(၁)
ဆို႐ိုး တစ္ခု ႐ွိသည္။ ပညာ႐ွာ ပမာ သူဖုန္းစားတဲ့။ ဆိုလိုရင္းက ပညာ႐ွာရာတြင္ သူေတာင္းစား တစ္ဦးကဲ့သို႔ မ႐ွက္မေၾကာက္၊ အငမ္းမရ အာသာငမ္းငမ္း ႐ွာေဖြ ဆည္းပူး ၾကရမည္ ဟူသည့္ သေဘာ။ ဘာပညာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ တျခား မၾကည့္ႏွင့္.. အိုင္တီ နည္းပညာ ေလာကမွာပဲ ၾကည့္။ အဆင့္ျမင့္ Network ပိုင္း ဆိုင္ရာလား.. စာေတြ႕ေတြ လက္ေတြ႕ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ရမည္။ စာေတြ ဖတ္ရမည္၊ လက္ေတြ႕ပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ရမည္။ စာစီစာ႐ိုက္ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္း ျပဳခ်င္တာလား။ အလကားေနရင္း စာစီ စာ႐ိုက္ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ လာၾကတာေတာ့ မဟုတ္။ Typing ျမန္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို တေဒါက္ေဒါက္ တဒက္ဒက္ က်င့္ၾက ရသည္။ အခုေခတ္ ကလည္း ပညာေခတ္ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ လူတုိင္းလိုလို မိမိ တတ္ကၽြမ္းေသာ ပညာကို အသံုးခ်၍ မိမိဘဝကို တည္ေဆာက္ ၾကရသည့္ေခတ္။ သူရႆဝါ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ပညာ႐ွာ၍ ေနၾကသည့္ သူဖုန္းစား ေလးေတြ အမ်ားႀကီး။
(၂)
ဟိုး… တေလာက… ေလာေလာလတ္လတ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ထားေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သူရႆဝါကို လာ၍ ေမးသည္။
“အစ္ကို.. ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးၿပီ၊ ကြန္ပ်ဴတာ တက္ခ်င္လို႔”
“ေအး… အေျခခံကေန စတက္ေလကြာ”
“ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို… အိမ္ကေန သင္တန္းဖိုး ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္”
သိပ္မၾကာပါ။ လမ္းတြင္ ထိုေကာင္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း တစ္ခု၏ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း စာအုပ္မ်ား တေပြ႕တစ္ပိုက္ ကိုင္လ်က္ ေတြ႕ရသည္။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသည္ ဟူသည့္ သေဘာျဖင့္ သူရႆဝါကို ၿပံဳးလ်က္ လက္မ ေထာင္ျပသြား၏။ ေကာင္းပါ၏။ သင္တန္းေၾကး ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္း သြင္း၍ ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္ အခ်ိန္ ေပးႏုိင္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံေတာ့ ရၿပီ။ ဒါလည္း ပညာတစ္မ်ိဳး တိုးတာပ။
သံုးေလးလ ၾကာေတာ့ ထိုေကာင္ေလး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ထပ္ေရာက္ လာသည္။
“ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံေတာ့ ၿပီးၿပီ အစ္ကို”
“ေအးေလ.. ေကာင္းတာေပါ့ဟ”
“ကြန္ပ်ဴတာလည္း အိမ္မွာ ဝယ္လိုက္ေတာ့ … ကိုယ့္စက္ေလး ပ်က္တာ ျပဳတာဆို ဆီေပ်ာက္ မီးေပ်ာက္ ေလာက္ေတာ့ ျပင္တတ္ ဆင္တတ္ ခ်င္ေသးတယ္ အစ္ကို၊ ဘာထပ္ တက္ရမလဲ”
“ေအး.. ဒါဆိုလည္း A+ Hardware ေလး ဘာေလး တက္ၾကည့္ေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့.. အစ္ကို၊ ေက်းဇူးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန သင္တန္းဖိုး ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္”
