လူတစ္ေယာက္မွာအက်င္ ့ပါလာၿပီဆိုရင္ အဲဒိအက်င့္ကို ေဖ်ာက္ပ်က္ၿပစ္ဖို ့ အေတာ္ခဲရင္းတယ္ဗ်။
တစ္ခါကရြာတစ္ရြာမွာ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ အၿဖစ္က အေတာ္ေလးကို ရည္စရာေကာင္းတယ္တဲ ့။
သူကစကားေၿပာရင္ “ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပါထားၿပီးေတာ ့” ခဏခဏ ေၿပာတတ္တယ္။
ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ဒီစကားမပါရင္ကို စကားမေၿပာတတ္ဘူး။
တစ္ေန ့ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မွာ ရြာသူရြာသားေတြ စုၿပီး ဥပုသ္ ဖို ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြာက်တယ္။
ဥပုသ္သယ္ကလည္း ၿပည့္လွ်ံေနတာပဲတဲ ့။ရြာသူရြာသားေတြစံုၿပီဆိုေတာ ့ဘုန္းႀကီးလည္း တရားပလႅင္ေပၚမွာ
တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿ႔ပီးစီတင္းသံူး
ဗ်ိဳ ့စဟစ္ေတာ ့တယ္။ အဘႀကီးရဲ ့ဗ်ိဳ ့ဟစ္သံကိုႀကားၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ အာရံုၿပ ုၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနႀကတဲ ့
ဥပုသ္ေတြ တဝါးဝါးနဲ ့ပြဲက်ကုန္တယ္။ အဘႀကီးရဲ ့ဗ်ိဳ ့ဟစ္သံကလည္း ႀကည့္ပါဦး။
““ သပၸ ုရိသႏြယ္ဝင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို ့ခင္ဗ်ာ ဆရာေတာ္ဘုရား တရားပလႅင္ေပၚသို ့
ႀကြေရာက္ၿပီ ၿဖစ္ပါသၿဖင္ ့“ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပါထားၿပီး” ဆရာေတာ္ႀကီးအား ကန္ေတာ ့ႀကပါဗ်ိဳ ့””
ဘုန္းႀကီးကန္ေတာ ့တာေတာင္ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာက ပါလိုက္ေသးတယ္။။
No comments:
Post a Comment