စာဖတ္သူမ်ား

စာကို ဘယ္လိုဖတ္သလဲ။
ဘယ္စာကို ဖတ္သင့္သလဲ။
စာဖတ္တာက ဘာအက်ိဳးရွိလို႔လဲ။
စာဖတ္သူက ဘယ္လို ဖတ္ရသလဲ။
စာဖတ္ျပီး အသိဥာဏ္ပညာ ဘယ္လို ယူၾကသလဲ။
တကယ္ေကာ ရသလား .......

စသျဖင့္ စာဖတ္ျခင္း အေၾကာင္း သက္သက္မွာတြင္ပင္ လံုးလည္ လိုက္စရာမ်ား ရွိေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။


ငယ္စဥ္ကဆိုလ်င္ လူၾကီးသူမမ်ားက ကေလး သူငယ္မ်ားကို ညႊန္ၾကား ေျပာဆို တတ္ၾကသည္။ "စာဖတ္ၾက။ စာထဲမွာ ပညာရွာၾက" ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႕ ဖတ္ရ ရွဳရမည္ ကို တိတိပပ မညႊန္ၾကားႏိုင္ခဲ့။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးမ်ားကို လမ္းညႊန္ရာတြင္ "ဘယ္စာက ေကာင္းတယ္" "ဘယ္စာက မေကာင္းဘူး" "ဘယ္ဟာကို ဖတ္" "ဘယ္ဟာကို မဖတ္နဲ႔" "ဘယ္ဟာက အဆိပ္အေတာက္" "ဘယ္ဟာက ဗဟုသုတ" စသျဖင့္ ခြဲျခားပိုင္းျဖတ္ ေပးၾကသည္။ ထိုသို႔ ခြဲျခား သတ္မွတ္ျခင္းသည္ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္း ျဖစ္သည္ဟု ယင္းကေလးမ်ား ကပါ မွတ္ယူ စြဲျမဲသြားၾကပါသည္။  မည္မ်ွ ၾကာရွည္စြာ ပိုင္းျဖတ္ ေပးပါမည္နည္း။

( က်ေနာ့ တစ္ဦးတည္း သေဘာ ဆႏၵ အရ ဆိုလ်ွင္ ) ယင္းသို႔ ခြဲျခား ကန္႔သတ္ ေပးျခင္း ကို မႏွစ္သက္ပါ။ သေဘာလည္း မတူပါ။ ငယ္စဥ္က အေဖ ၊ မိဘ၊ ဆရာတို႔က ယင္းသို႔ ပိုင္းျဖတ္ ေပးလ်ွင္ လည္း လက္မခံခဲ့ပါ။ စာဟူသမ်ွ ဖတ္၍ ရႏိုင္သည္။ ဖတ္စေကာင္းသည္။ မဖတ္ေကာင္း ေသာ စာဟူ၍ မရွိသင့္ - ဟု မွတ္ယူသည္။ ယင္းအတြက္ေၾကာင့္ပင္ -- ( အနိမ့္ဆံုး) အညစ္ညမ္း စာေပ မွ စ၍ - အျမင့္ဆံုး -  ဘာသာေရး ၊ ဒႆန စာေပမ်ား အထိ ဖတ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ “မဖတ္ခ်င္” ေသာ စာသာ ရွိလ်ွင္ ရွိရမည္။ “မဖတ္ေကာင္း” ေသာ စာဟူ၍ မရွိစေကာင္း -- ဟု က်ေနာ္ စြဲျမဲ ယံုၾကည္ ထားပါသည္။

သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ဤယံုၾကည္ခ်က္သည္ အႏၱရာယ္ ၾကီးလွပါသည္။ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခု ရွိေနပါသည္။ ယင္းလိုအပ္ခ်က္ကုိ မျဖည့္စြမ္းႏိုင္လ်ွင္ ဖတ္ေကာင္းပါသည္ ဆိုေသာ စာေပသည္ပင္ ထိုစာဖတ္သူ အတြက္ အဆိပ္ ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။  စာေပသည္ ထုိသူ အတြက္ မိတ္ေဆြ မဟုတ္ဘဲ ရန္သူ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ ထို အသိ လိုအပ္ခ်က္ မရွိဘဲ စာဖတ္ ေနသမ်ွ ကာလပတ္လံုး ေကာင္းသည့္စာ ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည့္ စာ ျဖစ္ေစ ၎အတြက္ ထိုက္သင့္ေသာ အက်ိဳး ရွိမည္ မဟုတ္ေပ။

