ဦးေအာင္ဆန္း အပိုင္း(၃)

၁၉၄၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေအာင္ဆန္းအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္သို႔ တုိးျမႇင့္ခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ မွ ဘဲြ႔တံဆိပ္ရယူရန္ ဂ်ပန္သို႔ဖိတ္ၾကား ပါသည္။ တိုက်ဳိသို႔သြားေသာအဖဲြ႔ကို ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္ၿပီး ထို အဖဲြ႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအျပင္ ေဒါက္တာသိမ္းေမာင္ႏွင့္ သခင္ျမတို႔ ပါ၀င္ပါသည္။ ဇန္န၀ါရီလအတြင္း က ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တိုဂ်ဳိသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ မၾကာမီလြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ဟု ေၾကညာထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာအဖဲြ႔ျပန္လာေသာအခါ သေဘာတူညီခ်က္စာတမ္းတေစာင္ သယ္ယူလာခဲ့ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ခပ္ျပတ္ျပတ္စကားအသံုးအႏႈန္းအရ စာတမ္းပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ “ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ျဖစ္ၿပီး ကြၽႏု္ပ္တို႔ေတြ စာခ်ဳပ္အခ်ဳိ႕ကို ခ်ဳပ္ ဆိုရန္ စသျဖင့္” ျဖစ္ပါသည္။ စာတမ္းကို အလြန္အမင္း အေရးထားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ အစီအစဥ္အတိုင္း ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ႏုိင္ငံအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ “မဟာ အေရွ႕အာရွသာတူညီမွ် ႀကီးပြားေရးနယ္ေျမ”၏ တန္းတူညီတူအဖဲြ႔၀င္ႏုိင္ငံအျဖစ္လည္းေကာင္း ေၾကညာလိုက္ ပါသည္။
ေဒါက္တာဘေမာ္အား အဓိပတိဟူေသာဘဲြ႔ႏွင့္ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား စစ္၀န္ႀကီးျဖစ္လာပါသည္။ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ဟု အမည္သစ္ေျပာင္းထားေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ထိေရာက္မႈမရွိေစရန္ ဂ်ပန္တို႔ နည္းပရိယာယ္မ်ဳိးစံု သံုးစဲြပါေတာ့သည္။ ပထမတြင္ တပ္မ်ား ကို ႏိုင္ငံအ၀ွမ္းျဖန္႔ၾကဲထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနရာအခ်ဳိ႕တြင္ စုျပံဳထားျပန္သည္။ စစ္၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ တပ္မ်ား အၾကား ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား မတုန္မလႈပ္။ ဂ်ပန္ေတြအၾကံေပးသမွ်ကို သေဘာတူလိုက္ကာ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား ကို လူသိမေပးဘဲ သူ႔အစီအစဥ္ႏွင့္သူ ဆက္လုပ္သြားပါသည္။ တိုက်ဳိမွ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတုိ႔အပါအ၀င္ သူ၏ အရာရွိအ ခ်ဳိ႕ကိုေခၚ၍ ေတာ္လွန္ေရးစတင္ရန္အခ်ိန္ကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါသည္။ အရာရွိမ်ားက အေျခအေန ပိုမိုစိတ္ ခ်ရသည္အထိ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ အၾကံေပးပါသည္။ တဖန္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္တုိင္ပင္ရာ ၎ကလည္း ေတာ္ လွန္ေရးစရန္ အခ်ိန္မတန္ေသးဟုတင္ျပသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း စိတ္ပါလက္ပါမရွိလွေသာ္လည္း ေစာင့္ဆုိင္း ရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သခင္စိုးႏွင့္ သခင္သိန္းေဖတို႔သည္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဆုတ္ခြာသြားသျဖင့္ သူတို႔ ေထာင္မွလြတ္သည့္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ကပင္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတရားေဟာခဲ့၏။ ဂ်ပန္တပ္မ်ား ခ်ီတက္လာ သည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေတာခိုသြားပါသည္။ သခင္သိန္းေဖသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ကို ေ႐ႊဘို၌ ခဏေတြ႔ၿပီး ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေရး ႀကိဳးပမ္းရန္ အိႏၵိယသို႔ ထြက္ခြာသြားပါသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္မ်ား အေတာ္ပင္ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္ရကား ျမန္မာႏုိင္ငံေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားဖဲြ႔စည္းရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ဗိုလ္မႉးစီဂရင္း ေခၚ ၿဗိ တိသွ်တပ္မေတာ္အရာရွိသည္ ‘ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္မွ ေအာင္ဆန္းဆိုသူသည္ အခါအခြင့္ၾကံဳလာ လွ်င္ သူ၏တပ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ကို ျပန္တိုက္ရန္စီစဥ္ေနသည္’ ဟု အိႏၵိယသို႔ သတင္းပို႔ခဲ့ပါသည္။ ေလာေလာ ဆယ္ တြင္မူ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္မ်ား ၿပီးစီးသည္အထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဂ်ပန္တို႔၏ သံသယစိတ္ မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ အားထုတ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ လက္ရွိလြတ္လပ္ေရးသည္ အတု အေယာင္မွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္မွန္ေသာလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႐ုန္းကန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူ၏မိန္႔ခြန္းမ်ား