ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေသျခင္းတရား

ကိုငယ္ (မႏၱေလး) 

 

 

ေသျခင္း တရားသည္ သက္ရိွသတၱ၀ါမ်ား၏ သာမန္ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္သည္။ အေသခ်ာဆံုး ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေမြးဖြားလာသည္ႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းသည္ အတူတကြ ပါလာခဲ့သည္။ သတၱ၀ါဟူသမွ် ကိုယ္တိုင္ အေႏွးႏွင့္ အျမန္ ေသရမည္ကို သိၾကေလသည္။

သို႔ေသာ္ တကယ့္ ေသရမည္ဆိုလွ်င္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အသင့္ မရိွသူ အမ်ားအျပားပင္ ရိွေနတတ္သည္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ား မိသားစုရင္းခ်ာမ်ား ေသဆံုးလွ်င္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမဆံုး ျဖစ္ေနတတ္ ၾကေပသည္။ လူတစ္ေယာက္ ကမာၻေျမေပၚသို႔ ေရာက္လာလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ၾကိဳဆိုသကဲ့သို႔ ကမာၻေျမမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားေသာ အခါတြင္လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲတတ္သည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေသျခင္းတရားကို ပထမဆံုး သတိျပဳမိသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္စီမွ ျဖစ္ေလသည္။ အေဖဘက္မွ အဖိုးဦးလွစိန္ ေသဆံုးစဥ္က ျဖစ္ေလသည္။ မႏၱေလးျမိဳ႔ ေစ်းခ်ိဳ ၂၆လမ္းႏွင့္ ၈၆လမ္းေထာင့္ ေရႊတေခ်ာင္းေဘး ညေစ်းတန္း အနီးတြင္ အဖိုးတို႔ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ရိွသည္။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပိတ္ထားေလျပီ။ အဘိုးႏွင့္ အဖြားတို႔ ေနထိုင္သည့္ ထို၂၆ လမ္း အိမ္သည္ အငွားျဖစ္သည္။ ၃၂လမ္းႏွင့္ ၈၆ လမ္းေထာင့္ရိွ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေနရာကို အငွားခ်ကာ ၂၆ လမ္းတြင္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ လာဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဖိုး အသုဘတြင္ အမွတ္ရမိသည္က အဖိုး၏ ညီမျဖစ္ေသာ ဆန္းႏိုင္း ဆိုသည့္ တရုတ္မၾကီးသည္ အသုဘ အေခါင္းကို ဖက္ကာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ငိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတရားကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း ကေလးျဖစ္ေန၍လား မသိ ရင္တြင္းသို႔ ထိုးထိုးေဖာက္ေဖာက္ေတာ့ မေရာက္လွေပ။ သို႔ေသာ္ ေသသည္ဆိုတာကို မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ျခင္းသည္ ဤ အသုဘမွ အစျပဳခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။

ေသျခင္းတရားသည္ ေနရာအတည္တက် မရိွတတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေမဘက္မွ အဖိုးဦးၾကည္ ေသဆံုးစဥ္က ရန္ကုန္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မွတ္မွတ္ရရရိွေလသည္။ ထုိႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု တစ္စုလံုး သာႆနာ့ေဘာင္ကို ေခတၱ၀င္ေရာက္ေနစဥ္ ျဖစ္ေလသည္။ အဖိုးသည္ အေမရိကားမွ သူ႔သမီးအလာကို သြားေတြ႔စဥ္ ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အဖိုး ဦးၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသည္။ အိမ္သို႔ လာလည္ရင္ အရက္ျဖဴ သြား၀ယ္ေပးရသည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း ေမျမိဳ႔ရိွ အဖိုးႏွင့္ အဖြားအေမတင္ ေနထိုင္ရာ အိမ္နီၾကီးတြင္ သြားေရာက္ ေနထုိင္ေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ အဖိုးၾကည္ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ ရင္ထဲသို႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းက ၀င္ေရာက္ လာေလျပီ။ အဖိုးအေလာင္းကို ရန္ကုန္မွ မႏၱေလးသို႔ ကားႏွင့္ သယ္လာကာ မႏၱေလးတြင္ပင္ အသုဘ ခ်ခဲ့ရသည္။

