တကယ္လိုအပ္တာ

"ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းက အေရးႀကီးဆံုးလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို
အေျဖ မမွန္မခ်င္း ေမေမ ေမးေနတတ္တယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ
ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ေျဖလိုက္တိုင္း မွားတယ္ခ်ည္း
အေျပာခံေနရတယ္။

က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ႔။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသံက သိပ္အေရးႀကီးမယ္လို႔
ထင္ခဲ့တာ။ "ေမေမ၊ က်ေနာ့္ နားေတြက အေရးအႀကီးဆံုး မဟုတ္လား" လို႔
အေျဖေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေမေမက ျပန္ေျပာတယ္။

"မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ နားပင္းေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ေလ။ သား ေသခ်ာ ထပ္
စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ေမေမ ေနာက္မွ ထပ္ေမးမယ္"

ႏွစ္နည္းနည္း ၾကာေတာ့ ေမေမ အဲဒီ ေမးခြန္းကို ထပ္ေမးလာတယ္။

ပထမတစ္ေခါက္ ေျဖၿပီးကတည္းက အေျဖမွန္ရဖို႔ အေတာ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။
ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ ေမေမ့ကို ေျဖလိုက္တာက "ေမေမ၊ အျမင္အာ႐ံုက လူတိုင္းအတြက္
အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အေျဖက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြပဲ
ျဖစ္ရမယ္"
ေမေမ က်ေနာ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာေလသံနဲ႔
"သားက အေတာ္ေလး စဥ္းစားလာႏိုင္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျဖက မွားေနေသးတယ္။
ေလာကမွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ သားရဲ႕" လို႔
ျပန္ေျပာသြားတယ္။

က်ေနာ္ စိတ္ေလသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျဖမွန္ရေအာင္ေတာ့
က်ေနာ္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ဖို႔ အေမရဲ႕
ေလ့က်င့္ခန္းကို က်ေနာ္ မေမ့မေလ်ာ့ အျမဲ လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြ
ၾကားမွာလည္း ေမေမ့ကို ခဏခဏ ေျဖေပးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဆီက ၾကားရတဲ့
အားေပးစကားက မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။
"မဟုတ္ေသးဘူး သား။ ဒါေပမယ့္ လူေလးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုၿပီး
ေတြးတတ္ေခၚတတ္လာတာပဲ"

တစ္ႏွစ္ေတာ့ က်ေနာ့ အဘိုး ဆံုးတယ္။ အားလံုး အေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။
အားလံုးလည္း ငိုခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖေတာင္ ငိုတယ္။ က်ေနာ္
ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတာေပါ႔။ ဘာလို႔လဲဆို ေဖေဖ ငိုတာကို ဒါပါနဲ႔ဆို
ႏွစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတာ။

အသုဘ အခမ္းအနားမွာ အေခါင္းပိတ္ဖို႔ မိသားစုဝင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
အဘိုးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ
အေမက က်ေနာ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ က်ေနာ္ကို
လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"အေရးႀကီးဆံုး ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းက ဘာလဲဆိုတာ အခု သိၿပီလား၊ သား"

ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီေမးခြန္း ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ကို မထင္ထားမိဘူး။
အေမးခံလုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ေထြသြားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ေဆာ့တဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုပဲလို႔ က်ေနာ္ ထင္ေနခဲ့တာေလ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့
က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္မိတဲ့ ေမေမက
"ဒီေမးခြန္းက သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ သား။ ဘဝမွာ တကယ္ပဲ အသက္ရွင္လ်က္
ေနထုိင္ေနသလား ဆုိတာကို သိဖို႔ ဒီအေျဖက အေရးပါတယ္။ ဟုိးအရင္က
အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို သားအေျဖေပးဖူးတယ္။ ေပးတုိင္းလည္း
မွားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ ဥပမာနဲ႔ အျမဲ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီေန႔ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီ သင္ခန္းစာကို သားအေနနဲ႔ မွတ္ကို မွတ္သားမွ
ျဖစ္မယ္။"

မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ က႐ုဏာမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး
ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလာတယ္။ သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္အျပည့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ဖံုးလြမ္းေနတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။
"သား ... မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အေရးအႀကီးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုုင္းက
မင္းရဲ႕ ပုခံုးေတြပဲ"

"က်ေနာ့္ ေခါင္းကို ထမ္းပိုးထားရလို႔လား ေမေမ"
"မဟုတ္ဘူး၊ သား။ သားရဲ႕ ပုခံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဒါမွမဟုတ္
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို မီွခြင့္ ေပးထားႏိုင္တယ္ေလ။ သူတုိ႔
ငိုရင္ေပါ႔။ လူတိုင္းလူတုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အေၾကာင္း
တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ငိုၾကရရင္ အမွီျပဳဖို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္ေတာ့ လိုမယ္၊
သား။ သားမွာ လံုေလာက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ ရွိဖို႔ပဲ ေမေမ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီလို
အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ သား လိုအပ္တဲ့အခါ ပုခံုးမွီၿပီး ငိုႏိုင္မယ့္
သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားမ်ား ရွိပါေစလို႔လည္း ေမေမ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္" 

soemoekyaw.mdy@gmail.com