လူငယ္နဲ႔ ပညာသည္စိတ္

တစ္ေလာက ေက်ာင္းသားေဟာင္းႏွစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ကိစၥတစ္ခု တိုင္တည္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္က သူငယ္ခ်င္း
၅ ေယာက္အခ်ိဳးညီအစုေငြထည့္ၿပီးတည္ေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့လုပ္ငန္းၾကီးပိတ္သိမ္းရေတာ့မယ့္အေၿခအေန ေရာက္ေနၿပီ
ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပရင္း က်န္သူ ၃ ေယာက္ ေၿပာမရ ဆုိမရ ထင္ရာစိုင္းတက္ပံုေတြအေၾကာင္းပါ တိုင္ပါတယ္။


သူတို႔ ၅ ေယာက္စလံုး ရင္းႏွီးတဲ့တပည့္ေတြ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္ငန္းလုပ္ၾကဖို႔ စိတ္ကူးရၾကတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက
အစအဆံုး တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္မယ္ဆိုရင္
စီးပြားေရးနဲ႔ တူေအာင္ ကတိ၀န္ခံခ်က္စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ တိတိက်က် လုပ္ၾကဖုိ႔ သတိေပး ပါတယ္။
တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕
တာ၀န္နဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ကိုလည္း စာနဲ႔ေရးသားခ်မွတ္ၿပီး သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုး ဖုိ႔လုိေၾကာင္းလည္း ေၿပာ
ၿပပါတယ္။ “အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ ဒီကိစၥေလာက္က ေၿပာစရာမလုိပါဘူး” ဆုိတဲ့စကားကိုလံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း
လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားပါတယ္။


လူငယ္မ်ားပီပီ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ လုပ္ငန္းစတင္ထူေထာင္ၿပီး ၅ ေယာက္စလံုး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ကိုင္
ၾကပါတယ္။ သိန္းေထာင္ခ်ီ မတည္ခဲ့တဲ့ သူတို႔လုပ္ငန္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးအသားက်သြားပါၿပီ။ ေဟာ.. အခု
၅ ႏွစ္ၾကာေတာ့ ပိတ္သိမ္းပစ္ ရပါေတာ့မယ္တဲ့။ လုပ္ငန္းက သိပ္ၿပီးအေၿခအေန ဆိုးဆိုးရြားရြားၾကီးၿဖစ္ေနတာ
မဟုတ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ကညိွႏိႈင္းလုိ႔မရေအာင္စိတ္၀မ္းကြဲေနၾကေတာ့ဆက္လုပ္လို႔မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
လုိ႔ ေၿပာၾကပါတယ္။


သူတို႔လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ရက္ပိုင္းေလာက္အတြင္းမွာပဲ တၿခား ၃ ေယာက္ ေရာက္လာၾကၿပီး အလားတူ တိုင္တန္း
ၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ဖက္က ၂ ေယာက္ကို အၿပစ္တင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အေၿခအေနက ေတာ္ေတာ္
တင္းတင္းမာမာ ၿဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ ေငြေၾကးအရႈပ္အရွင္း ကိစၥေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ၿဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ေစ့စပ္ၿဖန္ေၿဖလုိ႔ ရႏိုင္ဖြယ္ မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆမိတယ္။ ေစ့စပ္ေပးလည္း အခိုက္အတန္႔သာ
ခံမယ့္ အေၿခအေနထိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေစ့စပ္ၿဖန္ေၿဖဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ လုပ္ငန္းတစ္ခုလံုးကို
စနစ္တက်နဲ႔ လက္လႊဲေရာင္းခ်ၿပီး သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ရိွတဲ့အတိုင္း အညီအမွ် ခြဲေ၀ယူၾကဖုိ႔ စာရင္းစစ္မ်ားး
ေရွ႕ေနမ်ားနဲ႔ တုိင္ပင္လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔သာ ေၿပာလုိက္ပါတယ္။


တပည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြခ်င္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကရာက စီးပြားေရးလက္တြဲလုပ္ေဆာင္
ၾကတာမ်ိဳး ၁ ဒါဇင္ထက္မနည္း ရိွခဲ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ေနာက္ဆံုးမွာ အမုန္း
နဲ႔ အဆံုးသတ္သြားၾကတာခ်ည့္ပါပဲ။ မေအာင္ၿမင္လုိ႔ သူ႔အၿပစ္တင္ ကိုယ့္အၿပစ္တင္လုပ္ၿပီး လမ္းခြဲသြားၾကတာ
မ်ိဳးေတြ ရိွသလို၊ ေအာင္ၿမင္ၾကီးပြားေနရာက ရုတ္တရက္ၾကီး လမ္းခြဲပိတ္သိမ္းသြားတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဆံုးရံႈးရတဲ့ အခါမွာ သူ႔အၿပစ္ ငါ့အၿပစ္ ေၿပာတတ္ၾကသလုိပဲ ေအာင္ၿမင္တဲ့ အခါမွာလည္း ငါေတာ္လုိ႔ ငါလုပ္လုိ႔ၿဖစ္
တာ သူ႔ေၾကာင့္ ၿဖစ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အသားယူမႈမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ စည္းလံုးမႈ ပ်က္ၿပား သြားရပါေတာ့တယ္။
တစ္ခါကလည္း တပည့္ ၃ ေယာက္ေပါင္းၿပီး ၿမိဳ႔လယ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ပါတယ္။
ၾကာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ ခုေလာက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မေပါလွေသးပါဘူး။
ရန္ကုန္ေပါက္ တရုတ္ဟင္းခ်က္ဆရာက ေတာ္ေတာ္ကြ်မ္းက်င္တာေၾကာင့္ လက္ရာေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး နာမည္
ၾကီးပါတယ္။ ဆိုင္လည္း အၿမဲတမ္း လူစည္ကားေနပါတယ္။ ဆုိင္ရွင္ေတြကလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးခါစ
လူငယ္ေလးေတြဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီလို
သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ လာစားလိုက္ၾက၊ ဖိတ္ၿပီးေကြ်းလိုက္ၾကနဲ႔ပဲ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အရင္း
ေပ်ာက္ၿပီး ဆိုင္ပိတ္သြားပါေတာ့တယ္။ လူစည္ကား ေအာင္ၿမင္ေနေပမယ့္ စည္းမရိွ၀ါးမရိွ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္
သလို အလွဴၾကီးေပးေနသလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ မလုပ္တတ္
ၾကတာကိုး..။


