ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔
က်ေနာ္တုိ႔ရြာေဘးနားမွာ ရုိးလယ္ကုန္းရြာ ရွိပါတယ္။
အဲဒီရြာမွာ ကုိကံထူးဆုိတဲ့သူ တေယာက္လည္းရွိပါတယ္။
ကုိကံထူးဟာ ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥေတြမွာ အင္မတန္တာဝန္သိတတ္သူပါ။
ရြာမွာသာေရးနာေရးကိစၥရွိျပီဆုိရင္ သူမပါလုိ႔ ပဲြမစည္၊ အျမဲလုိလုိ သူကူညီေနက်။
မဂၤလာေဆာင္ အလွဴတခုခု ရွိျပီဆုိတာနဲ႔ ဖိတ္စာကမ္းတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး မ႑ပ္ဖ်က္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဖိဖိစီးစီးကုိ ကူညီတာ။
နာေရးကိစၥ ဆုိရင္လည္း အိမ္ရွင္မ်က္ႏွာမညွဳိးငယ္ရေအာင္ ၇ ရက္ ၇ လီ တုိင္တုိင္ နာေရးကိစၥ လုိအပ္သမွ် ဒုိင္ခံလုပ္ေပး တတ္တယ္။
ေရေႏြးအုိးတည္၊ ေရခပ္၊ တုိလီမုိလီေစ်းဝယ္ေပး၊ ဘာကုိပဲခုိင္းခုိင္း မညည္းညဴတမ္း ဖင္ေပါ့တဲ့သူ။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ တရြာလံုးရွိ ကေလးလူၾကီးမက်န္ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ အကူအညီလုိအပ္ရင္ သူ႔ကုိ ထိပ္ဆံုးကထား အားကုိးၾကတယ္ေပါ့။
သူ႔မွာေျပာစရာဆုိလုိ႔ အရက္ေသာက္ခံုမင္တာေလး တခုပါပဲ။
ေယာက္်ားတုိ႔သဘာဝ ေသာက္ေသာက္ စားစား လူ႔မင္းသား အေနအထားမ်ဳိးေလာက္မက၊ ယစ္ေရႊရည္ႏွစ္ပါးသြားနဲ႔ ဝမ္းလ်ားထုိးအိမ္ျပန္ရတဲ့အထိ အရက္ကုိ ၾကိဳက္တာ။
ဒါေပမဲ့ အရက္မူးျပီး ဆူပူေသာင္းက်န္းတာ၊ သူတပါးကုိပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတာမ်ဳိး လံုးဝ(လံုးဝ) ကင္းရွင္း သူဗ်။
သူၾကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ ေရခ်ိန္က်ေသာက္ျပီးရင္ ပုဆုိးစလြယ္သုိင္း(ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီတုိ ပါတယ္)၊ သူ႔အသံဝါၾကီးနဲ႔ ကုိလႊမ္းမုိးရဲ႕ “ဂုဏ္ဆုိတာေငြကုိေခၚတယ္” သီခ်င္းကုိ တရြာလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ဆုိရင္း အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။
မနက္မုိးလင္းတုိင္း ေမာနင္းပက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ရမွ ေနသာထုိင္သာရွိသူ။
တေန႔မနက္ေတာ့ သူအိပ္ရာကထျပီး ဘံုဆုိင္ကုိေရာက္လုိ႔ အရက္တေဂၚဖုိး(ငါးက်ပ္ဖုိး) မွာေနခ်ိန္မွာ သတင္းတခု ၾကားရတယ္။
ညတုန္းက ရြာလယ္ပုိင္းမွာေနတဲ့ ေဒၚညွက္မ ဆံုးျပီတဲ့။
ဒီသတင္း ၾကားေတာ့ ကုိကံထူး ဘာစဥ္းစားေနမလဲ။
မွာျပီးသား အရက္ခြက္ကုိ ဂြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ေမာ့ခ်လုိက္ျပီး ေဒၚညွက္မတုိ႔အိမ္ ရွိရာ ေျခဦးလွည့္လုိက္တယ္။
ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာ အခ်ိန္မွီသူေရာက္မသြားဘူးဆုိရင္ အိမ္ရွင္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္၊ အလုပ္ ေထာင့္မေစ့မွာကုိ ေတြးျပီးပူေနတာ။
အသုဘအိမ္ကုိ သူေရာက္သြားခ်ိန္၊ လူတခ်ဳိ႕အလုပ္ရႈပ္ေနၾကျပီ။ ေဒၚညွက္မရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္ကုိေတာ့ ဝါးျခမ္းျပားခံုေပၚမွာ တင္ထားတာေတြ႔ရတယ္။
ဘယ္အပုိင္းကစျပီး ကူညီရ မလဲ စဥ္းစားေနတုန္း သူ႔ေခါင္းထဲ အၾကံတခုေပၚလာတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဒၚညွက္မရဲ႕သားၾကီး ကုိအုန္းေမာင္အနား ကပ္ျပီး တုိးတုိးေလးေမးလုိက္တယ္။
“ကုိအုန္းေမာင္ၾကီးရ... သက္ေပ်ာက္တရားနာဖုိ႔ စီစဥ္ျပီးပလား” ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကုိအုန္းေမာင္လည္း ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဟာ...ကုိကံထူးေျပာမွပဲ သတိရေတာ့တယ္.. သက္ေပ်ာက္တရားနာဖုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိ သြားမေလွ်ာက္ရေသးဘူးဗ်... အဲဒါ ကုိကံထူးပဲ တာဝန္ယူေပးပါေနာ္..”