သူငယ္ခ်င္းထဲမွ ပထမဆံုး ေသျခင္းတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္သြားသူကား ၀င္းျမင့္ဦးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္က ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္တန္းတြင္ ဆရာမ ေဒၚခင္သန္းျမင့္ အခန္းတြင္ အတူတူ တက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစာသင္ႏွစ္တြင္ ၀င္းျမင့္ဦးက အသက္ၾကီးမွ ဘာသာေရး လုပ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ကိုရင္လူထြက္လာေသာ ၊ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းပြဲတို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပြဲတို႔တြင္ ပါ၀င္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သၾကၤန္အက်ေန႔တြင္ ၀င္းျမင့္ဦး တစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံရကာ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ သၾကၤန္ရက္တြင္း ေသဆံုးလွ်င္ အသုဘကို ခ်က္ခ်င္းခ်ရေလ့ ဓေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ အျမန္ပင္ အသုဘခ်လိုက္ရသည္။ ေသျခင္းဟူသည္ ၾကီးငယ္မေရြး အခ်ိန္မေရြးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟူေသာ အသိ ကၽြန္ေတာ္ ရရိွခဲ့သည္။ ရွစ္တန္းေအာင္ျပီး ေႏြရာသီတြင္ စိုင္းေအာင္ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရငုပ္ျပိဳင္ရင္း ေရနစ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ဆယ္တန္းျပီးခ်ိန္တြင္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ဧရာသည္ ၂၀၀၂ တြင္ ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။

၁၉၈၇ က အိမ္တြင္ အလွဴလုပ္ေလသည္။ ရွင္ျပဳနားသ မဂၤလာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ျမင္းႏွင့္ စီးကာလွည့္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ရုိက္ခဲ့ေသာ ဗီဒီယိုအေခြကို ျပန္ၾကည့္လ်င္ အေဖႏွင့္အေမ က “ ဒီထဲမွာ ပါတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရိွေတာ့ဘူး ” လို႔ တရားသံေ၀ဂ အသံျဖင့္ ေျပာေလ့ရိွသည္။ အခ်ိန္ ဇရာ၏ ၀ါးျမိဳျခင္းကို တေျမ့ေျမ့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ခံေနရသည္ကို သတိမျပဳက မျမင္ႏိုင္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တီပီဆိုေသာ ေက်ာင္းတြင္ သၾကၤန္ပြဲမ်ားစြာကို ဆင္ႏြဲခဲ့သည္။ ျပီးခဲ့သည္ သၾကၤန္ပြဲအေခြမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ မေကၾကီး သီခ်င္းဆိုကာ မျမတ္ကေသာ ခ်မ္းတံုခ်မ္း သီခ်င္းေလးသို႔ ေရာက္လွ်င္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က ဆံုးသြားေသာ မေကၾကီးကို သတိရမိျပန္သည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆိုလွ်င္ တီပီျမန္မာ သၾကၤန္ေခြ ျပန္ၾကည့္ကာ “ဒီထဲမွာပါတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရိွေတာ့ဘူး”လို႔ အေဖႏွင့္အေမ ေရရြတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ ေရရြတ္ရမည္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္သည္။

