ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေတာင္ဖတ္ေျမာက္ဖတ္ ဖတ္တဲ႔သူ ဆုိေတာ့ ၾကားရ၊ မွတ္ရ၊ အသိအျမင္ တုိးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ အဓိကက လူငယ္ျပႆနာဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ ေသခ်ာ ေစ့ငုေလ့လာ၊ စစ္တမ္းထုတ္ႏိုင္ဖုိ႔ ဆုိတာ လြယ္တဲ႔ ကိစၥမဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဆုိလုိတာက ပညာရပ္ဆုိင္ရာအတြင္းက ပညာတတ္ လူတစ္စုအေနနဲ႔ သုေတသန လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ အလုံးစုံကုိ ျခဳံငုံမိဖုိ႔၊ ေယဘုယ်က်တဲ႔ အေျဖတစ္ခု ရဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္နုိင္ဘူး ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိ ပုိျပီးေတာ့ေတာင္ မအပ္စပ္လွဘူး မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကျမင္းနီ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိသမွ်၊ ၾကဳံရသမွ်ကုိ ေရးျပပါရေစ။ ဒီစာပုဒ္ရဲ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ျပီး မ်က္ခုံးတြန္႔မယ့္သူလည္း ရွိမွာပဲ။ အဆီအေငၚ မတည့္လြန္းမက မတည့္ရင္လည္း၊ “ဘယ့္ႏွယ္လဲဟ၊ ကုိယ့္လူ လုပ္လွေခ်လား” ဆုိလာရင္လည္း စာဖတ္သူ အေနနဲ႔ ဖတ္ရသမွ် အေဟာသုခံ - ခ်မ္းသာေပစြလုိ႔သာ ဂဏွာဟိ - မွတ္ေလေလာ့။
အရြယ္ မေရာက္တေရာက္ လူငယ္၊ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူငယ္ေတြရဲ့ ျပႆနာဆုိတာထက္ အဲဒီ လူငယ္ေတြရဲ့ သာမန္ေန႔စဥ္ ဘဝအတြင္း လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ ပုံေလာင္းခံရျပီး လက္ခံလာခဲ႔တဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ့ သိမႈဆုိင္ရာကုိ အေပၚယံသေဘာ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရနုိင္တဲ႔ ကိစၥဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ ထင္တယ္။ (ဒီအေရးအသားအတြက္ သည္းခံပါ၊ ဒီအသုံးအႏႈန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ပါဘူး။ လူျပိန္းေတြး ေတြးျပီး လူျပိ္န္းေရး ေရးလုိက္တာပါ) သာမန္ လူၾကဳိက္မ်ားေအာင္၊ ဝါးလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ ေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ “တုိင္းျပည္အတြက္ လူငယ္ဆုိတာ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္”၊ “လူငယ္ဘဝ ဆုိတာ အညြန္႔တလူလူ တက္ေနတဲ႔ အရြယ္” ၊ ဒီလုိမ်ဳိး အသုံးအႏႈန္းေလးေတြ ပလူပ်ံေနေအာင္ ေရးထည့္လုိ႔ ရခ်င္ရနုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ အစဥ္အလာ အတြင္းက အသိမၾကြယ္တၾကြယ္ လူငယ္ေတြကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ လုပ္ေပးရာလည္း က်သြားနုိင္တယ္။ ဥပမာ- ၁၅/ ၁၆ အရြယ္ ေက်ာင္းသားကေလး တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ကား လာေနတာ သိရက္နဲ႔ ငါ ေက်ာင္းသားပဲ၊ ငါ့ကုိ ဝင္တုိက္သြားလုိ႔ မရဘူး ဆုိတဲ႔ ဘဝင္စိတ္ကေလးေတြ ဝင္ေနတဲ႔ လူငယ္ေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲသလုိ လူငယ္ကေလးေတြကုိ အျပစ္တင္လုိ႔လည္း မရဘူး။ သူ႕အရြယ္ကုိက ဂ်စ္တုိက္ခ်င္၊ ကန္႔လန္႔လုပ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္မ်ဳိး ရွိတတ္တဲ႔ အရြယ္ကုိး။
