တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲေပါ့။ ေတြးမိတာေလး ေျပာျပ ပါရေစ။
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္က လူ႕ဘ၀ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုထဲကို ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို ေျပာပါလားလို႔ စဥ္းစားခ်င္စရာ။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ႕ဘ၀လို႔ ေျပာလိုက္ရံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က လံုး၀ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီလား။ အဲဒီလူ႕ဘ၀ဆိုတာႀကီးထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းပဲ။ အဲဒီမွာ ဘ၀ေတြ ထပ္ခြဲထြက္လာျပန္ပါၿပီ။
ေက်ာင္းသားဘ၀။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္။ စံုေနတာပဲ။ ဒါေတာင္ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘ၀လို႔ ေျပာရင္ အမ်ားႀကီးပါလား။ ေက်ာင္းသား ဘ၀ၿပီးေတာ့ေရာ။
အလုပ္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ အရာရွိဘ၀ စံုလို႔။ ကုမၸဏီ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း စတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ေဟာ-အခု ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ အရပ္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီမွာလည္း ဘ၀က စံုလို႔။ လူေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ အေပၚ မူတည္ၿပီး လိုက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဘ၀ေတြ။
ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္း ပိုင္ဆိုင္မႈကို လုိက္လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဘ၀။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဘ၀ကလည္း ဆင္းရဲလိုက္တာ။ သူမ်ားေတြ ဘ၀က်ေတာ့ ခ်မ္းသာလိုက္တာတဲ့။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဘ၀ကို လိုက္ဖမ္းရင္း ဘ၀က ျပန္ျပန္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ရာ အရာရာတိုင္း ျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဘ၀လား။ အဲဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ႀကံဳေနရတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာကို ေနာက္ထပ္မေရရာ၊ မေသခ်ာတဲ့ ထပ္ျဖစ္လာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းဘဲ။ ဒါက လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲေနလို႔ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို တည္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာမ်ား စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ ရွည္လ်ားသြားေသးတယ္။
ၾကည့္ပါဦး။ နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာ့ဘ၀။ ဒါက ေကာင္းတာလုပ္ရင္ပါ။ မေကာင္းတာလုပ္မိလို႔မ်ားကေတာ့ သရဲတို႔၊ တေစၦတို႕၊ ၿပိတၱာတို႔ ဆိုတဲ့ဘ၀ေတြ။ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ အခုေျပာေနတာက ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာမို႕လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဘက္က အေတြးေတြနဲ႕ ေျပာေနမိတာပါ။ တျခားဘာသာ ၀င္ေတြမွာလည္း ေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုၿပီး ဘ၀ေတြရွိေနဦးမလား မသိပါဘူး။
ဒီေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ေတြးေနမိတာက ဒီလူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈက ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ဘ၀ေတြ ထပ္သြားဖို႔လား။ စဥ္းစားေနမိတာပါ။ အခုေတာင္ လက္ရွိဘ၀က ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိတာမ်ဳိးေတြ တစ္ခါတစ္ခါ ခံစားလာတတ္ေသးပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္လုပ္၊ ေငြရွာ။ ဒါဆိုၿပီးသြားၿပီလား-ဘ၀။
ေငြဆိုတာကလည္း ေသတဲ့အထိ ရွာေနရတာမ်ဳိး။ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ရွာရွာ၊ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွာရွာ။ အားလံုးဟာ ေငြကိုရွာေနရတာပါပဲ။ ပညာတတ္တတ္၊ မတတ္တတ္၊ အဲဒီလို လူေတြလည္း ေငြရွာေနရတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ့ လူ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူ အားလံုးဟာ ေငြကိုပဲ ရွာေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ေရာ ဘ၀ကၿပီးသြားသလားလို႔ ေမးရင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေငြကလႊမ္းမိုးထားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေငြနဲ႕ဘ၀က မၿပီးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ေမတၱာတို႔၊ သံေယာဇဥ္တို႔၊ အခ်စ္တို႔ဆိုတာ ရွိေနေသးတာ ပဲေလ။ ေငြနဲ႔ေနခ်င္တဲ့ လူေတြအားလံုးဟာ အဲဒီအရာေတြနဲ႕လည္း တြယ္ၿငိေနတတ္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ ဘ၀ျဖစ္လားေမးရင္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရေတာ့မွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုးနီးပါး ႏိုင္ငံျခားထြက္၊ ေငြေတြရွာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုေလးေတြ တည္ေဆာက္ရင္း ေမတၱာတို႔၊ အခ်စ္တို႔ စတာေတြပါရွာ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနီးဆံုးႏိုင္ငံေတြကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေ၀းဆံုး ႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း တစ္ပါတည္းေခၚရင္း ေငြကိုလည္း ဆက္ရွာၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ျမန္မာျပည္နီးနီးေနတဲ့ လူေတာင္ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာကို ၿငီးေငြ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရပ္တည္ႏိုင္ၾကတယ္ ။ ေတာ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ ဆက္ရပ္တည္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သံေယာဇဥ္ ျပတ္တယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြပါ ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘ၀က ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဖန္တီးလို႔ မရတဲ့အခါ ဘ၀က ဖန္တီးလာတဲ့အေပၚ အလုိက္သင့္ ေနလိုက္တာလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို အဂၤါၿဂိဳဟ္အထိ အလုပ္ရွိရင္ေတာင္ သြားလုပ္မယ့္သူေတြ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ သူတို႔လက္ခံထားတဲ့ ဘ၀ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ နည္းနည္းဆန္႕က်င္သြားတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မေသခင္အထိ အဲဒီေငြဆိုတဲ့ အေနာက္ကို လုိက္ရင္း အခ်ိန္ေတြ၊ အရင္းအႏွီးေတြ ေပးထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒါထက္ဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္တဲ့ ေမတၱာ၊ အခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္၊ အၾကင္နာ ဆိုတာေတြကို အခ်ိန္တိုင္းမရႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဆိုတာေတြရဲ႕အေ၀းမွာ လင္မယားဆို လင္မယား၊ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ျဖစ္သြားပါေရာ။ ဒီေနာက္မွာမွ သားသမီးေတြ ပြားစီးလာၿပီး ဘ၀ဆိုတာက တျဖည္းျဖည္း ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ျပန္ေရာ။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာေတာ့ မိဘကို ဆန္ရတဲ့သေဘာ၊ သားသမီးကို စုန္ရတဲ့သေဘာ ဒါေတြကို အျပန္အလွန္ ခံစားရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ျပန္တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီဘ၀ကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္မလား ဆိုတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခု အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တာေတြက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားေနရတာေတြေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလို မျဖတ္သန္းခ်င္ပါဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲလား ဆိုတာေလာက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရင္း ကုန္လြန္သြားတာမ်ဳိးကေတာ့ သာမန္လို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ျဖတ္ေနရျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာေတြေတာ့ ျပန္ရွာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဆိုဘာလုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြ တစ္ပံုႀကီးပါလားဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရမွာပါ။ ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္ဆိုတာမွာလည္း အသိဥာဏ္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ဥစၥာခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ေမတၱာခ်ဳိ႕တဲ့သူ စတဲ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ေပါင္းစံုရွိေနမွာပါ။ အဲဒီလို ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းရရင္ အရင္လို အဓိပၸါယ္မရွိဘဲ ျဖတ္သန္းေနရတာထက္စာရင္ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈမ်ဳိးလို ခံစားရႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ အဲဒီလို လုပ္ေနသူေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း အားလည္းက်တယ္။ ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေလး ေသးေသးေလးအတြက္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္လက္စ လူေတြက ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ဆက္လုပ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ထပ္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးရဦးမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိပါတယ္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ေျပာဖူးပါတယ္။ " မနက္ျဖန္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ နီးနီးေလး " တဲ့။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡေတြခံေနရရင္ ရွည္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ သုခေတြ ခံစားေနရရင္ေတာ့ ျမန္တယ္လို႔ ထင္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလးပါဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေနရတဲ့ ခဏ ေကာင္းတာေလးေတြနဲ႕ လိုတဲ့လူေတြကို ေပးဆပ္ရင္း ေလာကႀကီးကို အလွဆင္လို႔ ဘ၀ဆိုတာကို ျဖတ္သန္းၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ။
