တခါကဂႏၶီဟာ ခရီး တခုကုိ ရထားစီး သြားဖို႔ ရထားဘူတာကုိ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
သူေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ရထားက စတင္ၿပီး ထြက္ခြါဖို႔ ဘီးစလွိမ့္ေနၿပီ။
ဒီေတာ့ ဂႏၶီႀကီးလည္း ရထားေပၚ ကမန္းကတန္းတက္လုိက္ရတယ္။
ရထားေျခနင္းခုံနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေျခေထာက္တဘက္တိုက္မိၿပီး
သူ႔ရဲ႕ဖိနပ္တဖက္ ဟာ ရထားေအာက္သံလမ္းေပၚသုိ႔ က်သြားခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ဖိနပ္တဖက္နဲ႔ ဂႏၶီ ရထားေပၚကို ေသခ်ာေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ
ဂႏၶီက က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တဖက္ကို ကမန္းကတန္းခၽြတ္လိုက္ၿပီး
ေစာေစာကက်သြားတဲ့ ဖိနပ္ရွိတဲ့ေနရာကိုမွန္းၿပီး က်န္ေနတဲ့ ဖိနပ္ကုိပစ္လုိက္ပါတယ္။
သူ ဒီလုိလုပ္တာကို ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ လူတေယာက္ေတြ႔ေတာ့
“ဘာလုပ္တာလဲဗ်…။
ဘာျဖစ္လုိ႔ က်န္ေနတဲ့ ဖိနပ္တဖက္ကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္ရတာလဲ။”
လုိ႔ေမးတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ဂႏၶီႀကီးက အခုလုိျပန္ေျဖခဲ့သတဲ့။
“ကၽေနာ့္ဆီမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ဖိနပ္က ဘာမွလုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူးေလ။
ဒီေတာ့ ခုနက်သြားတဲ့ ဖိနပ္ေနရာနားေရာက္ေအာင္
က်န္ေနတဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကုိ ပစ္ထားခဲ့လုိက္ ေတာ့
ေတြ႔တဲ့သူက ဖိနပ္တရံ ဆိုရင္ စီးလုိ႔ရတာေပါ့ဗ်ာ။
တဖက္တည္းဆိုရင္ က်ေနာ့္အတြက္လည္း
တယ္… အသုံးမ၀င္လွဘူး။
အျခားသူလည္း အသုံးမ၀င္ဘူးေလ။
အခုလို တရံလုံးရေတာ့
ရသြားသူ စီးလုိ႔ရသြားတာေပါ့။”
လုိ႔ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment