယ္မႈ မဟုတ္ဘူး။
မင္းစိတ္ရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္ထက္ပိုၿပီး
နာက်င္ခံစားသြားရလို႔ ျဖစ္တယ္။

ဒါပဲ။ မင္းဟာ လူဆိုးမဟုတ္ဘူး။ အရူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ့ညံတဲ့သူ၊ အရံႈးေပးတတ္တဲ့သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ၊ မင္းေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရလို႔။
ကဲ ... အဲဒါကိုၾကည့္စမ္း။ တကယ္တမ္း အမွန္ေတာ့ မင္းေသခ်င္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းခံႏိုင္ရည္ထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး နာက်င္ခံစားေနရလို႔ပါပဲ။
ငါ မင္းပခံုးေပၚ တၿပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး တင္လိုက္ရင္ မင္းလဲၿပိဳက်သြားမယ္၊ မင္းဆက္ရပ္ခ်င္ခ်င္ မရပ္ခ်င္ခ်င္ေပါ့။ စိတ္တန္ခိုးက ဒီေနရာမွာ ဘာမွသံုးစားမရဘူး။
တကယ္ေျပာတာ။ မင္းတတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းကိုယ္မင္း အားတက္ေအာင္လုပ္မွာပဲ။ ငါသိတယ္။

တျခားသူေတြေျပာတာ ဂရုမစိုက္နဲ႔။ ခံစားမႈဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္တူတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းအတြက္ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ကိစၥဟာ တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးမပါတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တျခားတစ္ေယာက္ေသမေလာက္ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးကို မင္းဖို႔ ဟားပစ္ေလာက္စရာျဖစ္ရင္လဲ ျဖစ္မွာပဲ။ လိုအပ္တာက မင္းရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္အားနဲ႔ မမွ်ေအာင္ ဘယ္လို ခံစားမႈမ်ဳိး ေရာက္လာသလဲဆိုတာပဲ။

မင္းဖို႔ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေ၀ဒနာရလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသျခင္းဟာ ရလာဒ္အျဖစ္ထြက္ေပၚလာရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာဟာ မမွားဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မမွန္ဘူး။ ဒါဟာ မင္းအက်င့္သိကၡာခၽြတ္ယြင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ရရိွလာတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ မင္းရဲ႕ခံႏိုင္ရည္တို႔ ၀န္နဲ႔အား မမွ်တာပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာ မင္း လုပ္သင့္တာ ၂မ်ဳိးရွိတယ္။
က) မင္းရဲ႕ ေ၀ဒနာ ဒုကၡကို ေလွ်ာ့ပါးေစဖို႔ လုပ္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္
ခ) မင္းရဲ႕ခံႏိုင္ရည္ကို တိုးေအာင္လုပ္ပါ။
တကယ္ေတာ့ ၂ခုလံုးကို မင္းလုပ္လို႔ ရပါတယ္။

မင္းကို နည္းလမ္းေလးငါးခုေပးခ်င္တယ္။

၁) တျခားသူေတြ သူတို႔ခံစားခဲ့ရဘူးတဲ့ အရမ္းဆိုးရြားတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြကို ဘယ္လို ေက်ာ္လႊားခဲ့ၾကသလဲ? မင္း စူးစမ္းပါ။ အဲဒါ မင္း အသက္ရွင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းပဲ။
ဒါ မင္းကို ကူညီႏိုင္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္။

၂) မင္းကိုယ္မင္း အခ်ိန္အပိုင္းအျခားေလးတစ္ခုေတာ့ ေပးပါ။ ငါ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေသးပဲ ၂၄နာရီေစာင့္ၾကည့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ပတ္ေစာင့္ၾကည့္မယ္ေပါ့။ မွတ္ထားစမ္းပါ ခံစားမႈနဲ႔ လုပ္ရပ္ဟာ မတူဘူး၊ တျခားစီ။
အခု မင္းကိုယ္မင္း သတ္ေသခ်င္ေနတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါ အခု မိနစ္ပိုင္းအတြင္း မင္းလုပ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာမွ မဟုတ္ပဲ။
မင္းရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္ေနတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသမယ့္လုပ္ရပ္ၾကားမွာ အပိုင္းအျခားေလးတစ္ခုပဲ ထားေပးစမ္းပါ။ ၂၄နာရီေလးပါပဲ။ အခုေတာင္ ဒီစာဖတ္ရင္း မင္း ငါးမိနစ္ေလာက္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီေလ။
မင္းေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ကိုလည္း ဒီစာဆက္ဖတ္ေနရင္း ေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္မွာပဲ။
ဆက္သြားရေအာင္ပါ။ ငါနားလည္တယ္။ မင္းကိုယ္မင္း သတ္ေသခ်င္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ အဲဒီလုပ္ရပ္ကို မင္းမလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ ေလာေလာဆယ္ အဲဒီလုပ္ရပ္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ငါ ဒီ့အတြက္ အားတက္လိုက္တာ။ မင္းအတြက္ ငါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိလာၿပီ။

၃) လူေတြဘာလို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသလဲ? ေ၀ဒနာခံစားရမႈေတြက `သက္သာ´ ရာရေအာင္ျဖစ္တယ္။ မွတ္ထားစမ္းပါ။ သက္သာတယ္ဆိုတာ ခံစားမႈပဲ။ မင္းအသက္ရွင္ေနမွ ခံစားလို႔ရမယ္။ ေသသြားရင္ သက္သာတာကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