“အင္း.. ဒါဆုိ က်ေနာ္ခုပဲ ဆရာေတာ္ကုိသြားေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့မယ္”
ကုိကံထူး ခ်ာခနဲလွည့္အထြက္ ကုိအုန္းေမာင္က ကုိကံထူးရဲ႕ အကၤ်ီစကုိအသာဆဲြထားလုိက္ျပီး က်န္တဲ့လက္ တဖက္နဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲကုိႏႈိက္တယ္။ လက္ျပန္အႏႈတ္ပါလာတဲ့ ဆယ္တန္ႏွစ္ရြက္ကုိ ကုိကံထူးရဲ႕လက္ထဲထည့္ ေပးလိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ကိုကံထူး နားမလည္..။
“ဒီေငြႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ဘာဝယ္ခဲ့ရမလဲ ကုိအုန္းေမာင္”
“အိမ္အတြက္ ဝယ္ဖုိ႔မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကုိကံထူးဆီျဖည့္ဖုိ႔အတြက္ ဆီဖုိးထည့္ေပးတာ.. ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဆီ အရင္သြားေလွ်ာက္ထားျပီးမွ ဘံုဆုိင္ကုိသြားေနာ္..” ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ျပျပီး ကုိကံထူး ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကုိအုန္းေမာင္ အတန္တန္မွာၾကားလုိက္ေပမဲ့ ညတုန္းကမ်ားထားတဲ့ဒဏ္ကုိ ျပန္ေျဖဖုိ႔ တေဂၚဖုိးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အရာမေရာက္တာက တေၾကာင္း၊ လက္ထဲမွာ ေငြယားေလးအဆင္သင့္တာက တေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ သြားတဲ့လမ္းမွာ ယမကာေရာင္းတဲ့ အိမ္ကလည္း အရံသင့္ရွိေနတာေလ။
ပါးပါးေလး ဝင္ပုတ္လုိက္အံုးမွ ေျခလွမ္းေတြ သြက္လာမယ္ဆုိျပီး အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြက ေနာက္ျပန္ဆဲြသလုိ တန္႔တန္႔ေနေတာ့တာကုိး။
ဆုိင္ရွင္ မေအးဆီမွာ အရက္တေဂၚဖုိး မွာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက ဆက္ေတာ့တာ။
သူ႔အရင္ ဆုိင္ထဲကုိေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ ဖုိးေထာင္နဲ႔ေအာင္ၾကီးတုိ႔က အတူထုိင္ဖုိ႔လွမ္းဆြယ္တယ္။
ပထမပုိင္းမွာ သူအေၾကာက္အကန္ ျငင္းေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာရမလဲ...။
ယမကာသမားတုိ႔ထံုးစံ ေလသံႏွစ္ခ်က္ အေျပာင္းမခံဘူး၊ ဝုိင္းထဲကုိ သူေရာက္လာတယ္။ တခြက္ေသာက္ျပီးထမယ္လုပ္လုိက္ ဟုိက ဖမ္းဆဲြထားလုိက္၊ ေနာက္တခြက္ျပီး သြားမယ္ ကတိျပဳလုိက္၊ မထျဖစ္လုိက္နဲ႔ ပုလင္းခံြ သံုးလံုးလဲမွ သူတုိ႔လည္း လူစုခဲြျဖစ္ ေတာ့တယ္။ သံုးေယာက္လံုး အေတာ္ကဲြေနၾကျပီ။
