ဦးကုလားႏွင့္ ပံ့သကူမေထရ္ (မင္းယုေဝ)

သကၠရာဇ္ ၁၀၇၆ ခုတြင္ နန္းတက္ေသာ အင္းဝဘုရင္ တနဂၤေႏြမင္း လက္ထက္တြင္ ဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ႀကီးကို ေရးေလသည္။ ဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ႀကီးအျပင္ ရာဇဝင္လတ္၊ ရာဇဝင္ခ်ဳပ္တို႕ကိုလည္း ေရးေလသည္။ မဟာရာဇဝင္ႀကီးတေစာင္တည္းႏွင့္ပင္ ဦးကုလားကို ထူးခၽြန္သူ ဟူ၍ ေခၚဆိုသင့္ေပသည္။
ဤသို႕ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ ရွိသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ဦးကုလားသည္ ျမန္မာစကားေျပ အေရးအသားတြင္ ထူးခၽြန္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ မဟာရာဇဝင္ႀကီးပါ ဦးကုလား၏ စကားေျပ အေရးအသားသည္ စံတင္ထိုက္သည္။ ရွင္းလင္းသည္။ ျပတ္သားသည္။ က်စ္လစ္သည္။ သိပ္သည္းသည္။ သိလြယ္၊ ျမင္လြယ္၊ ထင္လြယ္သျဖင့္ လူမ်ားစု(ဝါ) လူထုႏွင့္ နီးစပ္ေသာ အေရးအသားျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ဒုတိယအခ်က္မွာ အတိတ္ကာလမွာ ျမန္မာတို႕ အေၾကာင္း ဆန္းစစ္ ေဖာ္ျပရာတြင္ ဦးကုလားသည္ အေကာင္း အဆိုးကိုေကာင္းစြာ သိျမင္ ခြဲျခား ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ႀကီးတြင္ ဤသူကား အမ်ားျပည္သူေကာင္းက်ိဳးေဆာင္သူတည္း။ ဤသူကား အမ်ားျပည္သူဆိုးက်ိဳး ျပဳသူတည္းဟူ၍ လက္ၫိွုးၫႊန္ျပဘိအလား မွန္ကန္စြာ ခြဲျခား ေဖာ္ျပထားေပသည္။
ထို႕ေနာက္ ျပည္သူ႕ေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္သူတို႕ကို အေလးအနက္ ခ်ီးက်ဴး၍ ျပည္သူ႕ဆိုးက်ိဳးျပဳသူတို႕ကို ထိထိမိမိ ကဲ့ရယ္ထားသည္မွာလည္း လြန္စြာ ေျပာင္ေျမာက္လွေပသည္။
ဦးကုလား၏ ဥာဏ္စြမ္းႏွင့္ ကန္႕ကူ လက္စြမ္းကို သိရွိရန္ ပံ့သကူမေထရ္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ကို ယခုတင္ျပလိုေပသည္။ပံ့သကူမေထရ္ေခၚ ပံ့သကူ ငစြယ္ရွင္ မေထရ္ကား အျခားသူမဟုတ္။ အေလာင္းစည္သူမင္း လက္ထက္ ရွင္အရဟံ မေထရ္ျပန္လြန္ေတာ္မူေသာအခါ ပုဂံျပည္၏ သာသနာ့ ဦးေဆာင္အျဖစ္ ဆက္ခံရသူျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ အက်င့္သိကၡာႏွင့္လြန္စြာျပည့္စံုသည္။ လူအမ်ား လွူဒါန္းေသာ ကထိန္သကၤန္းကိုပင္ လက္မခံ။ သုသာန္၌ စြန္႕ပစ္ထားေသာ လူေသေကာင္တို႕အား ဖံုးလႊမ္းေသာ အဝတ္တို႕ကိုသာ ေကာက္ယူလ်က္ သကၤန္းအျဖစ္ ဝတ္ရုံသူျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ပံ့သကူမေထရ္ဟူ၍ အမည္ တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ အက်င့္သိကၡာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ႏွင့္အမွ် ျပည္သူတို႕ကိုလည္း လြန္စြာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။ မတရားမွု၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမွု၊ ဖိႏွိပ္ညွဥ္းပန္းမွုတို႕ကို စိုးစဥ္းမွ် မလိုလား။ထုိအမွု တို႕ကို ေတြ႕ႀကံဳပါက ေတာ္လွန္သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ႀကီးတြင္ ဘုရင္ႏွစ္ဦးအားဆရာေတာ္ ေတာ္လွန္ပံုကို ပိုင္ႏိုင္ထိမိစြာ ေဖာ္ထုတ္ထားသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ဘုရင္ႏွစ္ဦးကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ပါသနည္း။ တဦးက ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ၍၊ တဦးက ျပည္သူတို႕ကို ညွဥ္းပန္းေသာေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဤမင္းဆိုးႏွစ္ဦးကို ဆရာေတာ္သည္မည္သို႕ေတာ္လွန္ခဲ့ပါသနည္း။ သာသနာ့ဝန္ထမ္းျဖစ္သျဖင့္ လက္ရုံးရည္ျဖင့္ကား မေတာ္လွန္။ ႏွုတ္ေရးျဖင့္၎၊ ဆႏၵျပ၍၎ ေတာ္လွန္ခဲ့ေပသည္။
သကၠရာဇ္ ၄၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ပုဂံျပည္ကိုအုပ္စိုးေသာ အေလာင္းစည္သူမင္း၌ သားေတာ္ ၃ ဦးရွိသည္။ အႀကီးမွာ မင္းရွင္ေစာျဖစ္သည္။ အလတ္မွာ နရသူ ျဖစ္သည္။ တခါေသာ္ မင္းႀကီးမ်က္သျဖင့္ မင္းရွင္ေစာသည္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ခံရသည္။ အေၾကာင္းရင္းကား တေန႕တြင္မင္းရွင္ေစာသည္ ခမည္းေတာ္ထံ အခစားဝင္ေသာအခါ မင္းႀကီးႏွင့္အတူထိုင္ေနေသာ ပဋိကၠရားကုလားမင္းသမီးသည္ သလြန္မွ မဆင္းဘဲရွိေနသည္။ မင္းရွင္ေစာလည္း မေက်မခ်မ္းျဖစ္ကာ မင္းႀကီးကိုမခစားဘဲ ျပန္ခဲ့သည္။ တႀကိမ္တြင္လည္း အထိန္းေတာ္သား အနႏၲသူရိယကိုမင္းႀကီးက မင္းသားတို႕ ဝတ္ေသာ ဝတ္လံုကိုေပးခဲ့သည္။ အနႏၲသူရိယလည္း ထုိဝတ္လံုကိုဝတ္၍ မင္းပြဲသို႕ တက္လာ၏။ ထိုအခါ မင္းရွင္ေစာကအရာဌာနမဟုတ္ဈ အဝတ္ႏွင့္ မတန္ဟုဆိုကာ ခၽြတ္လဲေစခဲ့သည္။
သို႕ျဖင့္ မင္းႀကီးမ်က္ကာ မင္းရွင္ေစာကို ပုဂံမွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့သည္။ မင္းရွင္ေစာလည္း ယခု မႏၲေလးအေရွ႕ဘက္ ထြန္တံုးပူတက္ အရပ္သို႕ ထြက္ခြာသြားကာ ျပည္ရြာတည္ေထာင္ေနရ၏။မင္းရွင္ေစာမရွိေသာ္ မင္းႀကီးသည္ တုိင္းေရးျပည္မွုတို႕ကို စီမံရန္နရသူကို လႊဲအပ္သည္။ နရသူကား သူသြမ္းတည္း။ ရက္စက္သည္။ ေကာက္က်စ္သည္။ အလိုရမၼက္ႀကီးသည္။ ထီးနန္းကိုလိုသျဖင့္ မက်န္းမမာျဖစ္ေနေသာ ခမည္ေတာ္အား ေရႊကူဘုရားသို႕ ပို႕ကားမ်က္ႏွာကိုအဝတ္တို႕ျဖင့္ အုပ္ဖိသတ္ေလသည္။