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္က လူ႕ဘ၀ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုထဲကို ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို ေျပာပါလားလို႔ စဥ္းစားခ်င္စရာ။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ႕ဘ၀လို႔ ေျပာလိုက္ရံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က လံုး၀ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီလား။ အဲဒီလူ႕ဘ၀ဆိုတာႀကီးထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းပဲ။ အဲဒီမွာ ဘ၀ေတြ ထပ္ခြဲထြက္လာျပန္ပါၿပီ။
ေက်ာင္းသားဘ၀။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္။ စံုေနတာပဲ။ ဒါေတာင္ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘ၀လို႔ ေျပာရင္ အမ်ားႀကီးပါလား။ ေက်ာင္းသား ဘ၀ၿပီးေတာ့ေရာ။
အလုပ္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ အရာရွိဘ၀ စံုလို႔။ ကုမၸဏီ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း စတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ေဟာ-အခု ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ အရပ္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီမွာလည္း ဘ၀က စံုလို႔။ လူေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ အေပၚ မူတည္ၿပီး လိုက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဘ၀ေတြ။
ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္း ပိုင္ဆိုင္မႈကို လုိက္လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဘ၀။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဘ၀ကလည္း ဆင္းရဲလိုက္တာ။ သူမ်ားေတြ ဘ၀က်ေတာ့ ခ်မ္းသာလိုက္တာတဲ့။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဘ၀ကို လိုက္ဖမ္းရင္း ဘ၀က ျပန္ျပန္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ရာ အရာရာတိုင္း ျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဘ၀လား။ အဲဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ႀကံဳေနရတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာကို ေနာက္ထပ္မေရရာ၊ မေသခ်ာတဲ့ ထပ္ျဖစ္လာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းဘဲ။ ဒါက လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲေနလို႔ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို တည္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာမ်ား စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ ရွည္လ်ားသြားေသးတယ္။
ၾကည့္ပါဦး။ နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာ့ဘ၀။ ဒါက ေကာင္းတာလုပ္ရင္ပါ။ မေကာင္းတာလုပ္မိလို႔မ်ားကေတာ့ သရဲတို႔၊ တေစၦတို႕၊ ၿပိတၱာတို႔ ဆိုတဲ့ဘ၀ေတြ။ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ အခုေျပာေနတာက ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာမို႕လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဘက္က အေတြးေတြနဲ႕ ေျပာေနမိတာပါ။ တျခားဘာသာ ၀င္ေတြမွာလည္း ေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုၿပီး ဘ၀ေတြရွိေနဦးမလား မသိပါဘူး။
ဒီေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ေတြးေနမိတာက ဒီလူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈက ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ဘ၀ေတြ ထပ္သြားဖို႔လား။ စဥ္းစားေနမိတာပါ။ အခုေတာင္ လက္ရွိဘ၀က ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိတာမ်ဳိးေတြ တစ္ခါတစ္ခါ ခံစားလာတတ္ေသးပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္လုပ္၊ ေငြရွာ။ ဒါဆိုၿပီးသြားၿပီလား-ဘ၀။
ေငြဆိုတာကလည္း ေသတဲ့အထိ ရွာေနရတာမ်ဳိး။ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ရွာရွာ၊ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွာရွာ။ အားလံုးဟာ ေငြကိုရွာေနရတာပါပဲ။ ပညာတတ္တတ္၊ မတတ္တတ္၊ အဲဒီလို လူေတြလည္း ေငြရွာေနရတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ့ လူ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူ အားလံုးဟာ ေငြကိုပဲ ရွာေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ေရာ ဘ၀ကၿပီးသြားသလားလို႔ ေမးရင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေငြကလႊမ္းမိုးထားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေငြနဲ႕ဘ၀က မၿပီးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ေမတၱာတို႔၊ သံေယာဇဥ္တို႔၊ အခ်စ္တို႔ဆိုတာ ရွိေနေသးတာ ပဲေလ။ ေငြနဲ႔ေနခ်င္တဲ့ လူေတြအားလံုးဟာ အဲဒီအရာေတြနဲ႕လည္း တြယ္ၿငိေနတတ္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ ဘ၀ျဖစ္လားေမးရင္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရေတာ့မွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုးနီးပါး ႏိုင္ငံျခားထြက္၊ ေငြေတြရွာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုေလးေတြ တည္ေဆာက္ရင္း ေမတၱာတို႔၊ အခ်စ္တို႔ စတာေတြပါရွာ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနီးဆံုးႏိုင္ငံေတြကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေ၀းဆံုး ႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း တစ္ပါတည္းေခၚရင္း ေငြကိုလည္း ဆက္ရွာၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ျမန္မာျပည္နီးနီးေနတဲ့ လူေတာင္ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာကို ၿငီးေငြ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရပ္တည္ႏိုင္ၾကတယ္ ။ ေတာ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ ဆက္ရပ္တည္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သံေယာဇဥ္ ျပတ္တယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြပါ ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘ၀က ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဖန္တီးလို႔ မရတဲ့အခါ ဘ၀က ဖန္တီးလာတဲ့အေပၚ အလုိက္သင့္ ေနလိုက္တာလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို အဂၤါၿဂိဳဟ္အထိ အလုပ္ရွိရင္ေတာင္ သြားလုပ္မယ့္သူေတြ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ သူတို႔လက္ခံထားတဲ့ ဘ၀ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ နည္းနည္းဆန္႕က်င္သြားတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မေသခင္အထိ အဲဒီေငြဆိုတဲ့ အေနာက္ကို လုိက္ရင္း အခ်ိန္ေတြ၊ အရင္းအႏွီးေတြ ေပးထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒါထက္ဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္တဲ့ ေမတၱာ၊ အခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္၊ အၾကင္နာ ဆိုတာေတြကို အခ်ိန္တိုင္းမရႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဆိုတာေတြရဲ႕အေ၀းမွာ လင္မယားဆို လင္မယား၊ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ျဖစ္သြားပါေရာ။ ဒီေနာက္မွာမွ သားသမီးေတြ ပြားစီးလာၿပီး ဘ၀ဆိုတာက တျဖည္းျဖည္း ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ျပန္ေရာ။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာေတာ့ မိဘကို ဆန္ရတဲ့သေဘာ၊ သားသမီးကို စုန္ရတဲ့သေဘာ ဒါေတြကို အျပန္အလွန္ ခံစားရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ျပန္တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီဘ၀ကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္မလား ဆိုတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခု အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တာေတြက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားေနရတာေတြေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလို မျဖတ္သန္းခ်င္ပါဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲလား ဆိုတာေလာက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရင္း ကုန္လြန္သြားတာမ်ဳိးကေတာ့ သာမန္လို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ျဖတ္ေနရျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာေတြေတာ့ ျပန္ရွာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဆိုဘာလုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြ တစ္ပံုႀကီးပါလားဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရမွာပါ။ ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္ဆိုတာမွာလည္း အသိဥာဏ္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ဥစၥာခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ေမတၱာခ်ဳိ႕တဲ့သူ စတဲ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ေပါင္းစံုရွိေနမွာပါ။ အဲဒီလို ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းရရင္ အရင္လို အဓိပၸါယ္မရွိဘဲ ျဖတ္သန္းေနရတာထက္စာရင္ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈမ်ဳိးလို ခံစားရႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ အဲဒီလို လုပ္ေနသူေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း အားလည္းက်တယ္။ ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေလး ေသးေသးေလးအတြက္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္လက္စ လူေတြက ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ဆက္လုပ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ထပ္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးရဦးမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိပါတယ္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ေျပာဖူးပါတယ္။ " မနက္ျဖန္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ နီးနီးေလး " တဲ့။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡေတြခံေနရရင္ ရွည္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ သုခေတြ ခံစားေနရရင္ေတာ့ ျမန္တယ္လို႔ ထင္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလးပါဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေနရတဲ့ ခဏ ေကာင္းတာေလးေတြနဲ႕ လိုတဲ့လူေတြကို ေပးဆပ္ရင္း ေလာကႀကီးကို အလွဆင္လို႔ ဘ၀ဆိုတာကို ျဖတ္သန္းၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ။
ဆူးသစ္
၁၉း ၄၅ နာရီ
၁၇.၁၂.၂၀၁၁
၁၉း ၄၅ နာရီ
၁၇.၁၂.၂၀၁၁
No comments:
Post a Comment