မူးေနေပမဲ့ ကုိကံထူးက သူ႔တာဝန္ကုိ မေမ့ဘူး။ အခ်ိန္မီ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ အေရာက္သြားမွျဖစ္မယ္ ဆုိတာ သူသိတယ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ သြားမွာဆုိေတာ့ ပုဆုိးကြင္းသုိင္းလုိ႔မျဖစ္၊ ဖရုိဖရဲမျဖစ္ေအာင္ ပုဆုိးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိမ္ျပီး ဝတ္လုိက္တယ္။
ေျခလွမ္းကုိ အတတ္နုိင္ဆံုး ထိန္းကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲကုိ ေလွ်ာက္ဝင္လာခ်ိန္မွာ ကပၸိယၾကီးႏႈတ္ဆက္တာကုိ သူမသိေတာ့ဘူး။
သူ႔စိတ္ေဇာက ဆရာေတာ္ကုိ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားဖုိ႔ကိစၥမွာပဲ အာရံုေရာက္ေနတာ။
ေက်ာင္းအဝင္တံခါးေပါက္နား အုတ္ခံုေလွကားေျခရင္းမွာ ခဏေလးထုိင္၊ နဖူးေပၚက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြကုိ ပုဆုိးစနဲ႔ အသာအယာသုတ္၊ မ်က္ႏွာကုိ ရႈိင္းနီးဂိြဳင္းနီး လုပ္တယ္။
ျပီးေတာ့မွ မင္ေသေသေလးနဲ႔ ေက်ာင္းေပၚကုိ တက္လာတယ္။
ျပတင္းေပါက္နားမွာ တင္ပလႅင္ေခြ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕ကုိေရာက္တဲ့အခါ လက္အုပ္ခ်ီကာ လာရင္းကိစၥကုိ မဆုိင္းမတြ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
ဆရာေတာ္မလည္း အရက္မေသာက္ဖို႔ ဆုိဆံုးမရခက္ခဲေပမဲ့ တျခားကိစၥေတြမွာ ေျပာစရာမလုိေအာင္ အားကုိး ရတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ဒကာမုိက္ဆုိေတာ့ မသိဟန္ျပဳေနရတယ္။
ကုိကံထူးက သက္ေပ်ာက္တရားေတာ္ ခ်ီျမွင့္ ေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားအျပီး ဆရာေတာ္ကုိ ေျခစံုဦးခုိက္ ဝတ္ျဖည့္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ တၾကိမ္သာ ဦးခ် လုိက္ျပီး ေခါင္းျပန္မေထာင္နုိင္ေတာ့...။
ဆရာေတာ္ခမ်ာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ယမကာနံ႔ကုိ မသက္မသာရွဴရႈိက္ရင္း ဦးေခါင္းျပန္မတ္လာနုိးနဲ႔ ကုိကံထူးရဲ႕ဇက္ပုိးကုိ ငံု႔ၾကည့္ရင္း စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ ေနာက္ကုိ ေရႊ႕ထုိင္ဖုိ႔ကလည္း သကၤန္းအစက ကုိကံထူးရဲ႕ နဖူးေအာက္ေရာက္ေနတာမုိ႔ ဆဲြယူဖုိ႔ အခက္။
ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္ စိတ္မရွည္နုိင္။
“ဟဲ့.. ဒကာကံထူး တၾကိမ္ပဲဦးခ်ျပီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ေလးဘက္ဝပ္ေနတာတုန္း..”