ခမည္ေတာ္ မရွိၿပီဟု ၾကားေသာ္ မင္းရွင္ေစာသည္ ထီးနန္းကိုယူရန္ ပုဂံသို႕ အလံုးအရင္းႏွင့္ ခ်ီလာသည္။ ေနာင္ေတာ္၏ အင္အားကို နရသူသ္ မတုၿပိဳင္ႏိုင္သျဖင့္ အေကာက္ၾကံေလေတာ့သည္။ ၾကံပံုကား ပုဂံျပည္၏သာသနာ့ဦးေဆာင္ျဖစ္ေသာ ပံ့သကူမေထရ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ေနာင္ေတာ္ကို မိမိနန္းတင္ပါမည္။ ေနာင္ေတာ္တဦးတည္း ႂကြေရာက္လညရန္ေခၚပါေခ်။ ညီေနာင္ႏွစ္ဦး စစ္ခင္းေနပါက ျပည္ေရးမသာ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ဆိုေလသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း နရသူသည္ ဆိုတုိင္းမျပဳေသာ္မိမိသည္ ရဟန္းတရားႏွင့္ မညီရွိေတာ့မည္ဟု မိန္႕ေတာ္မူသည္။ နရသူလည္း ေနာင္ေတာ္ကိုအကယ္ပင္ နန္းတင္ပါမည္ဟု သစၥာျပဳဘိ၏။ ဆရာေတာ္လည္း သစၥာျပဳသည္ကို ယံုၾကည္သျဖင့္ မင္းရွင္ေစာကို သြားေရာက္ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ မင္းရွင္ေစာေရာက္ေသာ္ နရသူသည္ သစၥာျပဳသည္႕အတိုင္းနန္းကား တင္းခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ ဘိသိက္သြန္းၿပီးညမွာပင္ ေနာင္ေတာ္ကို အဆိပ္ေကၽြးသတ္ကာ နန္းကို ယူလိုက္ေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ပံ့သကူ မေထရ္ၾကားေသာ္ အသို႕ျပဳေလသနည္း။ ဆရာေတာ္သည္ နရသူမင္းထံႂကြေရာက္လ်က္ ထိုမင္းကို မင္းဆိုးမင္းညစ္ ဟူ၍လည္းေခၚခဲ့ သည္။ ဆိုးရြားသူ၊ ညစ္ညမ္းသူဟူ၍လည္း ေခၚခဲ့သည္။ မင္းပ်က္တကာတို႕တြင္ အပ်က္ဆံုးေသာ မင္းပ်က္ျဖစ္သည္ ဟူ၍လည္း ဆိုခဲ့သည္။ အရွည္ကိုမျမင္၊ စည္းစိမ္စံျမန္းမွုေလာက္ကိုသာ ျမင္ေသာထိုမင္း၏ မိုက္မဲမွူကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္၍ မိန္႕ဆိုခဲ့သည္။ ထိုသို႕ မိန္႕ဆိုျခင္းတို႕သည္ နရသူကို ဆရာေတာ္က ႏွုတ္ေရးျဖင့္ ေတာ္လွန္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသင့္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ထိုသို႕ ႏွုတ္ေရးျဖင့္ ေတာ္လွန္ရုံမွ်မက၊ နရသူမင္းျပဳရာ အရပ္ကို စြန္႕ခြာလ်က္ သီဟိုဠ္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕သီတင္းသံုးျခင္းျဖင့္လည္း ဆႏၵျပ ေတာ္လွန္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းတို႕ကိုဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ႀကီးတြင္ ရဲဝံ့စြာ ေဖာ္ထုတ္လ်က္ ေရးျခယ္ျပထားသည္။ နရသူမင္းအား ဆရာေတာ္ နွုတ္ေရးျဖင့္ ေတာ္လွန္ပံုကို ဦးကုလားက ေရးျခယ္ျပထားသည္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းပင္။

"မင္းရွင္ေစာ အနိစၥေရာက္ေတာ္မူလွ်င္ ကုလားက် ထိုႏွစ္တြင္ မင္းျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ထိုသို႕ေဆးခတ္၍ အနိစၥေရာက္ေၾကာင္းကို ပံ့သကူမေထရ္ ၾကားေတာ္မူေသာ္နန္းေတာ္သို႕သြား၍ 'ဟယ္ မင္းဆိုးမင္းညစ္၊ နင္ကားသံသရာဝယ္ ခံရအံ့ေသာ မေကာင္းမွုကို အေၾကာက္။ ဤစည္းစိမ္ကိုရလႇ်င္ နင္၏ကိုယ္ခႏၡာသည္ မအိုမေသၿပီ ဟူ၍ မွတ္သည္ေလာ။ ေလာကတြင္နင္႕ထက္ပ်က္ေသာ မင္းမည္သည္ကားမရွိ' ဟူ၍ မိန္႕ေတာ္မူ၏။ ကုလားက်လည္း'အရွင္ျမတ္တို႕ သစၥာခံသည့္အတိုင္းေနာင္ေတာ္သန္လ်က္ကို ထမ္း၍ နန္းတင္ပါ၏တကား' ဟူ၍ဆို၏။ သခင္ျမတ္လည္း'လူ႕ျပည္တြင္နင့္ထက္ဆိုးရြားညစ္ညမ္းေသာသူ မရွိ' ဟု မိန္႕ေတာ္မူခဲ့၍ သိန္္းခိုကၽြန္းသို႕ ႂကြေတာ္မူေလ၏။"