တြင္ ျပည္သူတို႔အား အသိေပးခဲ့၏။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ ကရင္မ်ားႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္အတြင္းမွ တာ၀န္မဲ့သူတို႔အၾကား ေပၚ ေပါက္ခဲ့ေသာ ပဋိပကၡတို႔မွစ၍ ေသြးထြက္သံယိုမႈႏွင့္ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားလာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္မႈကို အထူးအေလးေပးခဲ့ ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံစည္းလံုးညီၫြတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာသေဘာ ေပါက္ခဲ့၏။ စူဇူကီးအတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္းေရးဆဲြခဲ့ေသာ ‘ျမန္မာႏုိင္ငံ စီမံကိန္း’တြင္ ‘ယခုအခါ၌ ၿဗိတိသွ် ပေယာဂေၾကာင့္ လူမ်ားစုျဖစ္ေသာ ဗမာတို႔ႏွင့္ ရခုိင္၊ ရွမ္း စေသာ ေတာင္ေပၚတုိင္းရင္းသားမ်ားအၾကားတြင္ တည္ရွိေနေသာ ကြာဟခ်က္မ်ား က်ဥ္းေျမာင္းသြားေစၿပီး အားလံုးတန္းတူညီမွ်ရွိေသာ ႏုိင္ငံထူေထာင္ရန္’ လို အပ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။
ကရင္-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းသည္ သူ႔အား မ်ားစြာေဒါမနႆျဖစ္ေစပါသည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ဗိုလ္လကၤ်ာတို႔သည္ ဤလူမ်ဳိးစုႏွစ္စုအၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ နားလည္မႈရ ရွိေစရန္ အပန္းတႀကီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔၏ စုေပါင္းႀကိဳးပမ္းမႈမွ သီးပြင့္လာေသာ အက်ဳိးကား က ရင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမန္မာေခါင္းေဆာင္တို႔အား ယံုၾကည္စိတ္ခ်လာျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အတြင္း ကရင္ တပ္ရင္းတခု ဖဲြ႔စည္းလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေစာတလ်င္ ကိုင္တြယ္ရန္လိုေနေသာ ေနာက္ကိစၥတရပ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ျပည္ သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီအတြင္းမွ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားအၾကား တေန႔တျခား ႀကီးထြားေနေသာ အာဃာတမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေတာခိုေနခဲ့ေသာ သခင္စိုး၊ သစ္ ေတာႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ဗဟိန္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦး ေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ဦးဘေဆြတို႔သည္ကား ထင္ရွားေသာ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား ေျပလည္ေစရန္ အထူးႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါသည္။ ေစ့စပ္ ျဖန္ေျဖေရးကို အျမန္ဆံုးေဆာင္႐ြက္ရန္လုိအပ္ေနျခင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထားကဲြလဲြမႈမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ ထဲသို႔ စိမ့္၀င္ေနကာ ရဲေဘာ္မ်ား၏ ညီၫြတ္ေရးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေအာင္ျမင္ေရးတို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ သခင္စိုးသည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးစည္း႐ံုးေဆာ္ၾသရာတြင္ တပ္မေတာ္ကို ထိခိုက္နစ္ နာေစေသာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ျပဳလုပ္ေနသျဖင့္ တပ္အတြင္း မေက်နပ္မႈမ်ား ျဖစ္႐ံုသာမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လည္း ေဒါသထြက္ရပါသည္။
လေပါင္းမ်ားစြာ သေဘာထားခ်င္းဖလွယ္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သ ခင္ဗဟိန္းတို႔ႏွင့္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စည္းေ၀းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း၏ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔ တည္ေထာင္ရန္အဆိုကုိ ေဆြးေႏြးၾကၿပီး အဖဲြ႔၏ ေၾကညာစာတမ္းႏွင့္ စု ေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရမည့္ စီမံကိန္းတရပ္ကို သေဘာတူအတည္ျပဳလုပ္ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္း ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား အတူစည္းေ၀းရန္စီစဥ္လိုက္ၿပီး၊ ထိုအစည္းအေ၀း ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ “ဖက္ဆစ္ဓါးျပမ်ားကို တုိက္ထုတ္ၾကေလာ့” ေခါင္းစဥ္ပါ ေၾကညာစာတမ္းကိုဖတ္ ကာ ေတာ္လွန္ေရးကို တရား၀င္အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ပါသည္။