ကုိကံထူးက ဦးစုိက္လ်က္အေနအထားနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။
“မွန္ပါ့ဘုရား.... တပည့္ေတာ္ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ပါ ဘုရား”
သဒၶါတရားအျပည့္နဲ႔ ၾကည္ညိဳေပမဲ့ ၾကည္ညိဳမတတ္ေတာ့ ၾကည္ညိဳသူမ်က္ႏွာပ်က္ရသလုိ အၾကည္ညိဳခံရသူ လည္း အေနခက္တာေပါ့ဗ်ာ....။
အဲဒီရြာမွာ ကုိကံထူးဆုိတဲ့သူ တေယာက္လည္းရွိပါတယ္။
ကုိကံထူးဟာ ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥေတြမွာ အင္မတန္တာဝန္သိတတ္သူပါ။
ရြာမွာသာေရးနာေရးကိစၥရွိျပီဆုိရင္ သူမပါလုိ႔ ပဲြမစည္၊ အျမဲလုိလုိ သူကူညီေနက်။
မဂၤလာေဆာင္ အလွဴတခုခု ရွိျပီဆုိတာနဲ႔ ဖိတ္စာကမ္းတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး မ႑ပ္ဖ်က္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဖိဖိစီးစီးကုိ ကူညီတာ။
နာေရးကိစၥ ဆုိရင္လည္း အိမ္ရွင္မ်က္ႏွာမညွဳိးငယ္ရေအာင္ ၇ ရက္ ၇ လီ တုိင္တုိင္ နာေရးကိစၥ လုိအပ္သမွ် ဒုိင္ခံလုပ္ေပး တတ္တယ္။
ေရေႏြးအုိးတည္၊ ေရခပ္၊ တုိလီမုိလီေစ်းဝယ္ေပး၊ ဘာကုိပဲခုိင္းခုိင္း မညည္းညဴတမ္း ဖင္ေပါ့တဲ့သူ။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ တရြာလံုးရွိ ကေလးလူၾကီးမက်န္ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ အကူအညီလုိအပ္ရင္ သူ႔ကုိ ထိပ္ဆံုးကထား အားကုိးၾကတယ္ေပါ့။
သူ႔မွာေျပာစရာဆုိလုိ႔ အရက္ေသာက္ခံုမင္တာေလး တခုပါပဲ။
ေယာက္်ားတုိ႔သဘာဝ ေသာက္ေသာက္ စားစား လူ႔မင္းသား အေနအထားမ်ဳိးေလာက္မက၊ ယစ္ေရႊရည္ႏွစ္ပါးသြားနဲ႔ ဝမ္းလ်ားထုိးအိမ္ျပန္ရတဲ့အထိ အရက္ကုိ ၾကိဳက္တာ။
ဒါေပမဲ့ အရက္မူးျပီး ဆူပူေသာင္းက်န္းတာ၊ သူတပါးကုိပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတာမ်ဳိး လံုးဝ(လံုးဝ) ကင္းရွင္း သူဗ်။
သူၾကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ ေရခ်ိန္က်ေသာက္ျပီးရင္ ပုဆုိးစလြယ္သုိင္း(ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီတုိ ပါတယ္)၊ သူ႔အသံဝါၾကီးနဲ႔ ကုိလႊမ္းမုိးရဲ႕ “ဂုဏ္ဆုိတာေငြကုိေခၚတယ္” သီခ်င္းကုိ တရြာလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ဆုိရင္း အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။
မနက္မုိးလင္းတုိင္း ေမာနင္းပက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ရမွ ေနသာထုိင္သာရွိသူ။
တေန႔မနက္ေတာ့ သူအိပ္ရာကထျပီး ဘံုဆုိင္ကုိေရာက္လုိ႔ အရက္တေဂၚဖုိး(ငါးက်ပ္ဖုိး) မွာေနခ်ိန္မွာ သတင္းတခု ၾကားရတယ္။
ညတုန္းက ရြာလယ္ပုိင္းမွာေနတဲ့ ေဒၚညွက္မ ဆံုးျပီတဲ့။
ဒီသတင္း ၾကားေတာ့ ကုိကံထူး ဘာစဥ္းစားေနမလဲ။
မွာျပီးသား အရက္ခြက္ကုိ ဂြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ေမာ့ခ်လုိက္ျပီး ေဒၚညွက္မတုိ႔အိမ္ ရွိရာ ေျခဦးလွည့္လုိက္တယ္။
ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာ အခ်ိန္မွီသူေရာက္မသြားဘူးဆုိရင္ အိမ္ရွင္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္၊ အလုပ္ ေထာင့္မေစ့မွာကုိ ေတြးျပီးပူေနတာ။
အသုဘအိမ္ကုိ သူေရာက္သြားခ်ိန္၊ လူတခ်ဳိ႕အလုပ္ရႈပ္ေနၾကျပီ။ ေဒၚညွက္မရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္ကုိေတာ့ ဝါးျခမ္းျပားခံုေပၚမွာ တင္ထားတာေတြ႔ရတယ္။
ဘယ္အပုိင္းကစျပီး ကူညီရ မလဲ စဥ္းစားေနတုန္း သူ႔ေခါင္းထဲ အၾကံတခုေပၚလာတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဒၚညွက္မရဲ႕သားၾကီး ကုိအုန္းေမာင္အနား ကပ္ျပီး တုိးတုိးေလးေမးလုိက္တယ္။
“ကုိအုန္းေမာင္ၾကီးရ... သက္ေပ်ာက္တရားနာဖုိ႔ စီစဥ္ျပီးပလား” ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကုိအုန္းေမာင္လည္း ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဟာ...ကုိကံထူးေျပာမွပဲ သတိရေတာ့တယ္.. သက္ေပ်ာက္တရားနာဖုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိ သြားမေလွ်ာက္ရေသးဘူးဗ်... အဲဒါ ကုိကံထူးပဲ တာဝန္ယူေပးပါေနာ္..”