ဆရာေတာ္၏ ႏွုတ္ေရးထက္ျမက္ဟန္ကို ဦးကုလားက ဤသို႕ေရးျခယ္ ျပထားသည္မွာ လြန္စြာထိမိလွသည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ ျဖစ္လင့္ကစား မင္းစည္းစိမ္တို႕မည္သည္မည္မွ် တန္ဖိုးရွိပါသနည္း။ ကိုျခင္းကို တားဆီးႏိုင္ပါသေလာ။ မတားဆီးႏိုင္။ ေသျခင္းကို တားဆီးႏိုင္ပါသေလာ။ မတားဆီးႏိုင္။ သို႕ပါလ်က္ ဤစည္းစိမ္အတြက္ မေကာင္းမွုတို႕ကို ျပဳသည္မွာ မိုက္မဲလွသည္တကားဟု ဆိုသည္မွာ လြန္စြာ ထက္ျမက္ေသာ အဆိုအမိန္႕ပင္ျဖစ္သည္။
ထို႕ျပင္ 'နင့္ထက္ပ်က္ေသာ မင္းမည္သည္ကား မရွိ' ဟူ၍ ဆိုေသာ စကားသည္လည္းအလြန္ထက္ျမက္လွသည္။ ပ်က္သည္ဆိုသည္ကား အဘယ္နည္း။ တရားပ်က္သည္ဟု ယူေသာ္ရအံ့ထင္သည္။ သိကၡပ်က္သည္ဟု ယူေသာ္ ရအံ့ထင္သည္။ သစၥာပ်က္သည္ဟု ယူေသာ္ ရအံ့ထင္သည္။ အမွုပ်က္သည္ဟု ယူေသာ္ ရအံ့ထင္သည္။ အက်င့္ပ်က္သည္ဟု ယူေသာ္ရအံ့ထင္သည္။ သည္လိုပ်က္ရာတြင္လည္း နရသူသည္ အပ်က္တကာ့ အပ်က္ဆံုးမင္းျဖစ္သည္ ဟုဆိုခဲ့သည္။ ထိုမွ်မကေသး၊ လူ႕ေလာကတြင္အဆိုး ရြားဆိုး အညစ္ညမ္းဆံုး သူသြမ္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုခဲ့ျပန္သည္။ ဆရာေတာ္၏ေတာ္လွန္မွုသည္ ထက္ျမက္ေလစြ။ တိုေတာ္လွန္မွုကို ဦးကုလားက ေရးျခယ္ ျပထားသည္မွာလည္းပိုင္ႏုိင္ေလစြ။
ဤသို႕ ပံ့သကူမေထရ္ျမတ္သည္ နရသူမင္းဆိုးကို ေတာ္လွန္၍ ႂကြသြားေတာ္မူေသာအခါ ျပည္သူတို႕သည္ ဘုရင့္ ေပၚယံုၾကည္မွု ကင္းမဲ့လာၾကသည္။ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။မၾကာမီပင္ နရသူမင္းလည္းကုလားတို႕ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ခံရကာ ရာဇဝင္တြင္ ကုလားက်မင္းဟူ၍ အမည္တြင္ခဲ့ေလသည္။
ပံ့သကူမေထရ္အရွင္သည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းတြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာ သီတင္းသံုးေနထို္င္ခဲ့ရာမွ နရပတိစည္သူမင္း လက္ထက္တြင္ ပုဂံျပည္သို႕ ျပန္လည္ႂကြလာေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ဤတြင္ဆရာေတာ္၏ ဒုတိယ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ေပၚေပါက္ခဲ့ရေလသည္။ ေပၚေပါက္ရျခင္းေၾကာင္းရင္းမွာ ျပည္သူတို႕ကို ဘုရင္က ညွဥ္းပန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
တခါေသာ္ နရပတိစည္သူမင္းသည္ စူဠာမဏိေစတီ တည္ရန္ႀကီးမားလွေသာ ေခ်ာက္ႀကီးတခုကို ပုဂံျပည္သူတို႕အား အျပင္းအျပ ေျမဖို႕ေစ၏။ဘုရင့္ဓားကို ေၾကာက္၍သာ ေစခိုင္းတိုင္းလုပ္ၾကရသည္။ ပုဂံျပည္သူတို႕မွာ လြန္စြာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္ပ်က္ၾကသည္။