ယင္းလိုအပ္ခ်က္မွာ ဖြင့္ဟထားေသာ ႏွလံုး ( Open Mind ) ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္စာေပ ကိုမဆို ယင္းစိတ္ ႏွလံုးျဖင့္ ဖတ္ရွဳတတ္ရန္ လိုအပ္သည္။ သို႔ဆိုလ်ွင္ ယင္း Open Mind ကို မည္သို႔ နားလည္ရမည္နည္း။ မည္သို႔ ခံယူရမည္နည္း။ ယင္းစိတ္ ႏွလံုးကို မည္သို႔ ေမြးျမဴ ရပါမည္နည္း။ ယင္းသို႔ ေမြးျမဴျခင္း နည္းကေရာ အမွန္ ဟုတ္ပါသလား - စသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ အတြက္ မူ က်ေနာ္ - ဆရာ ဦးေရႊေအာင္ကို ယခုပို႔စ္တြင္ အားကိုး လိုက္ပါသည္။  ဆရာ ဦးေရႊေအာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ား ျဖစ္ေသာ “စာဖတ္သူမ်ား” အတြဲစဥ္ စာအုပ္မွ အနည္းငယ္ကို ဤေနရာတြင္ တင္ရွိရန္ လိုအပ္သည္ဟု ထင္သည္။ စင္စစ္ ယင္းစာအုပ္ သည္ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ကာလမွ ယေန႔တိုင္ လမ္းညႊန္သမႈ ျပဳခဲ့ေသာ စာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းမွ ရရွိေသာ အသိအရ - အယုတ္ညံ့ဆံုး စာေပ မွသည္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး စာေပ အထိ - မည္သည့္ စာအုပ္ပင္ ျဖစ္ပါေစ - စာဖတ္နည္း သိလ်င္ အက်ိဳးရွိစြာ ဖတ္ယူႏိုင္သည္ ဟု က်ေနာ္ အယူရွိသည္။ ယုတ္မာ ညစ္ညမ္းေသာ စာ တစ္အုပ္ ဆိုပါစို႕။ ယင္း စာေရးသူက ေစတနာဆိုးျဖင့္ မိႈင္းတိုက္ျပီး ေရးလ်ွင္ပင္ - စာရွဳသူက ေကာင္းမြန္ေသာ ႏွလံုးသြင္း ရွိႏိုင္ဖို႔သာ လိုသည္။ စာရွဳသူ အတြက္ အက်ိဳး မယုတ္သြားေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ “ေကာင္းမြန္ေသာ ႏွလံုးသြင္း ရွိဖို႔” ဆိုသည့္ စကားတြင္ -- မည္သို႔ ႏွလံုးသြင္း သည္ကို ဆိုလိုသနည္း။ မည္သည့္ နည္းျဖင့္ နွလံုးသြင္း ရမည္နည္း။ စာဖတ္သူက ယင္းကို မည္သို႔ လက္ခံ က်င့္သံုးရမည္နည္း - စသျဖင့္ အဘယ္ စာဖတ္သူ မဆို - အက်ိဳး မယုတ္သြားေစရန္၊ စာမွန္သမ်ွ အက်ိဳးရွိေစရန္၊ မည္သည့္ စာေပ မွမဆို ရႏိုင္သမ်ွ မ်ားမ်ား အႏွစ္ထုတ္ ဆြဲကုတ္ယူႏိုင္ေစရန္ - စာဖတ္နည္း ကိုမူ သိသင့္ပါသည္။  