“အင္း.. ဒါဆုိ က်ေနာ္ခုပဲ ဆရာေတာ္ကုိသြားေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့မယ္”
ကုိကံထူး ခ်ာခနဲလွည့္အထြက္ ကုိအုန္းေမာင္က ကုိကံထူးရဲ႕ အကၤ်ီစကုိအသာဆဲြထားလုိက္ျပီး က်န္တဲ့လက္ တဖက္နဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲကုိႏႈိက္တယ္။ လက္ျပန္အႏႈတ္ပါလာတဲ့ ဆယ္တန္ႏွစ္ရြက္ကုိ ကုိကံထူးရဲ႕လက္ထဲထည့္ ေပးလိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ကိုကံထူး နားမလည္..။
“ဒီေငြႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ဘာဝယ္ခဲ့ရမလဲ ကုိအုန္းေမာင္”
“အိမ္အတြက္ ဝယ္ဖုိ႔မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကုိကံထူးဆီျဖည့္ဖုိ႔အတြက္ ဆီဖုိးထည့္ေပးတာ.. ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဆီ အရင္သြားေလွ်ာက္ထားျပီးမွ ဘံုဆုိင္ကုိသြားေနာ္..” ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ျပျပီး ကုိကံထူး ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကုိအုန္းေမာင္ အတန္တန္မွာၾကားလုိက္ေပမဲ့ ညတုန္းကမ်ားထားတဲ့ဒဏ္ကုိ ျပန္ေျဖဖုိ႔ တေဂၚဖုိးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အရာမေရာက္တာက တေၾကာင္း၊ လက္ထဲမွာ ေငြယားေလးအဆင္သင့္တာက တေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ သြားတဲ့လမ္းမွာ ယမကာေရာင္းတဲ့ အိမ္ကလည္း အရံသင့္ရွိေနတာေလ။
ပါးပါးေလး ဝင္ပုတ္လုိက္အံုးမွ ေျခလွမ္းေတြ သြက္လာမယ္ဆုိျပီး အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြက ေနာက္ျပန္ဆဲြသလုိ တန္႔တန္႔ေနေတာ့တာကုိး။
ဆုိင္ရွင္ မေအးဆီမွာ အရက္တေဂၚဖုိး မွာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက ဆက္ေတာ့တာ။
သူ႔အရင္ ဆုိင္ထဲကုိေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ ဖုိးေထာင္နဲ႔ေအာင္ၾကီးတုိ႔က အတူထုိင္ဖုိ႔လွမ္းဆြယ္တယ္။
ပထမပုိင္းမွာ သူအေၾကာက္အကန္ ျငင္းေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာရမလဲ...။
ယမကာသမားတုိ႔ထံုးစံ ေလသံႏွစ္ခ်က္ အေျပာင္းမခံဘူး၊ ဝုိင္းထဲကုိ သူေရာက္လာတယ္။ တခြက္ေသာက္ျပီးထမယ္လုပ္လုိက္ ဟုိက ဖမ္းဆဲြထားလုိက္၊ ေနာက္တခြက္ျပီး သြားမယ္ ကတိျပဳလုိက္၊ မထျဖစ္လုိက္နဲ႔ ပုလင္းခံြ သံုးလံုးလဲမွ သူတုိ႔လည္း လူစုခဲြျဖစ္ ေတာ့တယ္။ သံုးေယာက္လံုး အေတာ္ကဲြေနၾကျပီ။