အဖဲြ႔၌ သခင္စိုးသည္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး သခင္သန္းထြန္းသည္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးတာ၀န္ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ေရး တာ၀န္တို႔ကိုယူကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါ သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လူငယ္တပ္မေတာ္အရာရွိအခ်ဳိ႕သည္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ ေဇာႀကီးကာ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ တပ္မေတာ္အဆင့္ျမင့္အရာရွိအခ်ဳိ႕တို႔ကိုသာ တုိင္ပင္ေလ့ရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆိတ္ဆိတ္ေနမႈ ေၾကာင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ၎တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ကို မိမိတို႔ဖာသာစတင္ရန္ ၾကံစည္ၾကပါ သည္။ ဤကိစၥကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သိသြားေသာအခါ ၎တို႔အား ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔၏ လႈပ္ရွားမႈ ထဲ၌ တိက်ေသာ အခန္းက႑မ်ား စီစဥ္ေပးျခင္းျဖင့္ အေျခအေနကို ေျပလည္ေစခဲ့ပါသည္။ အတြင္းအင္အားစု မ်ား၏ ညီၫြတ္မႈရယူၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးအစီအစဥ္ အၿပီးသတ္ႏုိင္ရန္ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ ေသာ သေဘာတူညီမႈမ်ား ရႏုိင္မည္ကိုသာ သိရွိရန္လိုပါေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားသည္ ျပည္ပအကူအညီ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ပို၍ပို၍ရေနေသာ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ပူး ေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔အက်ဳိးအျမတ္မ်ား ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလာပါသည္။ အမွန္မွာ ႏိုင္ငံအ၀ွမ္း ျမန္မာတပ္မ်ား ဂ်ပန္တို႔ကို စတင္ေတာ္လွန္ေသာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ေရာက္သည့္ တုိင္ ၿဗိတိသွ်တို႔ႏွင့္ ရွင္းလင္းေသာသေဘာတူညီခ်က္ မရရွိေသးေပ။ ထိုေန႔မတိုင္မီ (၁၀) ရက္အလိုက ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားတရပ္တြင္ ပါ၀င္ၿပီးေနာက္ သူ၏ တပ္မ်ားႏွင့္ အတူ စစ္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္း၏ တပ္မ (၁၄) သည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကို မႏၱေလးေျမာက္ပိုင္းမွ ျဖတ္ကူးေနၿပီး၊ သခင္သန္း ထြန္းသည္ ၿဗိတိသွ်တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးႏွင့္ဆံုရန္ ေတာင္ငူသို႔ ထြက္ခြာသြားေပၿပီ။ မ်ားမၾကာမီ ေတာ္လွန္ ေရးေရစီးေၾကာင္းကား တဟုန္တည္း စီးဆင္းလာေပေတာ့သည္။ ေမလ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းသည္ လက္ေထာက္အရာရွိတဦးႏွင့္အတူ စလင္းႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္ ၎၏ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္သြား၏။
ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ျမန္မာႏိုင္ငံယာယီအစိုးရ၏ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မိတ္ ဆက္ၿပီး၊ မဟာမိတ္စစ္ဦးစီးတဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ ရဲရဲတင္းတင္း ေတာင္းဆိုလိုက္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံမွ လိုက္ေလ်ာမႈအမ်ားဆံုးရရွိႏုိင္ရန္ တဖက္ကႀကိးစားလ်က္ တဖက္ကလည္း လက္ေတြ႔က်က် ေတြးျမင္တတ္ေၾကာင္း၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ဆက္ဆံသူမ်ား စိတ္ေခြ႔ရေလာက္ေအာင္ ႐ိုး သားေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္းတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပသခဲ့ရာ စလင္း၏ ႏွစ္သက္သေဘာက်မႈႏွင့္ ေလးစားမႈ တို႔ကို ရရွိခဲ့၏။
စလင္း၏စကားအရ “သူႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရႀကီး သတိျပဳမိသည္ကေတာ့ သူ၏႐ိုးသားေျဖာင့္ မတ္မႈျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အာသြက္လ်ာသြက္ အႀကိဳက္လိုက္ အာမခံခ်က္ေပးျခင္းမ်ဳိးမရွိ။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ကတိမေပး။ သို႔ေသာ္ တခုခုလုပ္ပါမည္ဟုသေဘာတူခဲ့လွ်င္ေတာ့ စကားတည္မည့္သူဟု က်ေနာ္ျမင္ပါသည္။” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္းတို႔ ေတြ႔ဆံုၿပီးေနာက္ ျမန္မာတပ္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ား ပူးတဲြ၍ ဂ်ပန္တို႔ကို တိုက္ေလရာ ဂ်ပန္တပ္မ်ား အလ်င္အျမန္ ၿပိဳကဲြသြားပါသည္။ ဇြန္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေအာင္ပဲြစစ္ခ်ီအခမ္းအနားမ်ား က်င္းပရာ၌ ၿဗိတိသွ်အင္ပုိင္ယာတပ္မ်ား၊ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ကလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကား ၿပီးဆံုးသြားေပသည္။
အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားေနေသာျမန္မာမ်ားသည္ တူညီေသာရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ေစရန္ ၀ါဒေရးရာမတိုက္ ဆိုင္မႈမ်ားႏွင့္ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆန္ေသာ သေဘာထားမ်ားကို ေဘးဖယ္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ ကာလျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လူမႈေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကို ကိုယ္ စားျပဳေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားပါ၀င္ႏုိင္ရန္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔ကို တုိးခ်ဲ႕ဖဲြ႔စည္းၿပီး ‘ဖက္ ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ခ်ဳပ္’ (ဖဆပလ) ဟူ၍ အမည္သစ္ေပးလိုက္ပါသည္။