အစမွာ ေရးခဲ႔သလုိ အဲဒီလုိ အရြယ္ မေရာက္တေရာက္ လူငယ္ေလးေတြရဲ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္နဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္ေနတတ္တဲ႔ ျပႆနာဆုိတာ ဘာရယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ ခက္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္ဆင့္တုိ႔လုိ ပညာတတ္ေတြ ေရးထားတဲ႔ လူပ်ဳိေပါက္၊ အပ်ဳိေပါက္အရြယ္ ေတြ႔ၾကဳံ ခံစားရတဲ႔ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ အခက္အခဲတုိ႔၊ အေႏွာက္အယွက္တုိ႔ ဆုိတာမ်ဳိးထက္လည္း ပုိပါလိမ့္မယ္။ ေငြေၾကးအတန္အသင့္ ေခ်ာင္လည္ျပီး ပညာတတ္တယ္ဆုိတဲ႔ မိသားစု အသုိင္းအဝုိင္းအတြင္းမွာ ထိန္းေက်ာင္း ပဲ့ျပင္၊ နည္းေပးလမ္းျပ အတြက္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ေတာင္မွ ထင္မွတ္,မထားတဲ့ ကိစၥေတြမွာ အဲဒီအရြယ္ လူငယ္ေလးေတြရဲ့ ျပႆနာကုိ မေျဖရွင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႔အၾကဳံေလး ေရးျပပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ မိသားစုမွာ ဆယ္တန္း အရြယ္ သားေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မိဘေတြေရာ၊ အၾကီးလူေတြပါ ရာထူးရာခံနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ အိမ္နံရံမွာ ဘြဲ႔ဓာတ္ပုံေတြ အစီအရီ ခ်ိတ္ထားနုိင္တဲ႔ မိသားစုမ်ဳိးပဲ။ ဒီကေလးကုိလည္း ပုိက္ဆံရွိေတာ့ ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ႔ ေဘာ္ဒါမွာ ထားတယ္။ အစပုိင္းမွာ ဟုတ္သလုိလုိ ရွိခဲ႔ေပမယ့္ ႏွစ္လယ္ေလာက္မွာ ေဘာ္ဒါကေန လစ္လစ္ျပီး ဘီယာဆုိင္ ထုိင္တတ္ေနျပီ။ တေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ျပီး၊ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘီယာတုိက္ပါ လုိ႔ ေျပာပါေလေရာ။ ဒီအေျခအေနမွာ သူ႔ကုိ ဘီယာ၊ အရက္ မေကာင္းေၾကာင္း တရား သြားေဟာလုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ စကားလမ္းလႊဲတဲ႔ အေနနဲ႔ မင္း ေက်ာင္း မသြားဘူးလား ဆုိေတာ့ ပ်င္းလုိ႔ တဲ႔။ ဆယ္တန္းေအာင္ လုိ႔ တကၠသုိလ္ ဆက္တက္ျပီး ဘြဲ႔ရခဲ႔ရင္ေတာင္ ဘာလုပ္ လုိ႔ရမွာမွတ္လုိ႔ လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ဒီကေလးရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အရပ္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ခၽြန္တြန္းလုပ္ ေျပာတာကုိ နားေယာင္၊ သူပ်င္းတာနဲ႔ ေရာျပီး သူ႕အေနနဲ႔ ဒါအမွန္ပဲ လုိ႔ လက္ခံထားတာ။ ျပီးေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ လက္ရွိ သူ႕အရြယ္ သင္ၾကားေနရတဲ႔ ပညာေရး စနစ္အေပၚကုိ ယုံၾကည္မႈ မရွိေတာ့တာ။ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ လက္ရွိအေနအထားအရ နည္းနည္း သိတာရယ္၊ ျမင္တာ၊ ၾကားတာရယ္ ေရာျပီး ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္၊ စိတ္အေလးသာတဲ႔ ဘက္ကုိ ယိမ္းေပးလုိက္တဲ႔ သေဘာပဲ။ ဆုိလုိတာက စိတ္ကလည္း ေလခ်င္တဲ႔ အရြယ္၊ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ စာသင္ခန္းၾကီးကုိ ျငီးေငြ႔လာတာရယ္ ေရာေထြးျပီး အမ်ားတကာ ေျပာေနၾကသလုိ ေခ်ာ္လဲ ေရာထုိင္ လုပ္ခ်လုိက္တာပဲ။ ( ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီး ဆုိးသည္၊ ေကာင္းသည္ ကုိ မေျပာပါ။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္အေနအထားကုိ မွန္းၾကည့္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအရြယ္ကုိ ျဖတ္သန္း လာခဲ႔တာကုိး။)