ေအာက္ပါ စာမွာ - ဆရာ ဦးေရႊေအာင္၏ “စာဖတ္သူမ်ား” မွ တပိုင္းတစ ျဖစ္ပါသည္။   ( တစ္ခု ေျပာလိုပါသည္။ ဦးေရႊေအာင္မွာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ အတြင္းမွ ျဖစ္၍ ယင္းစာေရးသားမႈသည္ ဗုဒၶ ဘာသာအတြင္းမွ ေရးသားမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ပါဠိ ေဝါဟာရ မ်ားျပားေနပါလ်ွင္ - အျခားဘာသာဝင္ ညီအကို ေမာင္နွမမ်ား  နားလည္ေပးေစလိုသည္။ )

ေဇယ်
………………………………………

                                                          စာဖတ္သူမ်ား  - ဦးေရႊေအာင္

စာဖတ္သူမ်ားကို အမ်ိုဳးအစားခြဲျခားလ်င္ ... စာကို ေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူ ၊ စာကိုရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူ ၊ စာကို ေရွ႕ ကႀကိဳ၍ ဖတ္သူ.. ဟူ၍ သံုးမ်ိုုဳးခြဲ နုိင္ေႀကာင္းေတြ႕ရသည္ ။

• စာကို ဖတ္ေသာအခါ စာ၏ သဒၵ ါအနက္ ကိုသာ သိျပီး သဒၵ ါနက္ အတိုင္ း ခံယူ က်င့္သံုးေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို စာကို ေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူမ်ား အမိ်ဳး အစား၌ ထည့္သြင္းပါသည္ ။
• စာ၏ သဒၵ ါအနက္ကို ေဖာက္ထြင္း၍ စာေရးသူ၏ ေစတနာ ၊ စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ စာေရးသူ၏ နွလံုးသြင္း ကို သိျပီး ယင္းအတိုင္း ခံယူက်င့္သံုးေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို စာကိုရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ား အမ်ိဳးအစား၌ ထည့္သြင္း ပါသည္ ။
• စာေရးသူ၏ ေစတနာ ၊ စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ စာေရးသူ၏ နွလံုးသြင္းကို ထြင္းေဖာက္၍ စာ၏ အနတၱအနက္တိုင္ေအာင္ သိျပီး ယင္းအတိုင္း ခံယူက်င့္သံုးေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို စာကိုေရွ႕ ကႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ား အမ်ိဳးအစား၌ ထည့္သြင္းပါသည္ ။

စာကိုေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူမ်ားနွင့္ စာကို၇င္ေပါင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ားသည္လည္း ေလာက ၏ အစီးအပြားအတြက္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ ႀကသူမ်ားျဖစ္ႀကသည္ မွန္ပါ၏ ။ သို႔ရာတြင္ ယင္းသို႔ေဆာင္ရြက္ ႀကရင္း ေဆာင္ရြက္ႀကသူမ်ား၏ သႏၱာန္၌ တပ္မက္မႈမ်ား ၊ ေမာက္မာမႈမ်ား ၊ ငါတေကာေကာ မႈမ်ား ပြား၍ ပြား၍ လာတတ္ ပါသည္ ။ ထို႔ေႀကာင့္ ယင္းတုိ႔ကို တတ္နုိင္သမွ် ပယ္သတ္ နုိင္ရန္ အလို႔ငွာ စာကို ဖတ္ေသာအခါ စာ၏ အနတၱ အနက္တိုင္ သိဖို႔ လိုအပ္ပါသည္ ။ အမွန္အားျဖင့္ အားလံုးေသာ ဓမၼ တို႔သည္ အနတၱခ်ည္းသာတည္း ..ဟုေဟာထားပါလ်က္ ယင္းအတိုင္း မသိဘဲ ေက်ာ္၍ ေက်ာ္၍ သိေနႀကသျဖင့္ ......... ယင္းတုိ႔၏ သႏၱာန္၌ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ တဏွာ အတၱ ၊ မာန အတၱ ၊ ဒိ႒ိအတၱ မ်ား ပြား၍ ပြား၍ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။


