တစ္ခါတုန္းက ပင္လယ္ထဲမွာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း ရွိတယ္။ အဲဒီကၽြန္းမွာ ခံစားမႈေတြ အကုန္လံုး ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေၾကြကြဲမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈ၊ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။
... တစ္ေန႔မွာ အဲဒီကၽြန္းႀကီး ပင္လယ္ေအာက္ျမဳပ္ေတာ့မယ္လို႔လည္
အဲဒီအထဲမွာ ခံစားမႈတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္းႀကီး ပင္လယ္ေရေအာက္ မျမဳပ္ခင္အထိေတာ့ ကၽြန္းကို တြယ္တာေနေသးတာေပါ့ေလ။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္းတစ္ခုလံုး ျမဳပ္ကာနီးေတာ့မွ အကူအညီေတာင္းဖို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက လိုက္ရွာသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်မ္းသာမႈက ေလွႀကီးအႀကီးႀကီးနဲ႔ သူ႔အနားက ျဖတ္သြားတယ္။
“ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈရယ္ ငါ့ကို နင္နဲ႔အတူ ေခၚသြားပါလား” ဆိုၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အကူအညီေတာင္းေတာ့ “မျဖစ္ဘူးဟ။ ငါ့ေလွထဲမွာ ေရႊေတြေငြေတြအျပည့္နဲ႔ နင့္အတြက္ ေနရာ မရွိဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားသတဲ့။
ဒါနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွပတဲ့ ေလွတစ္စီးနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ မာန္မာနကို ျမင္လိုက္ေတာ့ “မာန္မာနရယ္၊ ငါကို ကယ္ပါဦးဟာ” လို႔ အကူအညီေတာင္းေတာ့ “မကယ္ႏိုင္ဘူး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေရ၊ နင့္တစ္ကိုယ္လံုးက စိုရႊဲေနေတာ့ ငါ့ေလွ အလွပ်က္သြားမွာေပါ့” လို႔ ဆိုၿပီး ထြက္သြားျပန္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေၾကကြဲမႈက ေလွတစ္စီးနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ “ေၾကကြဲမႈရယ္၊ ငါ နင္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါရေစ” လို႔ ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ “အို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရယ္၊ ငါ့မွာေလ ေၾကကြဲရလြန္းလို႔ တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားပါရေစ” လို႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ ေလွက ျဖတ္သြားေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ လွမ္းေအာ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးထြက္သြားတာမို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ အကူအညီေတာင္းသံကိုေတာင္ မၾကားလိုက္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ရုတ္တရက္ “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ လာခဲ့။ ငါ မင္းကို ကူညီမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
သူ႔ကို အကူအညီေပးတယ္ဆိုေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာခမ်ာ အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီး သက္ႀကီးရြယ္အိုရဲ႕ နာမည္ကိုေတာင္ ေမးၾကည့္ဖို႔ ေမ့ေနသတဲ့။
သူတို႔ ကမ္းကိုေရာက္ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခ်ၿပီး သူ႔ခရီးသူ ဆက္သြားတယ္။
သူ႔အေပၚမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုရဲ႕ ေက်းဇူးက ႀကီးမားလြန္းတာေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက သူ႔ကို ကူညီတဲ့သူဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ အေျမာ္အျမင္ကို ေမးၾကည့္တယ္။
“သူ႔နာမည္က အခ်ိန္ကာလ ေပါ့” လို႔ အေျမာ္အျမင္က ျပန္ေျဖတယ္။
“အခ်ိန္ကာလ၊ ဟုတ္လား” လို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ျပန္ေမးတယ္။
“အခ်ိန္ကာလက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ကူညီခဲ့တာလဲဟင္” လို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ေမးလိုက္ေတာ့ အေျမာ္အျမင္က ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ ပညာရွိဆန္ဆန္ ျပန္ေျဖတယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုတည္းကသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ ႀကီးျမတ္မႈကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိလို႔ေပါ့ကြယ
“အခ်စ္ ဆိုသည္မွာ”
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဗီယက္နမ္မွာ စစ္တိုက္သြားၿပီး ဆန္ဖရန္စစ္စကို ကို ျပန္လာတဲ့ စစ္သားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။
အဲဒီ စစ္သားေလးဟာ တစ္ေန႔မွာ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုကေန သူ႔မိဘေတြဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။
“ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ။ သား အိမ္ျပန္လာေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမတို႔ကို သားတစ္ခုေတာ့ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္တယ္။ သား အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါမွာ သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေခၚလာခ်င္တယ္”
“ေခၚခဲ့ေပါ့ကြယ္။ ေမေမတို႔ကလည္း သား သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕ခ်င္တာေပါ့” လို႔ မိဘေတြက ျပန္ေျဖတယ္။
“ဒါေပမယ့္ ေမေမတို႔သိဖို႔လိုတာကိုေတာ့ သားေျပာျပပါရေစ။ တိုက္ပြဲမွာ သူက ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရထားတယ္။ ေျမျမဳပ္မိုင္းနင္းမိၿပီး သူ႔မွ ေျခတစ္ဘက္၊ လက္တစ္ဘက္ ျပတ္သြားရွာတယ္။ သူ႔မွာ တျခားသြားစရာလည္း ေနရာမရွိလို႔ သားတို႔နဲ႔အတူေနဖို႔ ေခၚလာခ်င္တာပါ”
“ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္။ သူေနထိုင္ဖို႔ တစ္ေနရာရာရေအာင္ ေမေမတို႔ ရွာေပးရမွာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး ေဖေဖနဲ႔ေမေမ၊ သားက သူ႔ကို သားတို႔မိသားစုနဲ႔အတူ ေနေစခ်င္တာ”
“ဒီမွာသား။ သားေျပာေနတဲ့စကားကိုေရာ သား နားလည္ရဲ႕လား။ အဲလို ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ထားမယ္ဆိုရင္ အေဖတို႔အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ေဖေဖတို႔ဘ၀နဲ႔ ေဖေဖတို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလို ဒုကၡိတမ်ိဳး ေဖေဖတို႔ဘ၀ထဲ ၀င္လာလို႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ငါ့သားသာ ျပန္လာပါေတာ့ကြာ။ သားသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေမ့ထားလိုက္ပါ။ သူ႔ဘာသာသူ ေနစရာတစ္ခုခု ရွာပါလိမ့္မယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားျဖစ္သူက ဖုန္းခ်သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မိဘေတြလည္း သူတို႔သားအေၾကာင္း ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ရဲစခန္းက သူတို႔အိမ္ကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ သူတို႔သားျဖစ္သူ အေဆာက္အဦ အျမင့္ႀကီးေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ဆံုးသြားၿပီလို႔ သူတို႔ဆီ အေၾကာင္းၾကားလာတာ။ အဲဒီေသဆံုးမႈဟာ သူ႔ဘာသာသူ အဆံုးစီရင္တာလို႔ ရဲဘက္က ယူဆထားၾကတယ္။
သားဆံုးၿပီဆိုလို႔ ေသာကေတြ ေ၀ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေသဆံုးသူဟာ သူတို႔သား ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးၾကည့္ေပးဖို႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ရင္ခြဲရံုဆီ ေခၚသြားတယ္။
သူတို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔သားေလးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ သူတို႔ သိမထားတာကိုလည္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေသဆံုးေနတဲ့ သူတို႔သားမွာ ေျခတစ္ဘက္နဲ႔ လက္တစ္ဘက္ပဲ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကိုေလ။
(ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲက မိဘေတြဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အမ်ားစုထဲကပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့သူမ်ိဳးေတြနဲ႔ဆို
“သမီးခ်စ္”
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တစ္ခါက ေျပာျပဖူးတယ္။
သူ႔ ရဲ႕ ၄ ႏွစ္အရြယ္သမီးေလးက သူသိမ္းထားတဲ့ ေရႊေရာင္ လက္ေဆာင္ပတ္ စကၠဴလိပ္ကို ျဖဳန္းတီးပစ္လို႔ဆိုၿပီး အဲဒီကေလးကို အျပစ္ေပးဖူးတယ္တဲ့။
၄ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔သမီးေလးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဗူးေလးတစ္ဗူးခ်ၿပီး အဲဒီေရႊေရာင္ စကၠဴေတြနဲ႔ အလွဆင္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေငြေၾကးကလည္း ခက္ခဲခ်ိန္၊ အဆင္မေျပခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေတာ့ သမီးေလးကို သူ ေဒါသ ေတာ္ေတာ္ ထြက္သြားမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာ သမီးေလးက သူ အလွဆင္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ဗူးေလးကို ယူလာၿပီး “ဒါ ေဖေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္” ဆိုၿပီး သူ႔ကို ေပးတယ္။