ခုခ်ိန္မွာ ဒီအျမင္က သာမန္လူေတြအတြက္ေတာ့ အမွန္တရားပဲ။ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ႔တုိ႔၊ ဘြဲ႔ရ ဆုိက္ကားသမား တုိ႔၊ ဘြဲ႔ရ ကုန္တင္ ကုန္ခ် တုိ႔ ဆုိတာ သူတုိ႔ရဲ့ နိစၥဓူဝမွာ ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတာကုိး။ ဒီေတာ့ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ေငြကုန္ေၾကးက် ခံျပီး ေက်ာင္းသင္ပညာကုိ သင္ေနေတာ့မွာလဲ လုိ႔ ေတြးၾကေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ ဆုိရင္ စာသင္ေက်ာင္းက ထြက္ျပီး ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုိင္ကယ္ဝပ္ေရွာ့၊ ကားဝပ္ေရွာ့မွာ ပညာသင္ရတာကမွ ထမင္းစား လက္မွတ္ ရနုိင္ေသးတယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ အရပ္ထဲက သာမန္ လူၾကီးပုိင္းကလည္း ဒီလုိပဲ ျမင္ၾကတယ္။ ဒီအျမင္ေတြကုိ လက္ခံ သိရွိထားတဲ႔ လူငယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကုိ စိတ္ကုန္လာၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ သင္ၾကားေပးေနတဲ႔ ဆရာ/ ဆရာမ အပုိင္းကလည္း အျပင္ေဘာ္ဒါမွာ စာသင္ျပီး ေငြရွာရတာကုိ ခံတြင္းေတြ႔လာေတာ့ ကေလးေတြ မ်က္စိထဲမွာ အရုိအေသ တန္လာတယ္။ “ဒီ ဆရာ/ ဆရာမ က ပုိက္ဆံရမွာ ေကာင္းေကာင္းသင္တာပါကြာ”၊ “ငါတုိ႕ ေဘာ္ဒါက ဆရာ/ ဆရာမပဲ သိပ္ဂရုစုိက္စရာ မလုိဘူး” လုိ႔ ပဲ လူငယ္ေပါက္စ သဘာဝ ေတြးလာတယ္။ ဒီအေတြးမ်ဳိးေတြဟာ တကူးတက က်င့္ၾကံရလာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကေလးေတြရဲ့ စိတ္အခံဓာတ္ေတြ႕ျပီး ပုံမွန္စိတ္သေဘာထားပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္လာတာ။ ဒီေတာ့ စိတ္လြတ္လပ္တယ္ ထင္တဲ႔ ေနရာမွာပဲ ၾကီးျပင္းခ်င္လာတဲ႔ သေဘာ။ မိသားစု အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း အသုိင္းအဝုိင္းၾကားမွာ ရွိတဲ႔ ထိန္းမတ္ ေၾကာင္းလမ္း ေပးတာမ်ဳိးကုိ တင္းက်ပ္တယ္၊ မေနခ်င္ဘူး ျဖစ္လာတာ။ ဒီအခါမွာ အဲဒီကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းဖုိ႔ သိမ္းဖုိ႔ သိပ္ခက္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတာက ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေရွ႕က လူၾကီးေတြျဖစ္ေစခ်င္သလုိမ်ဳိး အံဝင္ခြင္က် ထိန္းသိမ္းရေအာင္လုိ႔ လုိ႔ မဆုိလုိပါ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီမိတ္ေဆြရဲ့ သားေလးဟာ အျပင္ဆယ္တန္းေဘာ္ဒါကေန ခုိးထြက္/ ထြက္ေျပး လာျပီး ငါးဒုိင္တစ္ခုမွာ ငါးအေၾကးခြံခၽြတ္တဲ႔ အလုပ္ကုိ လခနည္းနည္းနဲ႔ မတန္ေရ၊ တန္ေရ လုပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ လုပ္ေနျပီ ဆုိျပီး ဂုဏ္ယူသလုိ ေျပာတယ္.။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းအျပင္မွာ ကုိယ္တုိင္ အလုပ္ လုပ္ရတာ လြတ္လပ္သတဲ႔။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ ဘာညာ မရွိဘူး ဆုိျပီး ေျပာပါေလေရာ. ။ သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ တေနကုန္ ေရထဲမွာ ငါးေတြ ကုိင္ျပီး နံေစာ္ေနေအာင္ လုပ္ရတာကုိေတာင္ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ပုံမ်ဳိးနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ျပန္ပုိ႔မယ္ လုပ္ေတာ့ မျပန္ဘူးပဲ ေျပာတယ္။ အိမ္မွာ မိသားစု အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရတာကုိ မေက်နပ္ဘူးတဲ႔။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီကေလးရဲ့ မိသားစု အတြင္းကိစၥေတြကုိ သိေတာ့ သူ႔စိတ္ေနစိတ္ထားကုိ ခန္႔မွန္းလုိ႔ေတာ့ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း တကယ့္ ဦးေလးအရင္းလုိ ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံတတ္တယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ နားဝင္ေအာင္၊ အခ်ဳိသပ္ျပီး ေျပာေျပာ ဟုတ္ကဲ႔ လို႔ ေခါင္းညိတ္ျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မနုိင္ေတာ့တဲ႔ အဆုံး မိသားစုဝင္ေတြဟာ ဒီကေလးကုိ ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ထဲကုိ ပုိက္ဆံေပးျပီး ထည့္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ရာမွာ နည္းလမ္းမွန္ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာသိေပမယ့္ ၾကံမရေတာ့တဲ႔ အဆုံး ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ လုပ္ခ်လုိက္တဲ႔ သာမန္မိသားစု တစ္ခုရဲ့ သေဘာထားပဲ။
ေစာေစာက ကေလး ေျပာသလုိ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ ဘြဲ႔ရလာလည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ရမွာ မွတ္လုိ႔ လုိ႔ ေျပာတာမ်ဳိးဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ဆုိးရြားေနတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိး ဒီကေလးမွာ ရွိေနျပီ ဆုိတာ သိသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္အရ ကေလး/ လူငယ္ တစ္ေယာက္ကုိ ပညာတကယ္တတ္ခ်င္တဲ႔၊ တကယ္သာတတ္ရင္ လုပ္လုိ႔ရတာေတြ ရွိပါတယ္ လုိ႔ ေျပာမယ့္ ၊ လုပ္နုိင္တယ္ဆုိတာကုိ ျပထားတဲ႔ အေျခအေန ရွိတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိး လုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရပ္ထဲမွာကုိယ္၌က “ဆယ္တန္းေအာင္ဖုိ႔ မလုိဘူး၊ အလုိက္သိဖုိ႔ပဲ လုိတယ္” လုိ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ သုံးႏႈန္း ေနတတ္ၾကေတာ့ ေျပာင္းၾက ျပင္ၾကေတာ့မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဘဲဥအစရွာမရသလုိ ဘယ္က ဘယ္လုိ စေျပာင္းၾကမွာလဲ။
အရြယ္မေရာက္တေရာက္၊ ျပႆနာ တလုံးတေထြး ရွာတတ္တဲ႔ လူငယ္မ်ဳိးဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကုိးတန္း၊ ဆယ္တန္း အရြယ္ပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကေလးေတြကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ဆုိတာ ပညာေရးရဲ့ ေလာက္ေလာက္လားလား ရွိမႈ၊ အနာဂတ္ဆုိတာ ထင္းေနမွသာ ယုံၾကည္ၾကမွာပဲ။ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္၊ လြတ္လပ္ေနခ်င္တဲ႔ လူငယ္ကေလးေတြရဲ့ လက္တစ္ကမ္းမွာ အရက္၊ ဘီယာ၊ ေဆးလိပ္ အလြယ္တကူ ရွိေနတယ္။ (တေန႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ မွတ္ပုံတင္ ပါမွ ေရာင္းရမယ္ ဆုိလား၊ ေၾကျငာတာေတြ႔လုိက္တယ္။ စီးပြားေရးသမားဆုိတာ နဖူးမွာ စာပါတာမွ မဟုတ္တာ) စာသင္ေက်ာင္းေတြ အတြင္းမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ နယ္ေျမ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ကင္းစင္ နယ္ေျမ ဆုိျပီး ဆုိင္းဘုတ္ကေလး ေထာင္ထားတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက အတန္းထဲမွာ ဖြဲ႔စည္းေပးထားတဲ႔ ဝါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ အသင္းတုိ႔၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေနာ္ရထာ အသင္းတုိ႔ ဆုိတာ နာမည္သာ ရွိျပီး အသင္းလုိက္ စုဖြဲ႔ပါဝင္မႈမွာ အားနည္းေနဦးမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားအရြယ္တုန္းကေတာင္ အျမီးေလာက္သာ မွီလုိက္တဲ႔ နံရံကပ္စာေစာင္တုိ႔၊ ဘာတုိ႔ ဆုိတာ ခုေန ၾကားေတာင္ မၾကားရေတာ့ဘူး။ အဓိက က ဒီကေလးေတြရဲ့ အနီးကပ္ ဦးေဆာင္မႈေပးေနတဲ႔ ဆရာ/ ဆရာမမ်ားရဲ့ အသိပညာ ေရခ်ိန္နဲ႔လည္း ဆုိင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕အထက္တန္း ေက်ာင္းဆရာေတြ အေနနဲ႔လည္း ေျပာရဆုိရ လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ဒီ အရြယ္မေရာက္ တေရာက္ ကေလးေတြကုိ ထိန္းသိမ္း ျပဳျပင္ေပးရတာထက္ ငါးႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ႔ ကေလးေတြကုိ ထိန္းရတာ သက္သာတယ္လုိ႔ ယူဆၾကလုိ႔ ထင္ပါရဲ့ ။ မူၾကဳိေက်ာင္းဆုိျပီး ဖြင့္ၾကေတာ့တာပဲ။ ခ်င္းတြင္းဆရာမ်ားေတာင္ ပါေသးတယ္။
