“လူငယ္တန္ဖိုး” အေၾကာင္း ေရးေပးပါဆုိေတာ့ အေတာ္ဝန္ေလးေနတယ္။ ေရးစရာ ေျပာစရာမရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရးစရာ ေျပာစရာေတြ မ်ားေနလို႔ပါ။

“လူငယ္” ဆုိတာ ဘယ္အသက္အရြယ္ကို ေျပာတာလဲ? ဆုိတဲ့ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္စကားနဲ႔ စရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာလဲ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အေျဖကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ “အသက္(၈၀)ေအာက္ကို ဆိုလိုတာ”ဆိုေတာ့ သူတို႔က ရီၾကတယ္။ ကိုယ္က အသက္(၅၀) နဲ႔ (၆၀) ၾကား ေရာက္ေနေပမယ့္ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ေနရာမွာ ငယ္ေသးလို႔ဆုိၿပီး ျငင္းပယ္ခံရတာေတြက အမ်ားသား။ ဒါေပမယ့္လဲ ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ ကိုယ္ေျပာရရင္ ကိုယ္လုပ္ခြင့္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။


 ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ အသက္(၄၀)တန္းေတြ (၃၀) တန္းေတြက ကိုယ္မရခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရေနၾကတယ္။ ဒါေတာင္မွ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အခြင့္အေရးမရဘူး၊ အခြင့္အလမ္းမရွိဘူး၊ ေခ်ာင္ပိတ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာေရးစနစ္က ဘယ္လို၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါက ဘယ္လိုနဲ႔ အျပစ္တင္ေနၿပီး ကိုယ္တိုင္က မသမာတဲ့နည္းေတြ၊ ျဖတ္လမ္းနည္းေတြ သံုးခဲ့တာကို ထုတ္မေျပာဘဲ လွ်ိဳေနတတ္ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ လူငယ္ဆိုတာ ႐ိုးသားတယ္ေတြ၊ ဘာေတြ ေျပာျပတာပဲ။ အေျမႇာက္ႀကိဳက္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ေျပာတာထင္ပါရဲ႕။

အခြင့္အေရးေတြ၊ အခြင့္အလမ္းေတြ ရေနတဲ့သူေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ဟုတိၱပတိၱမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ-ႏုိင္ငံျခားကို သံုးေလးေခါက္မက သြားေနရတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔၊ ကဲ- ေျပာၾကစမ္းဆိုၿပီး၊ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုမေျပာဘဲ ျမန္မာလိုေျပာတာ၊ မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ားစုပါတဲ့ အစည္းအေဝးမွာ  ျမန္မာလိုေျပာၿပီး ဧည့္သည္အနည္းစုအတြက္ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိရင္ ၿပီးတာပါ။ အဲဒီပြဲ စီစဥ္သူေတြကလဲ လူငယ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီပြဲ တစ္ပြဲမွာ အခ်ိန္ေတြေနာက္က်၊ ေနာက္က်ရတဲ့အထဲ အခ်ိန္ေတြဆြဲလြန္းလို႔ အေတာ္သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ အမႀကီးတစ္ေယာက္က ဒီပြဲလုပ္ႏုိင္တာကိုက လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သည္းခံပါလို႔ ဆံုးမတယ္။

ရထားတဲ့၊ ရေနတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး လက္ေၾကာမတင္း၊ ဦးေႏွာက္ေၾကာမတင္းခ်င္တာ လူငယ္တန္ဖိုးလား?
ဘြဲ႕ေလးေတြ ရခါစ၊ ဟိုဟာလဲမလုပ္ခ်င္၊ ဒီဟာလဲမလုပ္တတ္၊ လစာကနည္းတယ္၊ လစာမ်ားတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္ကိုမေရြးခ်ယ္။ ေဟာေျပာပြဲတကာကို လိုက္တက္၊ ကိုယ္နဲ႔မတန္မရာ ေမးခြန္းေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ နားမလည္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေလွ်ာက္ေမး။ လူပံုအလယ္ အထင္ႀကီးခံခ်င္တာလား၊ တကယ္သိခ်င္ တတ္ခ်င္လို႔ ေမးတာဆိုေမးပါ။ ကမာၻဆန္တာေတြ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေန၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက သာေရးနာေရးေတာင္ သိတာမဟုတ္၊ ဒါ- လူငယ္တန္ဖိုးလား?

တစ္ခ်ဳိ႕ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အမ်ဳိးသားေတြက အမ်ဳိးသမီးေတြကို ဦးစားမေပးလို႔၊ ဘတ္စ္ကားစီးရာမွ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကသတဲ့။ ကိုယ္ျဖင့္ကားေပၚက မဆင္းရေသး၊ ေအာက္က တက္တဲ့သူကတက္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြကေရာ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ညႇာတာရေကာင္းမွန္း၊ ဦးစားေပးရေကာင္းမွန္း သိရဲ႕လား? ငယ္ရြယ္တဲ့ သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတြကေရာ၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကို ေနရာဖယ္ေပး၊ ညႇာတာတတ္ရင္ ငရဲႀကီးတတ္သလား? ႀကီးသူကို႐ိုေသ (အသက္၊ ဝါ၊ ပညာ၊ အေတြ႕အႀကံဳ အားလံုး) ငယ္သူကို သနား၊ တန္းတူကို ေလးစားဆုိတာ လူငယ္တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူးလား။

သိပ္ေျပာျပန္ရင္လဲ သူမ်ားေတြ အခြင့္အေရးရေနတာကို မနာလိုလို႔ ႏွိပ္ကြပ္တယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ အခြင့္အေရးေတြ ရေပမယ့္ မယူသင့္တာ မယူခ်င္တာ၊ ရတာနဲ႔ ေနာက္မွာ ျပန္ေပးစရာေတြ ရွိေနလို႔ မယူခဲ့တာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုနားလည္ေအာင္ ေျပာရမလဲ? အလုုအယက္မယူ၊ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္ရင္ကိုယ္ရ၊ သူနဲ႔ထုိက္ရင္သူရ၊ ကိုယ့္ဥစၥာမွန္ရင္ ကိုယ့္ဆီေရာက္၊ သူ႔ဥစၥာမွန္ရင္ သူ႔ဆီေရာက္။ ဝတ္ရုံေျပာင္းဝတ္လာတဲ့ ေကာင္းကံေတြ၊ မေကာင္းကံေတြ ေတြ႕ရတတ္တယ္ဆိုတာ အသက္အရြယ္ရ၊ ရင့္က်က္လာမွ၊ သေဘာေပါက္တတ္တဲ့ အရာေတြလား?

ကိုယ္ဟာ ေလာကႀကီးက ရယူဖို႔ သက္သက္ပဲ လူျဖစ္လာတာလား? တစ္ခုေလးမွ ျပန္ေပးဖို႔ မရွိဘူးလား? ျပန္ေရာမေပးခ်င္ဘူးလား။ ေပးတာနဲ႔ယူတာ ဘယ္ဟာက ပိုမ်ားေနသလဲ။ ျပန္ေပးႏုိင္ဖို႔ ယူတာလား? ဥပမာ- ပညာဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ့္မွာရွိမွ၊ သူမ်ားကို ေပးလို႔ရတာဆိုေတာ့ သူမ်ားေပးႏုိင္ဖုိ႔၊ ကိုယ့္မွာရွိေအာင္ အရင္လုပ္ရတာမ်ဳိးပါ။ ကိုယ့္မွာျဖင့္ ဘာမွမရွိေသးပဲနဲ႔၊ သူမ်ားကို ေပးခ်င္ေနတာလား? မျပည့္ေသးရင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္၊ ကိုယ့္မွာအတန္အသင့္ ျပည့္ေနရင္ ကိုယ့္ေလာက္ မျပည့္စံုတဲ့သူကို မွ်ေဝရမွာ လူငယ္တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူးလား?

အသက္အတန္အသင့္ ရလာေတာ့ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တာေတြကမ်ား၊ အခ်ိန္က မေလာက္ ျဖစ္တဲ့အခါ (တတ္ႏုိင္သမွ် အားမနာပါတယ္) အခ်ိန္ေတြ၊ ခြန္အားေတြ ျဖဳန္းတီးေနၾကတဲ့သူေတြ ၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလိုက္တာ၊ သူတို႔အခ်ိန္ေတြကို လုယူခ်င္လိုက္တာ။ အၿမဲတမ္း အေလးအနက္ ထားေနရမယ္လို႔ မဆိုလုိပါဘူး။ ရသမွ် အခ်ိန္ေတြကို အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်တာ၊ အေကာင္းဆံုးျမႇဳပ္ႏွံႏုိင္တာဟာ လူငယ္တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူးလား?

မေမ့ခင္ ေျပာခ်င္တာေလး တစ္ခုက ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါးကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတာဟာလဲ လူငယ့္တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူးလား? ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ အေခၽြအရံေပါမ်ားျခင္း၊ အေခၽြအရံရွားပါးျခင္း၊ ဝင္ေငြေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္း၊ အခ်ီးမြမ္းခံရ၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရဆိုတဲ့ အစြန္းတရားေတြ ဆြဲေဆာင္မႈ ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ေၾကာက္ေနတာ၊ ေျမာက္ေနတာေတြ မျဖစ္ႏုိင္ဖို႔ကေတာ့ ဘာသာတရား၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႔ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

နည္းပညာေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ ကိရိယာေတြ သံုးလုိက္ၾကတာ၊ ေျပာစရာကို မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြ သံုးေနၾကသလဲ? ဘာအတြက္ သံုးေနၾကတာလဲ? အင္တာနက္ႀကီးေရွ႕မွာ တစ္ေန႔လံုး ငုတ္တုပ္ထိုင္၊ ကမာၻလွည့္ရည္းစားထား၊ ႐ုပ္ရွင္ေလး ၾကည့္လို႔၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္လိုက္၊ အီစီကလီ႐ိုက္လိုက္ လုပ္ေနတာ လူငယ္တန္ဖိုးလား?

ခင္ေမာင္ညိဳ(ေဘာဂေဗဒ)