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေစာေစာပိုင္းက သူ႔သမီးေလးကို ဆူပူခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အရွက္ရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔သမီးေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဗူးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ဘာမွ ရွိမေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲသြားတယ္။
အဲဒီေနာက္ သမီးျဖစ္သူကို သူ ေအာ္ေတာ့တယ္။
“ေခြးမေလး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ အထဲမွာ ပစၥည္းတစ္ခုခု ပါရတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိဘူးလားကြ”
ဒီေတာ့ သူ႔သမီးေလးမ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံစီးက်လာတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔အေဖကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေတြေတြေလးၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။
“အထဲမွာ ဘာမွ မပါတာ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရယ္။ အဲဒီအထဲကို သမီး ေဖေဖ့အတြက္ အနမ္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး မႈတ္ထည့္ထားပါတယ္။ အားလံုး ေဖေဖ့အတြက္ပါ”
အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း အရမ္းကို စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ သမီးေလးကို ဖက္ၿပီး သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္း ေတာင္းပန္တယ္။ အဲဒီဗူးေလးကိုလည္း သူ႔အိပ္ရာေဘးနားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထားတယ္တဲ့။
သူ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါတိုင္း၊ အဆင္မေျပတဲ့အခါတိုင္း သူ႔သမီးငယ္ေလး ထည့္ေပးထားတဲ့ ဗူးေလးထဲက အနမ္းတစ္ပြင့္ကို ထုတ္ယူေလ့ရွိတယ္တဲ့။
“ျမင္ျမင္ခ်င္း အခ်စ္”
တစ္ခါက ကင္ဆာေရာဂါ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ေရာဂါကလည္း ကုသမရေတာ့တဲ့ ေရာဂါလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ သူ႔အသက္က ၁၈ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္လည္း အခ်ိန္မေရြး လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားႏိုင္တဲ့ အေနအထားအထိ ေရာက္ေနၿပီ။ သူဘ၀ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့ရၿပီး မိခင္ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုမႈေအာက္မွာပဲ ေနခဲ့ရေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ အျမဲမေနဘဲ အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး သြားလာၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။
သူ အျပင္ထြက္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူ႔ အေမက ခြင့္ျပဳတယ္။ သူ႔အိမ္ကေန ထြက္သြားလိုက္တာနဲ႔ လမ္းမွာ စတိုးဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီး သူေတြ႔တယ္။ စီဒီ အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕က သူ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ တခဏမွာ တခါးကေန ဆိုင္ထဲကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေလွ်ာက္သြားရာကေန ရပ္ၿပီး စတိုးဆိုင္တံခါးရွိရာ ျပန္လာၿပီး အထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ မိန္းကေလးဟာ သူနဲ႔ သက္တူရြယ္တူေလာက္ပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရၿပီး ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ကၽြမ္း ၀င္သြားတယ္။
ဒါနဲ႔ သူလည္း ဆိုင္တံခါးဖြင့္ၿပီး အထဲကို ၀င္လာၿပီး ဘာကိုမွမၾကည့္ဘဲ အဲဒီ မိန္းကေလးကိုပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း သူေလွ်ာက္သြားတာဟာ မိန္းကေလး ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္တာနား ေရာက္တဲ့အထိပဲ။
“ဘာ ကူညီေပးရမလဲဟင္” လို႔ ေမးၿပီး ေကာင္မေလးက ျပံဳးလိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အလွဆံုးအျပံဳးဆိုတာ သိလိုက္ရၿပီး ေနရာမွာတင္ ေကာင္မေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြားမိတယ္။
“အင္း… အဲ… ကိုယ္ စီဒီ ၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ” ဆိုၿပီး စီဒီတစ္ခ်ပ္ေရြး၊ မိန္းကေလးကို စီဒီဖိုး ေပးလိုက္တယ္။