ထို႔ေႀကာင္ ့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူသည္ ့အတိုင္း စာ၏ အနတၱ အနက္တိုင္ေအာင္ သိမွသာ ေဆာင္ရြက္ႀကသူမ်ား ၏ သႏၱာန္၌ တပ္မက္မႈမ်ား ၊ ေမာက္မာမႈမ်ား ၊ ငါတေကာေကာမႈမ်ား တည္း ဟူေသာ အတၱသည္ ပြား၍ ပြား၍ မလာဘဲ ပါး၍ ပါး၍ သြားမည္ ျဖစ္သည္ ။ ထိုအခါ အရင္းရွင္စာေပ ကို ဖတ္သည္ ျဖစ္ေစ ၊ ဆိုရွယ္လစ္စာေပကို ဖတ္သည္ ျဖစ္ေစ ၊ မည္သည့္ စာေပကို ဖတ္.ဖတ္ စာကို ေရွ႕ က ႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ား အတြက္ ဆရာဇီ၀ကသည္ ေဆးဖက္မ၀င္ေသာ သစ္ပင္ကို ရွာ၍ မေတြ႕ သကဲ႔သို႔ ေလာကအတြက္ အသံုးမ၀င္ေသာ စာေပကို ရွာ၍ ေတြ႕ရန္ခဲယဥ္း မည္ ျဖစ္ပါသည္ ။

စာကို အေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူမ်ား

စာကို အေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူမ်ားသည္ စာဖတ္ေသာ အခါ စာေပ၏ သဒၵါနက္ ( အဘိဓာ ) ကိုသာ သိသည္ ။ အေႀကာင္းအရာ ၏ အသြင္သ႑ာန္ ( ၀ါစၥ ) ကိုသာ သိသည္ ။ ထိုထက္ပို၍ မသိ ၊ စာေပ၏ အဓိပၸါယ္ နက္ ( လကၡဏာ ) ကို မသိ၊ အေႀကာင္းအရာ ၏ သေဘာတရား ( လကၡ် ) ကိုမသိ ။ ထိုသို႔မသိလ်ွင္ စာေရးသူ၏ ဆိုလိုရင္းအာေဘာ္နွင့္ စာေရးသူ၏ ေစတနာကို မသိဘဲ ရွိတတ္၏ ။ ထို အခါ စာကို ေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူသည္ စာေပကို အကိုးအကားျပဳ၍ လုပ္ငန္းကိုေဆာင္ရြက္ေသာအခါ မ်ားစြာေသာ အက်ပ္အတည္း ႀကံဳရတတ္သည္ ။ တိုက္ရိုက္အကိုး အကား မေတြ႕ ရေသာအခါ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ မႈ နယ္နိမိတ္ သည္ မ်ားစြာ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေလသည္ ။


စာေရးသူ ၏ ဆိုလိုရင္းအာေဘာ္နွင့္ စာေရးသူ၏ ေစတနာကို သိေသာ သူ မ်ား က စာေပအကိုးအကားျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႀကေသာ အခါ စာေပကို ေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူသည္ သူသိေသာ စာေပ၏ သဒၵါနက္ ၊ အေႀကာင္းအရာ၏ ပံုသ႑ာန္ အကိုးအကားျဖင့္ အခုအခံျပဳ၍ ကန္႔ကြက္တတ္သည္ ။ျငင္းခံုတတ္သည္ ။ ထို႔ျပင္ သူ႕ကိုယ္သူ စာေပပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအတိုင္း တိတိက်က် ေဆာင္ရြက္တတ္သူ ဟူ၍ ဂုဏ္ယူတတ္သည္ ။ ထိုကဲ႔သို႔ ျဖစ္ျခင္း မွာ တစ္ခုတည္းေသာ စာေပကို အတူတကြ ဖတ္ႀကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါလ်က္ စာေပ၏ အနက္ကို သိရာ၌ အခ်င္းခ်င္း ရပ္တည္ခ်က္ မတူေသာေႀကာင့္ ျဖစ္သည္ ။

စာေပကိုေနာက္က လိုက္၍ ဖတ္သူသည္ သူသိေသာ စာေပ ၏သဒၵါနက္ ၊အေႀကာင္းအရာ ၏ပံုသ႑ာန္ကို တရားေသ စြဲကိုင္က ာလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေသာအခါ အစြဲအလမ္းႀကီးတတ္သည္ ။ ႀကီးေသာ အစြဲအလမ္းကို စြန္႔လည္း စြန္႔နိုင္ခဲသည္ ။ အစြဲအလမ္းႀကီးသူကို ( အာဓာ နဂၢါဟီ ) ဟူ၍ လည္းေကာင္း ၊ႀကီးေသာ အစြဲအလမ္း ကို စြန္႔န္ိုင္ခဲသူကို ( ဒုပၸဋိနိႆဂၢီ ) ဟုူ၍ လည္းေကာင္း က်မ္းဂန္မ်ား၌ သံုးစြဲသည္။

စာကိုေနာက္ကလိုက္၍ ဖတ္သူ၏ စာေပသိသည္ သညာဥာဏ္သိ အဆင့္မ်ွသာ ျဖစ္၍ ေလာက ၏ အစီးအပြား အတြက္ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အတၱကုိ အခိုင္အမာ အနွစ္သာရ ျပဳ၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အကိ်ဳးမ်ားသင့္ သေလာက္ အကိ်ဳးမ်ားမႈမရွိ ေခ်။


စာေပကို ရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ား

စာေပကို ရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ားသည္ စာဖတ္ေသာအခါ စာေပ၏ သဒၵါနက္ကို ေက်ာ္၍ အဓိပၸါယ္ နက္ကိုသိသည္ .။ အေႀကာငး္အရာ၏ အသြင္ သ႑ာန္ကိုေက်ာ္၍ သေဘာတရားကိုသိသည္ ။ ထိုအခါ စာကို ရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူသည္ စာေရးသူ၏ ဆိုလိုရင္းကို သိသည္ ။ စာေရးသူ၏ ေစတနာကိုလည္း သိသည္ ။ ထိုသို႔သိလ်င္ စာေပကို အကိုးအကာားျပဳ၍ လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ရာ ၌ ..အက်ဥ္းအက်ပ္ႀကံဳရမႈ နည္း ပါးသြားသည္ ။ စာေပကို ကိုးကားေသာအခါ လည္း တိုက္ရိုက္သဒၵါနက္ မကိုးကားေတာ့ဘဲ ၊ အဓိပၸါယ္ နက္ကိုသာ ကိုးကားသျဖင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈ နယ္နိမိတ္ သည္ အထိုက္အေလ်ာက္ က်ယ္ျပန္႔လာသည္ ။ ထိုအခါ စာေပ၏ သဒၵါနက္၊ အေႀကာငး္အရာ၏ အသြင္သ႑ာန္ ကို တရားေသ စြဲကိုင္မႈ မျပဳေတာ့ဘဲ လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္လာတတ္သည္ ။ သို႔ရာတြင္ စာေပ၏ ေႀကာင္းက်ိဳးဆက္ႏြယ္မႈ အနက္ ၊ အေႀကာင္းအရာ ၏ အနတၱ သေဘာကို သိေသာသူမ်ားနွင့္ မူ စာေပ အကိုးအကားျဖင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ရာ၌ အထိုက္အေလ်ာက္ ျငင္းခံုမႈရွိတတ္ေသးသည္ ။


စာေပကိုရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူ၏ စာေပသိသည္ သမာဓိဥာဏ္သိ အဆင့္မ်ွသာ ျဖစ္၍ မိမိသိေသာ အသိဥာဏ္ျဖင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေသာအခါ အစြဲအလမ္းႀကီးမႈ လည္း ရွိတတ္ေသးသည္ .။ ႀကီးေသာ အစြဲအလမ္းကို စြန္႔လႊတ္ရန္ ခဲယဥ္းမႈလည္း ရွိတတ္ေသးသည္ ။ ထိုကဲ႔သို႔ အစြဲအလမ္းႀကီးမႈနွင့္ ႀကီးေသာ အစြဲအလမ္းကို စြန္႔လႊတ္ရန္ ခဲယဥ္းမႈသည္ အနတၱ သေဘာကို အေျခခံ၍ မေဆာင္ရြက္ဘဲ အတၱကို အေျခခံ၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ေႀကာင့္ျဖစ္သည္ ။ အတၱကုိ အေျခခံ၍ ေဆာင္ရြက္ေသာအခါ မိမိေဆာင္ရြက္ေသာ လုပ္ငန္းဟူသမ်ွ၌ မိမိအလို အတိုင္း ျဖစ္ေစလိုေသာ သေဘာရွိလာသည္ ။ မိမိအလိုအတိုင္ းမျဖစ္ေပၚပါကလည္း စိတ္နွလံုး မသာယာမႈ ျဖစ္တတ္သည္ ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မ်ားအေပၚ၌ သူ႕ေႀကာင့္ ၊ငါ့ေႀကာင့္ ဟူ၍ အျပစ္ပံုခ်တတ္သည္ ။
မိမိေဆာင္ရြက္ေသာလုပ္ငန္း၌ ေအာင္ျမင္မႈရရွိလာပါက အထင္ႀကီးမႈျဖစ္ေပၚတတ္သည္ ။ မိမိကိုယ္ကို အထင္ႀကီးမႈသည္ က်မ္းဂန္ေ၀ါဟာရအရ ( အဓိမာန )ပင္ျဖစ္သည္ ။ (အဓိမာန ) ဟူသည္ မိမိ၌ မရွိဘဲလ်က္ ရွိသည္ ဟူေသာ အျမင္မွားမႈ ၊ မဟုတ္ဘဲလ်က္ ဟုတ္သည္ ဟူေသာ အျမင္မွားမႈ ျဖစ္သည္ ။ ထိုအျမင္မွားမႈ သည္ တဏွာ အတၱ ကို အေျခခံ၍ လည္း ျဖစ္တတ္သည္ ။ မာန အတၱကို အေျခခံ၍ လည္း ျဖစ္တတ္သည္ ။ ဒိ႒ိအတၱကို အေျခခံ၍ လည္း ျဖစ္တတ္သည္ ။ထိုကဲ႔သို႔ျဖစ္တတ္ျခင္း သည္ စာကို ရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူ၏ သမာဓိဥာဏ္ျဖင့္ အတၱကို အေျခခံေသာ အဓိမာန ေခၚ အျမင္မွားမႈ ကို မပယ္ေဖ်ာက္နုိင္ျခင္းေႀကာင့္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေႀကာင့္ စာကိုရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ားသည္ စာဖတ္ေသာအခါ စာေပ၏ အဓိပၸါယ္ အနက္၊ အေႀကာင္းတရား၏ သေဘာတရား ။စာေရးသူ၏ ေစတနာကို သိ၍ ေလာကအက်ိုဳးစီးပြားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေသာ္လည္း ..စာေပ၏ ေႀကာင္းက်ိဳးဆက္ႏြယ္မႈအနက္ ( ဗ်ဥၹနာ ) ၊ အေႀကာင္းအရာ ၏ အနတၱသေဘာ( ဗ်ဂ်ၤ ) ကို မသိေသာေႀကာင့္ အတၱ ၏ အေနွာင္အဖြဲ႔ မွ မလြတ္ကင္းေသးသျဖင့္ မေအာင္ျမင္လ်င္ စိတ္နွလံုးမသာယာျခင္း ၊ အျပစ္ပံုခ်ျခင္းတို႔သာ ျဖစ္ေပၚျပီ း ေအာင္ျမင္လ်င္လည္ း မိမိ ကိုယ္ကို မိမိ လူေတာ္ ဟု အထင္မွားျခင္ း ( အဓိမာန ) တို႔ျဖစ္တတ္၏ ၊။

ထို႔ေႀကာင့္ ဤအဆင့္တြင္လည္း အကိ်ဳးရသင့္သေလာက္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္နုိင္စြမ္းမရွိဟူ၍ပင္ဆိုရ၏ ..။

စာကိုေရွ႕ ကႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ား

စာကိုေရွ႕ ကႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ားသည္ စာဖတ္ေသာ အခါ စာေပ၏ သဒၵါအနက္၊ အေႀကာင္းအရာ၏ အသြင္သ႑ာန္ ၊ စာေပ ၏ အဓိပၸါယ္ အနက္၊ အေႀကာင္းအရာ၏ သေဘာတရား ၊ စာေရးသူ ၏ ဆိုလိုရင္း ၊စာေရးးသူ၏ ေစတနာကို သိရံုသာမက ထိုထက္ေက်ာ္လြန္၍ စာေပ၏ ေႀကာင္းက်ိဳးဆက္ႏြယ္မႈ အနက္ ၊ အေႀကာင္းအရာ ၏ အနတၱသေဘာတို႔ကို ပါ သိေလသည္ ။ ထိုသို႔သိျခင္း မွာ စာေပကို ဖတ္ေသာအခါ စာေပ၏ အနက္ကို ပညာဥာဏ္သိ ျဖင့္ သိေသာ ေႀကာင့္ျဖစ္သည္ ။

သို႔ျဖစ္၍ စာကို ေရွ႕ ကႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ားသည္ စာေပ အကိုးအကားျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ မေအာင္ျမင္လ်င္လည္း စိတ္ဓါတ္မက် ၊ ေအာင္ျမင္လ်င္ လည္း ေထာင္လႊားဂုဏ္ယူမႈ မရွိ .။ ထုိ႔ျပင္ စာကိုေနာက္ကလို္က္၍ဖတ္သူမ်ားနွင့္ စာကိုရင္ေဘာင္တန္း၍ ဖတ္သူမ်ား ၏ အနက္အေပၚ ရပ္တည္ခ်က္ကို သိရွိျပီး ျဖစ္သျဖင့္ ...ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားနွင့္ အျငင္းပြားမႈလည္း မႀကီးမား ၊နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ရွင္းျပ၍ ညွိနိုင္းနိုင္စြမ္းရွိ၏ ။ အနတၱ သေဘာကို သိလာသည္နွင့္အမ်ွ အစြဲအလမ္းႀကီးမႈ နွင့္ ႀကီးေသာ အစြဲအလမ္း ကို စြန္႔လႊတ္န္ို္င္ခဲ မႈတို႔ သည္ လည္း ကင္းပသြားမည္ ျဖစ္၏ ။ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈနယ္နိမိတ္သည္လည္း မ်ားစြာ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာ၏ ။

တန္ဖိုးအေနအားျဖင့္ ဆိုရလ်င္ စာကိုေနာက္ကလိုက္၍ဖတ္သူမ်ား၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈကို ရုပ္ပိုင္းတန္ဖိုး ( Material value ) ျဖင့္တန္ဖိုးျဖတ္ႀကသည္ . ။ စာကိုရင္ေဘာင္တန္း ၍ ဖတ္သူမ်ား ၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈကို စိတ္ပိုင္းတန္ဖိုး ( Mental value ) ျဖင့္ တန္ဖိုးျဖတ္ႀကသည္ ။ စာကို ေရွ႕ က ႀကိဳ၍ ဖတ္သူမ်ား၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈကို ျမင့္ျမတ္မႈ တန္ဖိုး ( Spiritual value ) ျဖင့္ တန္ဖိုးျဖတ္ႀကသည္ ။

တို႔ေႀကာင့္ စာေပအကိုးအကားျဖင့္ ေလာက ၏ အကိ်ဳးစီးပြားအတြက္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ႀကသူမ်ားသည္... မိမိတို႔၏ အနက္ အေပၚ ရပ္တည္ခ်က္နွင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ မႈ ၏တန္ဖိုး ကို ...မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခြဲျခား ဆံုးျဖတ္နုိင္ေစလိုပါသည္။ ယင္းကို ရည္ရြယ္၍ စာဖတ္သူ မ်ား သံုးမ်ိဳးအေႀကာင္းကို တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။။။

.................................
ကဲ ....က်ေနာ္တို႔ စာကို ဘယ္လို ဖတ္ၾကပါမလဲ။
................................

...............................


http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
................................