တစ္ခါတုန္းက
ေဒၚေငြခင္ဟာ အသက္(၇၀)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ပြဲတစ္ခုကိုဖိတ္တယ္။
မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးတယ္။
အေမရိကန္မွာမုန္႕ဟင္းခါးစားရတာဟာ တကယ့္ကိုရွားရွားပါးပါးအခြင့္အေရးတစ္ခုပါ။
ႏိုင္ငံျခားအစားအစာေတြ အလွ်ံပယ္စားေနရခ်ိန္မွာ
ျမန္မာမုန္႕ဟင္းခါးစားရတာဟာ အခြင့္အေရးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနပါတယ္
ျမန္မာျပည္ကိုလည္းလြမ္းေမာေစပါတယ္။
ရံဖန္ရံခါစားရတာမို႕ မုန္႕ဟင္းခါးဟာ အလြန္အရသာရွိလွပါတယ္။
မုန္႕ဟင္းခါးကိုစားရင္ေထြရာေလးပါးစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဧည့္သည္မ်ားမ်ားဖိတ္ပံုမရပါဘူးထင္ပါတယ္။
လက္ရွိအိမ္မွာ ဧည့္သည္နည္းနည္းသာေတြ႕ရတယ္။
ဖိတ္တဲ့ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕လည္းလာပံုမရဘူး။
စားစရာေတြကအမ်ားႀကီးက်န္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီးခန္႕မွန္းတာပါ။
အဲဒီေမြးေန႕ရွင္ကတစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တာကို
ေျပာရတာ အေတာ္အာေတြ႕ေနပံုရပါတယ္။
သူမဟာ အေကာင္ႀကီးႀကီး၊အၿမီးရွည္ရွည္ပုဂၢိၢဳလ္တစ္ဦးရဲ႕ဇနီးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါေၾကာင္း၊
သူမကုိယ္တိုင္ကလည္း အရာရွိႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းေတြကို အားပါးတရေျပာျပပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္အေမရိကန္ကိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ေျပာမျပဘူး။
ေရာက္လာၿပီးမၾကာခင္မွာ အိမ္တစ္လံုးဝယ္တယ္ဆိုတာေတာ့ေျပာျပတယ္။
အဲဒီအိမ္မွာေရကူးကန္ရွိတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့
ဘာေၾကာင့္အဲဒီအိမ္မွာမေနသလဲလို႕ေမးၾကည့္မိတယ္။
အဲဒီအိမ္က အငွားခ်ထားတယ္။
အခုသားနဲ႕ေခၽြးမေတြရဲ႕အိမ္မွာသူမရွိရင္မျဖစ္ေၾကာင္းေတြလည္းေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီကရတဲ့လခနဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္လို႕ရတဲ့လခႏွစ္ခုေပါင္းရင္
သူတို႕မွာေငြေတြဘယ္ေလာက္ပိုင္ဆိုင္ေနေၾကာင္းလဲေျပာျပပါတယ္။
အတြင္းပစၥည္းေတြဘယ္ေလာက္ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းလဲအားရပါးရေျပာျပပါတယ္။
သူရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ၊ေအာင္ျမင္မႈေတြေျပာအၿပီးမွာေတာ့
တရားသံနဲ႕အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
ေမြးေန႕ရွင္ေဒၚေငြခင္က
“တကယ္ေတာ့ ေသေတာ့လည္းဘာမွယူသြားလို႕ရတာမဟုတ္ပါဘူး။
အားလံုးကိုထားခဲ့ရမွာပါပဲ” လို႕
သံေဝဂရသံနဲ႕ေျပာပါတယ္။
အီလည္လည္အစားေတြကိုေကၽြးၿပီးအခ်ဥ္နဲ႕ပိတ္တဲ့သေဘာလား။
ျမန္မာအစားအစာကိုစားရၿပီးျမန္မာေတြနဲ႕စကားေျပာခြင့္ရေတာ့
က်ေနာ္ကစကားမ်ားမ်ားေျပာျဖစ္ပါတယ္။
“တစ္ခါတုန္းကေပါ့ေလ၊
သုေမဓာရွင္ကရေသ့မျဖစ္ခင္သူေ႒းသားဘဝမွာ
စဥ္းစားတာတစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီသူေ႒းသားဟာ
မိဘ၊ဖိုးဖြားေတြခ်န္ထားတဲ့ပစၥည္းဥစၥာေတြအေျမာက္အမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေျမေပၚေျမေအာက္ ကုေဋာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာက်န္ရစ္ခဲ့တာပါ။
သုေမဓာ သူေ႒းသားက
"ေအာ္…ငါ့ရဲ႕အဖိုး၊အဖြားေတြဟာ ပစၥည္းဥစၥာအေျမာက္အမ်ားကိုရွာေဖြတတ္ေပမယ့္
အဲဒီပစၥည္းဥစၥာေတြ သူတို႕နဲ႕အတူ ယူမသြားတတ္ခဲ့ဖူး။
အားလံုးကိုခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိပဲ ငါ့ရဲ႕အမိ၊အဘေတြကလည္းအဖိုးအဖြားေတြထက္ပိုတဲ့ဥစၥာေငြေၾကးေတြကို
ရွာေဖြတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေသလြန္သြားတဲ့အခါ သူတို႕နဲ႕အတူယူမသြားတတ္ခဲ့ဘူး။
အားလံုးကိုခ်န္္သြားခဲ့တယ္။
သူတို႕ေတြယူမသြားတတ္ခဲ့တဲ့ပစၥည္း၊ဥစၥာေငြေၾကးေတြကို
ငါရေအာင္ယူသြားမယ္ဆိုၿပီးစဥ္းစားမိတယ္"
ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္တံခါးကိုဖြင့္၊ယူခ်င္တဲ့သူေတြယူၾကဆိုၿပီး
အားလံုးကိုလွဴၿပီးေတာထြက္ခဲ့ပါတယ္။
လွဴတာဟာ တမလြန္ဘဝေပါင္းမ်ားစြာအထိယူသြားတာနဲ႕အတူတူပါပဲ။
အဖြားလည္း ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ရင္ ဘုရားေလာင္ထံုးကိုႏွလံုးမူၿပီး
ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာေတြအားလံုးကို လွဴခဲ့လို႕ရတာပဲ”
လို႕စကားကိုအဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္စကားအဆံုးမွာေမြးေန႕ရွင္က သံေဝဂရသြားတဲ့ေလသံနဲ႕
“အဖြားကလည္းအဖြားပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္း၊ဥစၥာေတြကိုလွဴဖို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ”
ဝမ္းသာအားရနဲ႕က်ေနာ္ေမးလိုက္မိတယ္။
“ဘယ္သူေတြကိုလွဴဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္သလဲအဖြား”
လို႕။
အဖြားျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကေတာ့...
“အဖြားရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာေျမးေလးကိုပဲလွဴဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ”
တဲ့။
No comments:
Post a Comment