စားေသာက္ဆုိင္အေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုပါ ၿပန္ၿပီး
အမွတ္ရမိပါတယ္။ တပည့္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕အေဖနဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ား အစုစပ္ဖြင့္ၾကတဲ့ဆိုင္ပါ။ ဆိုင္ဖြင့္စမွာ
တပည့္မေလးရဲ႕ အေဖက ဖိတ္ေကြ်းလုိ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ သြားစားၾကပါတယ္။
ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဟင္းေတြ ဆယ့္ေလးငါးမ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာေကြ်းပါတယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီလုိ႔
ေၿပာလုိ႔ကို မရပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့
ဖိတ္ေကြ်းတဲ့ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔အေဖထိုင္ေနတဲ့ေကာင္တာမွာ သြားၿပီးေငြရွင္းတာကို တအံ့တၾသေတြ႔ရပါ
တယ္။ သမီးစားပြဲရိွရာ ၿပန္လာေတာ့ အေဖက ေကာင္တာက ထလိုက္လာၿပီး စားေသာက္ေကာင္းရဲ႔လားလုိ႔
ပဋိသႏၶာရစကား ဆုိရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။


သူတို႔စားေသာက္ဆိုင္ဟာ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမွာ အထူးေအာင္ၿမင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနရာအႏွ႔ံအၿပားမွာ ဆိုင္
ခြဲေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖြင့္ႏိုင္သြားပါတယ္။ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ စည္းစနစ္နဲ႔လုပ္ၾကေတာ့
ေအာင္ၿမင္မွာေပ့ါ..။ ကိုယ္ဖိတ္ေကြ်းတဲ့ဧည့္သည္အတြက္ က်သင့္ေငြကိုေတာင္ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ထုတ္ေပး
ၾကတာေလ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ဦးတည္းပိုင္မဟုတ္၊ အစုစပ္လုပ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့
သူ႕စည္းကိုယ့္စည္းနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး စည္းကမ္းအတုိင္း တိတိက်က်လုပ္ၾကတယ္။ အၿငင္းပြားစရာမရိွ၊
ၿပႆနာမရိွ၊ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူလက္တြဲၿပီး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။


ဒီေန႔လူငယ္ေတြဟာ အလုပ္ကိုအလုပ္နဲ႔တူေအာင္ စည္းစနစ္က်က် လုပ္တဲ့ဘက္မွာ အားနည္းၾကပါတယ္။
Professionalism “ပညာသည္စိတ္ဓာတ္” ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာမွန္းမသိၾကပါဘူး။ ၀ါသနာ
အရ အပ်င္းေၿပသေဘာလုပ္သမ်ိဳး ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ တခ်ိဳ႔က သေဘာထားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳံက်ေတာ့လည္း
ထမင္းစားဖုိ႔ ေငြရွာဖို႔ အလုပ္အကိုင္ လုပ္တဲ့သေဘာထက္ ဘာမွပိုၿပီး အေလးအနက္ မရိွပါဘူး။


“ပညာသည္ စိတ္ဓာတ္” ဆိုတာ ေငြေၾကးရသည့္ အလုပ္ၿဖစ္ေစ မရသည္ ၿဖစ္ေစ ကိုယ့္အလုပ္ကို တန္ဖိုးထား
ေလးေလး စားစားရိွပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခါမဆို ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးမလုပ္ပါဘူး။ အေလးအနက္
ဂရုတစိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ တန္ဖိုးထားသလို ကိုယ့္ရဲ႕ “ပညာသည္ၿဖစ္ၿခင္း” ကိုလည္း
တန္ဖိုးထားပါတယ္။ “ပညာသည္စစ္စစ္” ဟာ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ “ပညာသည္ဘ၀”
ကို ေရာင္းမစားပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ “ပညာသည္စစ္စစ္” တို႔ဟာ တၿခားပညာသည္ မ်ားကို လည္း ေလးစား
ရိုေသပါတယ္။ ငါ့အလုပ္ကမွ မြန္ၿမတ္တယ္၊ ငါ့အလုပ္ကမွ ပိုအဖိုးတန္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မရိွပါဘူး။


တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ တိုးတက္ဖုိ႔၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး အသေရတင့္ဖို႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို “ပညာသည္ စိတ္ဓာတ္”
ရိွေအာင္ ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါမွ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးမဆို အလုပ္ကိုအလုပ္နဲ႔တူေအာင္
စည္းစနစ္က်က် လုပ္တက္ကိုင္တတ္လာမွာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ေရးသားသူ - လူထုဦးစိန္၀င္း

 http://www.mmcfamily.org/profiles/blog/show?id=3003595%3ABlogPost%3A1477878&xgs=1&xg_source=msg_share_post