“အိတ္နဲ႔ ထုတ္ေပးရမလား ဟင္” လို႔ ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပံဳးေလးနဲ႔ သူ႔ကို ေမးတယ္။
သူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေနာက္ထဲ ၀င္သြားတယ္။
ၿပီးမွ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ စီဒီကို သူ႔ကို ေပးတယ္။ သူလည္း လွမ္းယူၿပီး ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူဟာ ေန႔တိုင္း စတိုးဆိုင္သြားၿပီး စီဒီ ၀ယ္ျဖစ္သလို သူ ၀ယ္တဲ့အခါတိုင္းလည္း ေကာင္မေလးက သူ႔အတြက္ စီဒီကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးၿပီးေပးတယ္။ ၀ယ္လာတဲ့ စီဒီကိုလည္း သူ႔ဘီရိုထဲမွာ တန္းစီၿပီး ထည့္ထားတယ္။ ေကာင္မေလးကို ေခၚထုတ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႔ဆိုတာကလည္း သူက ရွက္လြန္းေနေတာ့ သတၱိ မရွိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကို သားျဖစ္သူက စိတ္၀င္စားေနတာသိေတာ့ သူ႔အေမကလည္း အားေပးတယ္။ ေကာင္မေလးကို ခ်ည္းကပ္ဖို႔ေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ရဲေဆးတင္ၿပီး စတိုးဆိုင္ဘက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စီဒီတစ္ခ်ပ္၀ယ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးလည္း စီဒီကို ထုတ္ပိုးေပးဖို႔ဆိုၿပီး ဆိုင္ေနာက္ခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ထုတ္ပိုးၿပီးသား စီဒီကို ယူလာၿပီး သူ႔ကို ေပးတယ္။ သူက စီဒီကို လွမ္းယူၿပီး ေကာင္မေလး ၾကည့္မေနေလာက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ ေရးထားတဲ့စာရြက္ကို ေကာင္တာေပၚမွာ တင္ခဲ့ၿပီး ဆိုင္ထဲကေန ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။
………………..
“ကလင္ ကလင္ ကလင္”
ဖုန္းသံျမည္လာေတာ့ အေမျဖစ္သူက ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္တယ္။
“ဟယ္လို”
ဖုန္းဆက္တာက စီဒီစတိုးဆိုင္က ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔သားနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူကလည္း မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး “သား မေန႔ကပဲ ဆံုးသြားတာ သမီး မသိဘူးလား” ဟင္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းလိုင္းက တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး အခန္းထဲမွာ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ငိုသံေတြပဲ လႊမ္းေနေတာ့တယ္။
................
တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ မိခင္ျဖစ္သူက သားကို သတိရလြန္းလို႔ သားအခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ သားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြအကုန္လံုး သူ႔စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထားခ်င္ေတာ့ သားျဖစ္သူရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြကို ၾကည့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘီရိုကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဘီရိုထဲမွာ ပါကင္ျဖည္မထားတဲ့ စီဒီေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စီဒီေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စီဒီ တစ္ခ်ပ္ကို ယူလိုက္ၿပီး သားကုတင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ေဖာက္ၾကည့္တယ္။
စီဒီအေပၚမွာ ပတ္ထားတဲ့ စာရြက္ကို ျဖဲၿပီး ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္ပိုင္းေလးတစ္ခု က်လာတယ္။ အဲဒီစာရြက္ပိုင္းေလးကို အေမျဖစ္သူက ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
စာရြက္ထဲမွာ ေရးထားတာက။
“ေဟ့။ နင့္ကိုၾကည့္ရတာ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ငါနဲ႔ အျပင္ ေလွ်ာက္သြားမလား ဟင္။ ခ်စ္တဲ့ စင္ဒီ”
ဒါနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူလည္း ေနာက္ထပ္ စီဒီတစ္ခ်ပ္ကို ထပ္ေဖာက္ၾကည့္ျပန္တယ္။
ဒီတစ္ခါမွာလည္း အထဲက စာရြက္ပိုင္းေလး က်လာျပန္တယ္။
စာရြက္ထဲမွာ ေရးထားတာကလည္း။
“ေဟ့။ နင့္ကိုၾကည့္ရတာ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ငါနဲ႔ အျပင္ ေလွ်ာက္သြားမလား ဟင္။ ခ်စ္တဲ့ စင္ဒီ” တဲ့ေလ။
(ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ထားႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ)
ညီသစ္
No comments:
Post a Comment