ေသျခင္းတရားသည္ တခါတရံတြင္ အသိေပးကာ ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေအအိုင္ဒီအက္ ျဖစ္သည္လို႔ ၾကားလိုက္ရေသာအခါ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထိုသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မိန္းမကလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းပင္။ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လဲ ရိွသည္။ A ကိုက္သည္ဆိုလွ်င္ လူေတြက အလန္႔တၾကား ျဖစ္တတ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္က ပစ္ပယ္တတ္ၾကသည္။ မေကာင္းျမင္တတ္ၾကသည္။ အေပ်ာ္အပါး မလိုက္စားသည့္တိုင္ ကူးစက္စရာ အေျခအေနေတြက ရိွေနသည္ကို သတိမျပဳဘဲ A ပိုး ရိွသူကို အျပစ္လုပ္ထားသူ တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္ၾကသည္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္လုိက္ၾကသည္။ မိန္းမႏွင့္ ကေလးတြင္ HIV ရိွမရိွ စစ္ေဆးလိုက္သည္။ မရိွေပ။ NGO တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ေႏြးေထြးစြာ အကူအညီေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ NGO က လုပ္ေပးထားေသာ အဖြဲ႔ေလးအတြက္ အလွဴေငြ ထည့္၀င္ခဲ့သည္။ “ေဆးဖိုးက အရမ္း ေစ်းၾကီးေတာ့ အကူအညီေတြ ရပ္သြားမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ငါတို႔ ေပါ့စတစ္ (+) ေတြ ဘယ္လို ဆက္လက္ရပ္တည္ သြားမလဲဆိုတာ အေရးၾကီးတယ္” လို႔ သူနဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္မွာ ေပါ့စတစ္(+) ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးကို သတိျပဳမိသည္။ အရာအားလံုးကို အေကာင္းျမင္တတ္သူကို ေပါ့စတစ္(+)လို႔ ျမင္တတ္သူမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္(+) ျဖစ္တယ္လို႔ ဂုဏ္ယူစြာပင္ ရင့္က်ဴးမိသည္။ ေသျခင္းတရားက အသိေပးေရာက္ လာသည္ကို သတိရိွရိွႏွင့္ မယိမ္းမယိုင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ရာ ပတ္၀န္းက်င္၏ ေႏြးေထြး နားလည္မႈလည္း အဓိက လိုေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သူ ေလးေလးလွျမင့္သည္ ေသဆံုးေသာ အခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္ကို အေရျပား တေထာက္စာရိွသည့္ ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္းကို ျပသခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဘက္မွ ေမာင္ႏွမမ်ားတြင္ တမိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း ထူးထူးျခားျခားဆိုသလို ေလးေလးလွျမင့္သည္ မ်က္လွည့္ပညာရွင္ ျဖစ္ေလသည္။ အရက္ကို ေန႔စဥ္ ေသာက္တတ္သလို လာဘ္ရႊင္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ နံပါတ္ဖိုး ထိုးေလ့ရိွေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ရက္တြင္ သူေနထိုင္ရာ အိမ္မွာ ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ပံုမွန္ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ေပ်ာက္သြားကာ ျပန္ေရာက္လာေလ့ရိွေသာ သူသည္ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ တစ္ပတ္ႏွင့္ ျပန္မလာေတာ့ အဖြားသည္ စိတ္ပူေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး လူျဖန္႔ကာ ရွာၾကရသည္။ ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားရသည္။ သူ က်က္စားရာေနရာေတြကို ရွာၾကသည္။ မေတြ႔ေပ။ ေနာက္ဆံုး ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာတြင္ ေဆးရံုၾကီး ရင္ခြဲရံုတြင္ ျပန္လည္ေတြ႔ရသည္။ ျပာႏွမ္းေနျပီျဖစ္ေသာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ အရည္မ်ားထြက္ကာ ပုပ္အဲ့အဲ့ အန႔ံမ်ား လြင့္ထြက္ေနျပီ။ ပါးစပ္ေမးရိုးတို႔သည္ ေသဆံုးခ်ိန္က မျပဳမျပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္လားမသိ ေစာင္းရြဲေနသည္။ အေလာင္းကို အဖြားအိမ္သို႔ ျပန္လည္ယူေဆာင္ျခင္းမျပဳပဲ သုသာန္သို႔ တိုက္ရိုက္ သယ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ အေလာင္းကို မၾကည့္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တားသည့္ၾကားမွ အဖြားသည္ သူ႔သားကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေခါင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ဇရပ္အတြင္းသို႔ အပုပ္နံ႔သည္ ေထာင္းခနဲ ထြက္က်လာသည္။ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြ႔ သိခဲ့ရျခင္းပင္။

ကမာၻအႏွံ႔တြင္ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ခင္းေသာ စစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ေသၾကသူ အမ်ားအျပား ရိွေလသည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္တြင္ လူေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကၾကေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ခံစားရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၀၀၈ ေမလ ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းတြင္ ေရေပၚတြင္ ေပါေလာေပၚေနေသာ အေလာင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ၾကင္နာမႈတရားကင္းေသာ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အတၱၾကီးေသာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ အကူအညီမ်ား ရသင့္သေလာက္မရခဲ့ၾကေသာ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားစြာကိုလည္း စာနာမိသည္။ ေသျခင္းတရားဟူသည္ကား လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး တို႔ ရင္ဆိုင္ရေသာအရာ အခ်ိန္မေရြး ေတြ႔ဆံုရမည္ျဖစ္ေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ ပုန္းကြယ္ကာ အသုဘခ်ရေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားလည္း ရိွခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႔သည္ လူေသဆံုးသြားေသာ္လည္း နာမည္ကားမေသဆံုး၊ တခ်ိဳ႔ကား လူကားမေသဆံုးေသးေသာ္လည္း နာမည္ကား ေသဆံုးေနေလျပီျဖစ္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္သာ ယခု ရုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားလွ်င္” ဆိုေသာ အေတြးမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ေတြးမိေပသည္။ ေသျခင္းကို သတိရိွရိွ ရင္ဆိုင္ဖို႔ လုိအပ္သလို မေသခင္ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့မလဲ ဆိုတာလည္း အေရးၾကီးေပသည္။ ေသဆံုးျခင္း၏ တျခားတဖက္တြင္ မည့္သည့္အရာရိွမည္ဆိုသည္ကာ မေျပာႏိုင္ေပ။ ယခုလက္ရိွအခ်ိန္သည္ အဖိုးထိုက္တန္လွသည္။ တန္ဖိုးရိွရန္ အက်ိဳးရိွရန္ လုပ္ေဆာင္ရန္မွာ ဒီအခ်ိန္သည္ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတရားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အရိွန္အဟုန္ျပင္းစြာ ၀င္ေရာက္လာသည္ဆိုပါစို႔... အညင္သာဆံုး အေအးခ်မ္းဆံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသိတရားတို႔ လြင့္ျပယ္သြားမည့္ အခ်ိန္တခုအတြက္ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနရန္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေနမိသည္။

ကိုငယ္ (မႏၱေလး)