မင္းခိုက္စိုးစန္၏ အပိုင္းအစမ်ား (ကေလးအေတြး)

မင္းခိုက္စိုးစန္၏ အပိုင္းအစမ်ား (ကေလးအေတြး)

(၁)

``သား...ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေမေမ´´

``ဘာျဖစ္လုိ႕လဲသားရဲ႕´´

``ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သားကုိ ကႀကီးေရးျပပါလု္ိ႕

ခုိင္းလိမ့္မယ္ေမေမရဲ႕´´

``ဒါမ်ား....ဘာခက္လုိ႕လဲ သားရယ္၊ ေရးျပလုိက္ေပါ့´´

``ေမေမ ဘာသိလုိ႕လဲ၊ ကႀကီးေရးၿပီးရင္ သူတုိ႕က ခေခြးပါ ဆက္ၿပီးေရးခုိင္းၾကဦိးမွာ.....´´


(၂)

အဲဒီဟာသထဲက ကေလးငယ္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံ စဥ္းစားနည္းဟာ

လူႀကီးေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ ကေလးငယ္ဟာ(သူ႕ကုိယ္သူေတာ့)

အင္မတန္မွ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားစြာစဥ္ၤးစားဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္လုိ႕ ေအာက္ေမ့မွာမလြဲပါဘူး။


မွန္ပါတယ္။ သူ႕မွာလည္း ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတုိင္းအတာနဲ႕ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့

စဥ္းစားနည္း(Speculative Thinking) ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား။

အေမ လုပ္တဲ့သူက ``ကႀကီး´´ေရးခုိင္းရင္ ``ကႀကီး´´ေရးလုိက္၊

``ခေခြး´´ ေရးခုိင္းရင္ ``ခေခြး´`ေရးလုိက္၊ ``ဂငယ္´´ ေရးခုိင္းတဲ့

အခါက်ေတာ့လည္း ``ဂငယ္´´ေရးလုိက္ေပါ့လုိ႕ စဥ္းစားတယ္။

အဲဒီလုိ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ သူ႕သားငယ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
စာတတ္ေျမာက္တဲ့သူ

တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ ``နိဂုံး´`တစ္ခုကုိ ဆင္ျခင္ထားတယ္။



ကေလးငယ္ရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈကလည္း မမွာယြင္းပါဘူး။

``ကႀကီး´´ ၿပီးရင္ ``ခေခြး´´၊ ``ခေခြး´` ၿပီးရင္ ``ဂငယ္´´ စသည္ျဖင့္ မဆုံးတမ္းလာေတာ့မယ္ဆုိတာ

သူလည္းေတြးေနမိတာပဲ။


ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕ ``နိဂုံး´´က်ေတာ့

``အဲသည္လုိဒုကၡ (စာလုံးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သင္ေနရတာကုိ

ကေလးငယ္ကေတာ့ ဒုကၡ လုိ႕ထင္မွာေပါ့) အဆင့္ဆင့္ ကုိ

ေရရွည္ မခံစားရဖုိ႕ ´´ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တုိတုိ ေျပာရရင္ ``သက္ေတင့္သက္သာေနရေရး´´

ျဖစ္တယ္။


ဒါေၾကာင့္ ဒီဒုကၡကုိ ေစာေစာစီးစီးလမ္းစျဖတ္တဲ့အေနနဲ႕ ``ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး´´လုိ႕ေျပာလုိက္တာပါ။


(၃)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြကေကာ ဘာထူးသလဲဟု ေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ လူ႕ဘ၀ကုိ ရၿပီဆုိကတည္းက

ဒုကၡသင္ခန္းစာရဲ႕ ပထမဆုံး အကၡရာ ျဖစ္တဲ့ ``ကႀကီး´`ကုိ စ ေရးခဲ့ရပါၿပီ။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ အမွ်


``ခေခြး´´ေတြ ``ဂငယ္´´ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ေတြ႕လာရဦးမွာပါ။


ဘ၀ဆုိတာ ဒုကၡ ဆုိတဲ့ အကၡရာေတြကုိ သင္ၾကားျပဌာန္းထားတဲ့

စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ဘယ္သူက ဒီဒုကၡဆုိတဲ့ အကၡရာကုိ
သင္ၾကားခ်င္ၾကလုိ႕လဲ။

ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႕ ေတြ႕ႀကဳံရတုိင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ အၿပီးဆုံးႏုိင္ေသးဘူးလားလုိ႕

ညည္းတြားၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။


(၄)
တကယ္ဆုိရင္ ဒုကၡေတြကုိ ရင္ဆုိင္တဲ့နည္းက သိပ္

အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ခက္ခက္ခဲခဲလည္းမဟုတ္ပါဘူး။

``ကႀကီး´´ဒုကၡနဲ႕ ႀကံဳရင္ ``ကႀကီးကုိ´´ေရးခ်လုိက္၊ ``ခေခြး´´ ဒုကၡနဲ႕ႀကံံဳအခါ

`ခေခြး´` ကုိ ေရးခ်လုိက္ရုံပါပဲ။


ဒီလုိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္။

ဒါမွ တကယ္လူၾကီး အေတြးျဖစ္ပါတယ္။

(၅)
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံးက ညည္းတြားေနၾကတယ္။

စိတ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ ေလာကဆုိတဲ့ ေက်ာင္းကုိ မတက္ခ်င္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းေျပးခ်င္ေနၾကတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆင္ျခင္မႈရဲ႕ ``နိဂုံး´´က

ဘ၀ကုိ နားလည္တတ္ေျမာက္ဖုိ႕မဟုတ္ပဲ ``သက္ေတာင့္သက္သာ


ေနထုိင္ဖုိ႕´` ရည္ရြယ္ထားၾကတာကု္ိး။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တေတြဟာ ......

အသက္ႀကီးေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။ 

==========================

ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ထံေရာက္လာသည္။

ဆရာ၀န္က “ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ သားတုိ႕”ဟုေမးေသာအခါ

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က...

“ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ျပားေစ့ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္မိတယ္ ခင္ဗ်”

ထုိအခါ ဆရာ၀န္က ေဘးမွပါလာေသာ အျခားကေလးငယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိကေလးက ေအာ္ဟစ္ငုိရွဳိက္ေနသည္။

“ေနစမ္းပါဦီီီး၊မင္းကေရာ ...ဘာျဖစ္လုိ႕ငုိေနတာလဲ”

က်န္ကေလးငယ္က ရွဳိက္သံၾကားမွ ေျဖသည္။

“သူမ်ိဳခ်လုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံက ကၽြန္ေတာ့္ပုိက္ဆံ ခင္ဗ်”


....................

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြေရာ ဘာထူးလုိ႕လဲဟု

ကၽြႏ္ေတာ္ေတြးမိသည္။

သူတပါး၏ဒုကၡကုိ စာနာဖုိ႕ထက္

“ကုိယ့္ပုိင္ဆုိင္မႈ ဆုံးရွဳံးနစ္နာျခင္း” ကုိသာ ပုိၿပီး အဓိကက်သည္ဟု ေအာက္ေမ့တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။

“တုိက္တန္းနစ္ သေဘၤာႀကီးျမဳပ္ၿပီး

လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆုံးသြားရသည္ဟူသည့္

သတင္းကုိၾကားရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေထြေထြထူးထူး မခံစားရပါ။

၀မ္းမနည္းမိပါ။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္

ေခါင္းကုိက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။”

......ဟူေသာ စားသားတစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရဖူးပါသည္။

သည့္ အတြက္ ထူးျခားၿပီး မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။

လူဆုိသည္မွာ “ကုိယ့္ဒုကၡသာလွ်င္ အႀကီးက်ယ္ဆုံး”ဟု သေဘာထားတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

အေရးႀကီးေသာ လူနာတစ္ေယာက္ကုိ

ေျမာက္ဥကၠလာေဆးရုံ ႀကီးသုိ႕ပုိ႕ရန္

တကၠစီတစ္စီး လက္ျပၿပီး တားခဲ့သည္။ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာက

ညဥ့္နက္ေနၿပီဟုေျပာကာ

၂၅၀၀ိ/ -ေတာင္းသည္။

“ေလွ်ာ့ပါဦးဗ်ာ၊ လူနာက.......”

ကၽြန္ေတာ္ စကားကုိ ဆုံးေအာင္ေျပာခြင့္မရလုိက္ပါ။

ကားဆရာက ေဒါသ တႀကီးေမာင္းထြက္သြးသည္။

“သူ႕ဆယ္ျပားေစ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳခ်ခဲ့မိပါသလား”

သူ႕အတြက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏အသက္ထက္ ေငြ၂၅၀၀ိ/က ပုိအေရးႀကီးေနေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိစိတ္မဆုိးမိပါ။

ရဂယ္သာ ရယ္ေမာေနခ်င္ပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ (အကယ္စင္စစ္) ကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ 
.....................
......................
(၁)

အိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္လာေသာ ကေလးငယ္က
မိခင္ကုိ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳျပန္ေျပာျပသည္။

“ေမေမ...ဒီေန႕ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ
အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ကုိ သား
တက္နင္းမိလုိက္တယ္။ သားက ေတာင္းပန္လုိက္တယ္။
ဒါနဲ႕ အန္တီႀကီးက သားကုိ
ေခ်ာကလက္တစ္ခု ထုတ္ေက်ြးတယ္။ ”

“သားက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ေရာလား”

“ဟင့္အင္း....သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ
တက္နင္းလုိက္တယ္”

...............

(၂)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ
Handicapေပးထားရတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။

Handicapဆုိတာက ပစားေပးထားတဲ့ သေဘာကုိ ဆုိတာပါ။
ကစားပြဲေတြမွာဆုိရင္ အမွတ္ေၾကာေပးထားတာေပါ့။
ကုိယ္နဲ႕ စစ္တုရင္ထုိးမယ့္သူဟာ ကုိယ့္ေအာက္
နိမ့္က်တဲ့ စြမ္းရညရွိသူျဖစ္ေနရင္ သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကုိ

သက္ညွာတဲ့အေနနဲ႕ ကုိယ့္ဘက္က ဘစ္ေရွာ့အရုပ္တစ္ရုပ္၊
ဒါမွမဟုတ္.........ျမင္းရုပ္္တစ္ရုပ္ ပြဲမစခင္ကတည္းက အက်ဆုံးခံျပီး
ေလွ်ာ့ကစားတာပါ။

ဒါမွ တရားမွ်တမႈရွိမယ္လုိ႕ ယုံၾကည္တာကုိး ။

လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာလည္း ဒီလုိပဲ။ တခ်ိဳ႕ လူေတြကုိ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ (သနားလုိ႕၊ အားနာလုိ႕) ပစားေပးသက္ညွာထားတာေတြရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သူတုိ႕ထဲက တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ
တမင္သက္ညွာမွန္းမသိၾကဘူး။ ေရာင့္တက္လာၾကတယ္။

ကေလးဆုိးၾကီးေတြလုိပဲ။

ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိတက္နင္းျပီး ေတာင္းပန္လုိ႕
ကုိယ္ကသနားအားနာတာနဲ႔
ေခ်ာကလက္တစ္ခု ထုတ္ေၾကြးလုိက္မိပါတယ္။ သူတုိ႕က ေနာက္ထပ္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ
ထပ္ျပီးနင္းၾကျပန္ေရာ။

ကဲ...မခက္ဘူးလား။

တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြမွာ .....

(အားနာလုိ႕ လုိက္ေလ်ာတာ အတယ္လုိ႕ မထင္နဲ႕)ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ
ေတြ႕ေတြ႕ေနရေတာ့ “ေၾသာ္...သူတုိ႕လည္း ခဏခဏ ေျခေထာက္နင္းခံရရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕”

လုိ႔ ေတြးျပီး ျပံဳးမိတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ...။မေကာင္းတတ္လုိ႕ အေလ်ာ့ေပးေနရတာမွန္ေပမယ့္ ခဏခဏျဖစ္လာေတာ့လည္း ဘယ္သူသည္းခံႏုိင္မွာလည္း။
အားလုံးက ပုတုဇဥ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။

................
(၃)

ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကေတာ့
အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ကုိ တစ္မ်ိဳးဖတ္မိရွာတယ္။

(အားနာလုိ႕လုိက္ေလ်ာတာ “အတယ္” လုိ႕ မထင္နဲ႕တဲ့။)

သူကအဲဒီလုိဖတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာေမးေနတယ္။
“ေဟ့ေကာင္...အတယ္ဆုိတာ တရုတ္လုိ အေဖကုိေျပာတာ မဟုတ္လား...တဲ့။

သူဖတ္သလုိမ်ိဳးဆုိရင္ သူ႕အဓိပါယ္နဲ႕ သူေတာ့မဆုိးပါဘူးလုိ႕ ေတြးမိသား။

ဟုတ္တယ္ေလ.........။

ေနာက္ထပ္ ေခ်ာကလက္ တစ္ခု ထပ္လုိခ်င္လုိ႕
အားမနာ၊ပါးမနာ သူမ်ားေျခေထာက္
ထပ္နပ္နင္းတဲ့ သူရဲ႕ အေတြးဟာ “ကေလးအေတြးပါ” ။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ျပီးသားပဲ။
အဲဒီလူေတြဟာ ကေလးေတြ၊ ကေလးဆန္တဲ့ လူေတြပါ ဆုိတာ။

သူတုိ႕ကုိ ဘယ္သူက ေရရွည္မွာ သည္းခံႏုိင္မွာလဲ။ အလြန္ဆုံး သူ႕
အေဖ၊အေမပဲေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် စိတ္ပ်က္လာမွာေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကေလးအေတြးဆုိတာ ခက္သားလား။

ကုိယ့္ အေဖ၊အေမအေပၚ ဆုိးခ်င္တုိင္း ဆုိးလုိ႕ရရုံနဲ႕
က်န္တဲ့လူေတြအားလုံးအေပၚမွာလည္း အဲသည္လုိ ဆုိးဖုိ႕
“အခြင့္အေရး” ရမယ္လုိ႕ ထင္ေနတတ္တာမ်ိဳး။


......................
(၄)

အဲသည္ ကေလးစိတ္၊ကေလးဥာဥ္မ်ိဳးေတြ႕ရင္
အားလုံး၀ုိင္းၿပီးျပဳျပင္ေပးၾကဖုိ႕လုိပါတယ္။

အဲသည္ အျပဳျပင္ခံ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း
အမွန္တကယ္ လုိလုိလားလား ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိဖုိ႕လုိပါလိမ့္မယ္။

ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္
အရွိ.....အရွိအတုိင္းတည့္တည့္မတ္မတ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမင္တတ္တဲ့
“သတိ”
ရွိဖုိ႕ပါပဲ..........။ ။ 


မင္းခုိက္စုိးစန္
==============================================================

တစ္စုံတစ္ခုရင္ထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့ရင္ပဲေက်နပ္ပါတယ္

ေပ်ာ္ရႊင္ေသာအနာဂါတ္ဘဝကိုပ္ုင္ဆိုင္နူိင္ပါေစ ။