ဒီအရြယ္ ကေလးေတြ အတြက္ စာအုပ္စာေပ ဆုိရင္လည္း ဖတ္ခ်င္စရာ၊ သင့္ေတာ္စရာေလးမ်ားလည္း မေတြ႕မိဘူး။ တေလာက စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ ထုတ္တဲ႔ စာအုပ္အတြဲေတြကလည္း ေအာက္ကလိအာ နဲ႔ အေပၚမေရာက္ ေအာက္မေရာက္လုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကေလးေတြ အတြက္လည္း ရလာတဲ႔ မုန္႔ဖုိးကုိ စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ဖုိ႔ထက္ ဂ်ယ္ (Gel) ေကာင္းေကာင္း၊ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစားေကာင္းေကာင္း ဝယ္ဝတ္ဖုိ႔သာ အားသန္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့၊ အမွန္တကယ္ ပညာတတ္တဲ႔ လူငယ္ကေလးေတြ ရဲ့ အနာဂတ္ဆုိတာၾကီးေရာ၊ ဘယ္ေခ်ာင္ သြားရွာရမွန္း မသိဘူး။ ဒီကေန႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပညာရွိမင္းမ်ား ေရးေနၾကတဲ႔ လူငယ္နဲ႔ ပညာေရး အစရွိသျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရးကုိ ေထာက္ျပ ေျပာဆုိေရးသားေနၾကေပမယ့္ ေရးတဲ႔ သူေတြ စာမူခ ေကာင္းေကာင္းရၾကတာထက္ မပုိဘူး ထင္တယ္။ ေရးလုိက္ၾကရင္လည္း ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကုိေက်ာ္ျပီး အေမရိကန္ ပညာေရးစနစ္တုိ႔၊ ျဗိတိန္ ပညာေရး စနစ္တုိ႔ ဆုိတာလုိမ်ဳိး အေနာက္က ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြကအတုိင္း ပုံတူးကူးျပီး နင္းျပန္ ေနၾကတာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
အခ်ဳပ္ဆုိရရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ လုိအပ္မႈနဲ႔ ျဖစ္နုိ္င္မႈ အတုိင္းအတာကုိ ေက်ာ္ျပီး ၾကည့္လုိ႔ မရနုိင္ဘူး ထင္တယ္။ သာမန္မိသားစုတုိင္း (လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတုိင္း) ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္တုိင္း ရဲ့ ၾကီးျပင္းရင့္က်က္ဖြံ႔ျဖဳိးမႈမွာ အနီးစပ္ဆုံး လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ ေရြးခ်ယ္ေပးတတ္ဖုိ႔ လုိမယ္ ထင္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ယုံၾကည္မႈ (ပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္၊ သင္ယူလုိစိတ္တုိ႔၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေကာင္းဖုိ႔) ကုိလည္း ပုိျပီး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္ဝင္လာဖုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေကာင္း လုိတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေကာင္း ဆုိတာကေတာ့ ေစာေစာက မိသားစုလုိ နံရံမွာ အလွခ်ိတ္ဖုိ႔ ရထားတဲ႔ ဘြဲ႔ကေလးေတြလုိ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆုိတာ ဂုဏ္သိကၡာေလး ရွိတယ္၊ ျငိမ္တယ္လုိ႔ သမားရုိးက် ယူဆထားတဲ႔ စာသင္ခန္းက ဆရာ/ဆရာမေတြရဲ့ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းက ဆင္းလာျပီး အကပ္ကေလး ရွိလုိ႔ အထက္တန္းျပကေလး၊ က်ဴတာ ေပါက္စကေလးမ်ား ျဖစ္လာတဲ႔ သူေတြ မဟုတ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဒီလူေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနရေသးတဲ႔ အရြယ္မေရာက္တေရာက္ကေလးေတြရဲ့ ျပႆနာဟာလည္း မ်ဳိးဆက္လုိက္ခ်ီျပီး ေျဖရွင္းလုိ႔ ရႏိုင္ေသးမယ္ လုိ႔ မထင္ဘူး။
ေတဇာေအာင္
ေအာက္ပါလင့္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment