တစ္ခါတုန္းက
လယ္သမား သားအဖ ႏွစ္ဦးဟာ လယ္လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႕ လယ္ေတာကို သြားတယ္။
မၾကာခင္မွာပင္ သားျဖစ္သူဟာ ေႁမြကိုက္ၿပီးေသဆံုးသြားပါတယ္။
ဖခင္က သားေသမွန္းသိလ်က္ လုပ္စရာကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။
ၿပီးမွ က်န္မိသားစုအဖြဲ႕ဝင္ေတြကို လူႀကံဳနဲ႕အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္။
အားလံုးစုရံုးမိေတာ့ သားေသကို မီးသၿဂၤဳလ္ၾကတယ္။
ဘယ္သူမွ မငိုေႂကြးၾကဘူး။
လယ္သမားမိသားစုဟာ သားေသဆံုးသြားေပမယ့္လည္း
ဝမ္းနည္းေၾကကြဲတာ မရွိေတာ့
လူတစ္ေယာက္က အံ့ၾသၿပီးေမးၾကည့္ရာ…
ဖခင္က
“ ေႁမြဟာ အေရလဲသလိုပဲ ေသတဲ့သားဟာလည္း
မိမိကိုယ္ကို စြန္႕ၿပီးဘဝသစ္ တမလြန္ဘဝကို သြားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းမနည္းပါ။
မိဘေမာင္ဖြားေတြ ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ ငိုတာကိုလည္း ေသသူသားက မသိပါ။
သူ႕ကံအတိုင္း သူသြားပါၿပီ ”
မိခင္က
“ မေခၚဘဲနဲ႕ လာၿပီး ႏူတ္ဆက္ခြင့္မျပဳဘဲ သြားသလုိပါပဲ။
သတၱဝါေတြဟာ အိမ္သူအိမ္သား အသိုင္းအဝိုင္းမွာ
အလိုအေလ်ာက္လာၿပီး ခြင့္မလႊတ္ေပမယ့္လည္း
ဘဝတစ္ပါးကို သြားတဲ့အတြက္ ငိုေႂကြးစရာမလုိပါ ”
ညီမငယ္က
“ ေသသူအတြက္ ငိုေႂကြးတာဟာ မ်က္ရည္ကုန္ခမ္း
လူပင္ပန္းၿပီး ပိန္သြားဖို႕ပဲျဖစ္တယ္။
အက်ိဳးမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္မငိုပါ ”
ဇနီးသည္က
“ ေသတဲ့သူကိုေတာင့္တၿပီး စိုးရိမ္ ငိုေႂကြးတဲ့သူဟာ
လၿပည့္ဝန္းကို ျမင္ၿပီး ေပးပါ၊ ေပးပါ
တစာစာ ငိုေႂကြးတဲ့သူငယ္လိုပဲ မျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာသာ ျဖစ္တယ္ ”
ကၽြန္မက
“ ေသတဲ့သူကို တမ္းတၿပီး စိုးရိမ္ငိုေႂကြးတဲ့သူဟာ
ကြဲသြားတဲ့အိုးကို ျပန္လည္ဆက္သလိုပါပဲ
မျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာသာ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ မငိုပါ။
မိသားစုအားလံုးရဲ႕အေျဖေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေသတဲ့သူဟာ
မိဘ၊ေဆြမိ်ဳး၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမတို႕ရဲ႕ စိုးရိမ္ပူေဆြး၊
ငိုေႂကြးေနတာကို မသိႏိုင္ပါ။
ဘဝတစ္ပါးကို သြားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းမနည္း၊
မငိုေႂကြးၾကတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။
Ref; (ဥရဂဇာတ္မွ.)
No comments:
Post a Comment