၄) တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက မင္းကိုယ္မင္းသတ္ေသခ်င္ေနတဲ့အေၾကာင္းသိသြားရင္ သိပ္ဆိုးဆိုးရြားရြားတုန္႔ျပန္လိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ ေၾကာက္လို႔ ေဒါသထြက္လို႔။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ မင္းကို ကူညီရာမေရာက္ပဲ ေ၀ဒနာ ပိုတိုးလာေအာင္လုပ္သလိုျဖစ္ေနတတ္တယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ဆိုးဆိုးရြားရြား တုန္႔ျပန္မႈေတြဟာ သူတို႔ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေနေၾကာင္း နားလည္လိုက္ပါကြာ။ မင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မိုက္တယ္။ မင္းရဲ႕ စိတ္ညစ္စရာအခ်ိန္ေတြကို အတူ ျဖတ္သန္းေပးတယ္။ မင္းကို အကဲမျဖတ္ဘူး၊ ခံမျငင္းဘူး၊ ေဆးရံုပို႔ဖို႔လည္း မလုပ္ဘူး။ မင္းခံစားရတာေတြ ေျပာင္းလိုက္ပါလို႔လဲ မေျပာဘူး။ သူတို႔က မင္းကို ဂရုစိုက္ရံုသက္သက္ပဲ။ အဲဒီလို လူစားမ်ဳိးကို မင္းရွာပါ။
အခု။ မင္းရဲ႕ ၂၄နာရီ။ ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ပတ္ေလာက္ မင္းနဲ႔အတူ ေနေပးဖို႔ အဲဒီလို လူမ်ဳိးကို ေျပာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္းအေမ၊ မင္းအဖြား၊ မင္းရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ မင္းအေဖ။ မင္းအမ၊ မင္းညီမ၊ မင္း ညီ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ကူညီႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

တစ္ခုေလးပဲ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မေနလိုက္ပါနဲ႔။ အခန္းလည္းေအာင္းမေနနဲ႔ အျပင္ထြက္စမ္းပါ။ မင္းဘ၀တေလွ်ာက္လုပ္ခ်င္ရက္နဲ႔ မလုပ္၀ံ့ခဲ့တာေတြ လုပ္ခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

၅) ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့ ခံစားမႈဟာ ပရိေဒ၀မီးပဲ။ အဲဒီခံစားမႈထဲ နစ္ကၽြံ၀င္သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အာရံုစိုက္မိတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္စမ္းပါ။ အြန္လိုင္းေပၚတက္ Facebook Group Group ေတြထဲ ၀င္ခ်င္၀င္။ ခ်က္တင္ထိုင္ခ်င္ထိုင္။ မင္းေျပာခ်င္ရာေျပာၾကည့္။ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ရွိေနလိမ့္မယ္။

အိုေက။ မင္း ငါ့ကို အခ်ိန္ ေပးခဲ့တာပဲ။ ငါဒီ့အတြက္ အရမ္းဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒီလိုမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းဆုလာဒ္တစ္ခုခံစားရမွာပါ။ ကဲ ငါအခု မင္းကို တန္ဘိုးအႀကီးဆံုးလက္ေဆာင္တစ္ခုေပးမယ္။ မင္းယူမလား။

တကယ္ေျပာတာ။ ငါေပးမယ့္ လက္ေဆာင္က မင္းအတြက္ တန္ဘိုးအထားဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ငါက သိပ္ခ်မ္းသာလို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ငါက မိုက္တယ္ေလ။
ငါေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကို သိခ်င္ၿပီလား။ ၿမံဳစိစိလုပ္မေနေတာ့ဘူး။ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့မယ္။ အဲဒါ `မင္း´ ပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ တကယ္ေျပာတာ မင္းအတြက္ `မင္း´ ဟာ တန္ဘိုးအႀကီးဆံုးလက္ေဆာင္ပဲ။
မင္းကိုမင္း လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူသင့္ပါတယ္ကြာ။

ငါအခု ေျပာတာေတြက မင္းအတြက္ စိတ္ခံႏိုင္ရည္အားကို တက္ေစလိမ့္မယ္လို႔ ငါယံုတယ္။ အိုေက ဒီ့အတြက္ ငါသိပ္၀မ္းသာတယ္။
ေနာက္ထပ္ တျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ပါဦး။ မင္းပိုၿပီး ေနသာထိုင္သာ ရွိလာမွာပါ။ မင္းေျပာတာကို နားေထာင္ေပးမယ့္ သူေတြကို ရွာေနာ္။
တစ္ေယာက္ထဲ မရွာနဲ႔ အမ်ားႀကီးရွာ။ မင္းဘယ္လို ခံစားေနရသလဲ မင္းဘာေၾကာင့္ ခံစားေနရသလဲ။ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာပစ္လိုက္။

ကဲ ... လာ၊ ထ
အခုပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္။
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႕လိုက္။

သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe

[ မၾကာခင္က စကၤာပူေရာက္ျမန္မာမေလးကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတဲ့အေၾကာင္းၾကားတဲ့အခါ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သတိေပးလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို စာေရးဆရာေတြအေနနဲ႔ ဒီကိစၥကို လူငယ္ေတြ အတုယူမမွားေအင္ ေျပာေပးသင့္တယ္တဲ့။ လူငယ္ေတြက က်ေနာ့္ထက္ေတာ္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ သိမ္းထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ျပန္ဖတ္မိတယ္။ အင္တာနက္က Download လုပ္ထားတာကို မွီးၿပီးျပန္ေရးထားတာပါပဲ။ တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ နားလည္လြယ္ေအာင္ ျမန္မာမႈျပဳထားတယ္။ မူရင္းနဲ႔ သေဘာမတူတာရွိရင္လည္း ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ေရးထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီစာေလးဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသမတတ္ခံစားေနရသူေတြဖို႔ အသက္ကယ္ေဆးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။]