Hardware A+ သင္တန္း တက္ေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ့္စက္ထဲက Program ေတြ ဘယ္လို လည္ပတ္ လႈပ္႐ွားေနလဲ သိရတာေပါ့။ အေျခခံ က်က် ကြန္ပ်ဴတာ အေၾကာင္း နားလည္ ထားေတာ့ အဆင္ေျပႏုိင္သည္။ မၾကာခင္ ထိုေကာင္ေလးအား A+ Hardware သင္တန္း စာအုပ္မ်ား တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္မေထာင္ ျပသြားျပန္၏။
ဒီလိုႏွင့္.. ပညာကို အပတ္တကုတ္ ႐ွာခ်င္ေသာ ပညာသူဖုန္းစား ထိုေကာင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေ႐ွ႕မွ အတန္ၾကာ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ရံဖန္ရံခါ ဆံုလိုက္၊ ဆံုျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ႔ေနာက္ဆံုး သတင္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပ လိုက္ႏွင့္။
“အစ္ကို.. ကၽြန္ေတာ္ A+ တက္ၿပီးေတာ့ အခု Networking ကို စိတ္ဝင္စား ေနတယ္ဗ်ိဳ႕.. အဲဒါ… NE (Network Engineer) သင္တန္း ဆက္တက္ လိုက္ဦးမယ္.. သင္တန္းေၾကး ေတြကလည္း ေဈးႀကီးတယ္ဗ်ာ… အိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးနဲ႔ သင္တန္းဖိုး ေတာင္းရတာ အိမ္က အေမ အေဖတို႔က ပြစိပြစိနဲ႔”
သူႏွင့္ အေတာ္ၾကာၾကာ မေတြ႕ျဖစ္ျပန္။ တစ္ေန႔က လမ္းမွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ထံုးစံအတိုင္း Netwoking ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ စာအုပ္ စာတမ္းေတြ အၿပံဳလိုက္ႏွင့္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ဦးေအာင္ ၿပံဳး၍ လက္မေထာင္ ျပလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ကေလးက မ်က္ႏွာကို ႐ံႈ႕မဲ့၍ သူ႔လက္မကို ေအာက္စိုက္ျပသည္။ လံုးဝ အဆင္မေျပဘူး ဆိုသည့္ သေဘာ။ ဒါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေပါ့။
“စိတ္ညစ္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္.. အခု CCNA စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ လုပ္ေနတယ္ေလ”
“ေအာ္… စာေတြ သိပ္မ်ား၊ သိပ္ခက္လို႔ စိတ္ညစ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ္ဝါသနာပါလို႔ ေလ့လာ လိုက္စားတဲ့ ပညာေတြပဲ၊ စာလုပ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္”
“ေဟ.. ဒါျဖင့္ ဘာက အဆင္မေျပတာလဲ”
“အိမ္နဲ႔ အဆင္မေျပတာ”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔…”
“ဒီလိုေလ… ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံ စတက္တုန္း ကေတာ့ အိမ္က ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ.. ေခတ္က ပညာေခတ္တဲ့၊ ပညာ႐ွာ ပမာသူဖုန္းစားတဲ့၊ အေဖတို႔ အေမတို႔ ေျပာတာပဲ၊ သင္တန္းခလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထုတ္ေပးတယ္၊ ေနာက္ A+ တက္ေတာ့လည္း ရေသးတယ္၊ သင္တန္းေၾကး သံုးေလးေသာင္း ဆိုေတာ့ ျပႆနာ မ႐ွိဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း သင္တန္းက တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သူ႔လိုအပ္ခ်က္အရ ဆက္တက္ရေတာ့ သင္တဲ့ပညာ အဆင့္ျမင့္ လာေလေလ၊ သင္တန္းေၾကး ေပးရတာလည္း ျမင့္လာေလေလပဲ၊ NE တက္ဖို႔ သင္တန္းေၾကး ေတာင္းကလည္းက အိမ္က ပြစိပြစိ ျဖစ္လာတာပဲ၊ ဒါေတြ တက္ၿပီးရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရမရေတာ့ မသိဘူးတဲ့၊ ေပးရတာေတာ့ နင့္ေနတာပဲတဲ့၊ အဲဒီ တုန္းကလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ႐ွင္းျပ ေတာင္းပန္ၿပီး တက္ရတယ္၊ အခုလည္း CCNA စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔က စာေမးပြဲေၾကး သြင္းရဦးမွာ.. အမ်ားႀကီး၊ အိမ္ကလည္း အရမ္း ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ တစ္ခါေပးရရင္ နင့္ကနဲပဲ၊ အေဖတုိ႔ အေမတို႔ကိုလည္း သနားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း လမ္းတစ္ဝက္ ေရာက္ေနၿပီ၊ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔မွ မရေတာ့တာ၊ အဲ့ေတာ့ လိုတဲ့ပိုက္ဆံကို မရရေအာင္ပဲ ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့၊ သူေတာင္းစား က်ေနတာပဲ၊ တကယ္ဗ်ာ… ပညာ႐ွာ ပမာ သူဖုန္းစား ဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ”
“ေဟ…”
(၃)
သူကေတာ့ သူ႔ေသာကႏွင့္သူ ေျပာဆိုၿပီး ထြက္သြားသည္။ သူရႆဝါမွာေတာ့ သူ႔မွတ္ခ်က္ကို ၾကားရခ်ိန္တြင္ ေဟခနဲ ျဖစ္က်န္ ခဲ့၏။ ေအာ္… သင္တန္းေတြ တက္ဖို႔ အိမ္ကေန သူဖုန္းစားလို မ႐ွက္မေၾကာက္ အတင္းကို ပိုက္ဆံေတာင္းရတာတဲ့။ ပညာ႐ွာ ပမာ သူဖုန္းစား ဆုိတာ အဲဒါတဲ့။ တကယ့္ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ လြဲေနေသာ္လည္း သူ႔ဖက္က ၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတာ အမွန္၊ သူေကာက္ခ်က္ဆြဲတာ အမွန္။ သူရႆဝါလည္း သူ႔ကိုပဲ သနားရမလား၊ သင္တန္းေၾကး တနင့္တပိုးကို ဆူဆူေအာင့္ေအာင္ ၾကားမွ ေပးေနရေသာ မိဘမ်ားကိုပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာ ရမလား၊ ျမင့္မားခန္႔ညားေသာ သင္တန္းေၾကး ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား… ေဝခြဲမရႏုိင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ပညာ႐ွာ ပမာ သူဖုန္းစား” ဆိုသည္မွာ ပညာ႐ွာရန္၊ သင္တန္းမ်ား တက္ရန္အတြက္ အိမ္႐ွိမိဘမ်ားထံမွ သင္တန္းေၾကးကို မ႐ွက္မေၾကာက္ မ်က္ႏွာ ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းခံျခင္းကို ဆိုလိုေပသတည္း ဟူေသာ ဆိုလိုရင္း အသစ္ကို သူရႆဝါ၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ သတိတရ ထည့္သြင္း မွတ္သားရင္းျဖင့္ ေနာင္အနာဂတ္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ပညာငယ္၊ ပညာေသး၊ ပညာ ပိစိေၫွာင့္ေတာင့္ မ်ားမွအစ ပညာလတ္၊ ပညာႀကီး၊ ပညာ ေဂၚဇီလာမ်ားအထိ တတ္ေျမာက္ရန္ တက္ေရာက္ရသည့္ သင္တန္းခမ်ားကို မႀကံဳစဖူး တစ္မတ္၊ ငါးမူး ႏႈန္းေလာက္ျဖင့္ တက္ေရာက္ခြင့္ ရလာႏုိင္ၾက ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပး လိုက္ရေပသတည္း။
(အထက္ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးကို ယခုတစ္ပတ္ထုတ္ Net Guide Journal, Volume 2, Issue 25 တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ေဆာင္းပါး သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို ကာတြန္းေနႀကီး မွ ေက်းဇူးျပဳေရးဆြဲေပးပါသည္)
သူရႆဝါ
15. March. 2012
www.thurathawah.net
www.facebook.com/ThuRaThaWah
www.facebook.com/LiteraryArtBlog