မူးေနေပမဲ့ ကုိကံထူးက သူ႔တာဝန္ကုိ မေမ့ဘူး။ အခ်ိန္မီ ရြာဦးေက်ာင္းကုိ အေရာက္သြားမွျဖစ္မယ္ ဆုိတာ သူသိတယ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ သြားမွာဆုိေတာ့ ပုဆုိးကြင္းသုိင္းလုိ႔မျဖစ္၊ ဖရုိဖရဲမျဖစ္ေအာင္ ပုဆုိးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိမ္ျပီး ဝတ္လုိက္တယ္။
ေျခလွမ္းကုိ အတတ္နုိင္ဆံုး ထိန္းကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲကုိ ေလွ်ာက္ဝင္လာခ်ိန္မွာ ကပၸိယၾကီးႏႈတ္ဆက္တာကုိ သူမသိေတာ့ဘူး။
သူ႔စိတ္ေဇာက ဆရာေတာ္ကုိ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားဖုိ႔ကိစၥမွာပဲ အာရံုေရာက္ေနတာ။
ေက်ာင္းအဝင္တံခါးေပါက္နား အုတ္ခံုေလွကားေျခရင္းမွာ ခဏေလးထုိင္၊ နဖူးေပၚက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြကုိ ပုဆုိးစနဲ႔ အသာအယာသုတ္၊ မ်က္ႏွာကုိ ရႈိင္းနီးဂိြဳင္းနီး လုပ္တယ္။
ျပီးေတာ့မွ မင္ေသေသေလးနဲ႔ ေက်ာင္းေပၚကုိ တက္လာတယ္။
ျပတင္းေပါက္နားမွာ တင္ပလႅင္ေခြ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕ကုိေရာက္တဲ့အခါ လက္အုပ္ခ်ီကာ လာရင္းကိစၥကုိ မဆုိင္းမတြ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
ဆရာေတာ္မလည္း အရက္မေသာက္ဖို႔ ဆုိဆံုးမရခက္ခဲေပမဲ့ တျခားကိစၥေတြမွာ ေျပာစရာမလုိေအာင္ အားကုိး ရတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ဒကာမုိက္ဆုိေတာ့ မသိဟန္ျပဳေနရတယ္။
ကုိကံထူးက သက္ေပ်ာက္တရားေတာ္ ခ်ီျမွင့္ ေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားအျပီး ဆရာေတာ္ကုိ ေျခစံုဦးခုိက္ ဝတ္ျဖည့္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ တၾကိမ္သာ ဦးခ် လုိက္ျပီး ေခါင္းျပန္မေထာင္နုိင္ေတာ့...။
ဆရာေတာ္ခမ်ာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ယမကာနံ႔ကုိ မသက္မသာရွဴရႈိက္ရင္း ဦးေခါင္းျပန္မတ္လာနုိးနဲ႔ ကုိကံထူးရဲ႕ဇက္ပုိးကုိ ငံု႔ၾကည့္ရင္း စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ ေနာက္ကုိ ေရႊ႕ထုိင္ဖုိ႔ကလည္း သကၤန္းအစက ကုိကံထူးရဲ႕ နဖူးေအာက္ေရာက္ေနတာမုိ႔ ဆဲြယူဖုိ႔ အခက္။
ၾကာေတာ့ ဆရာေတာ္ စိတ္မရွည္နုိင္။
“ဟဲ့.. ဒကာကံထူး တၾကိမ္ပဲဦးခ်ျပီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ေလးဘက္ဝပ္ေနတာတုန္း..”
ကုိကံထူးက ဦးစုိက္လ်က္အေနအထားနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။
“မွန္ပါ့ဘုရား.... တပည့္ေတာ္ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ပါ ဘုရား”
သဒၶါတရားအျပည့္နဲ႔ ၾကည္ညိဳေပမဲ့ ၾကည္ညိဳမတတ္ေတာ့ ၾကည္ညိဳသူမ်က္ႏွာပ်က္ရသလုိ အၾကည္ညိဳခံရသူ လည္း အေနခက္တာေပါ့ဗ်ာ....။