ဤသို႕ျဖစ္ရသည္ကို ပံ့သကူ အေထရ္ျမင္ေသာ္ ျပည္သူတိုု႕ကိုမ်ားစြာ ကရုဏာျဖစ္မိသည္။ သာသနာေတာ္အတြက္ ျပဳေသာကုသိုလ္ေကာင္းမွုျဖစ္သည္ကား မွန္သည္။ သာသနာ့ဝန္ထမ္းျဖစ္ေသာ မိမိအေနျဖင့္ဝမ္းသာလွိုက္လွဲႀကိဳဆိုရမည္႕ အမွုလည္း ျဖစ္သည္ကားမွန္သည္။ သို႕ေသာ္ ဤအလွူသည္အႏွစ္သာရရွိပါ သေလာ။ အရွိ။ တဖက္က ျပည္သူတို႕ကို ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲျဖစ္ေစလ်က္ ျပဳေသာအလွူမ်ိဳးသည္ အဘယ္မွာ အႏွစ္သာရရွိႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ဤသို႕ဆရာေတာ္က ရဲဝံ့စြာျမင္ခဲ့သည္။ ျမင္ရုံမက ဤအႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေသာ အလွူကိုလည္း ေတာ္လွန္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္သည္ နရပတိစည္သူမင္းထံ ႂကြလ်က္ မင္းႀကီး၏အလွူသည္ ေကာင္းမွုမဟုတ္၊ မေကာင္းမွုသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခဲ့ေလသည္။ ရဲဝံ့လွပါဘိ။ အံ့ၾသၾကည္ညိဳဘြယ္ေကာင္းလွပါဘိ။ ထို႕ျပင္ ထိုအႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေသာ အလွူကို ႏွုတ္ေရးျဖင့္ ေတာ္လွန္ရုံျဖင့္ မၿပီးေသး။ မင္းႀကီးလွူေသာဆြမ္းကိုမခံယူဘဲ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပ၍လည္းေတာ္လွန္ခဲ့ျပန္သည္။ ဘုရင္ကလည္း ေတာ္လွန္သူ ဆရာေတာ္ကို ဖိႏိွပ္ျခင္းျပဳခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ကို ပုဂံျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္လည္း သီဟိုဠ္သို႕ႂကြသြားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စြယ္ႀကိဳအရပ္ ေတာႀကီးဝယ္ ေခတၱေျပာင္းေရႊ႕ သီတင္းသံုးေနရေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ဦးကုလားက ေရးသားတင္ျပထားသည္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းပင္။

"ထိုအခါ စာရတၱ သီလႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ပံ့သကူ ငစြယ္ရွင္မဟာေထရ္သည္ ဤသို႕မိန္႕ေတာ္မူ၏။ မင္းၾကီး ေကာင္းမွုျဖစ္စိမ့္မည္ ဟူ၍ ယခုျပဳေသာ အမွုသည္ကားေကာင္းမွုမျဖစ္၊မင္းႀကီးလွူေတာ္မူေသာ ဆြမ္းကို လည္းမခံ ေနေတာ္မူေလ၏။ နရပတိစည္သူမင္ႀကီးလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ငါ့ဆြမ္းကိုဘုန္းေပးေတာ္မမူေသာ္ငါ့ျပည္တြင္ေတေတာမမူသည္ျဖစ္မွ လြတ္ေတာ္မူမည္။ ျပည္သူတို႕လွူေသာ ဆြမ္းသည္လည္းငါ့ဆြမ္း မဟုတ္တံုေလာ ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ သခင္ျမတ္ပံ့သကူေထရ္လည္း ဤသို႕ဆိုတျပီးကားဟူ၍ သိန္းခိုကၽြန္းသို႕ ကူးေတာ္မူမည္အၾကံေတာ္ရွိ၍ စြယ္ႀကိဳအရပ္ ေတာႀကီးဝယ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူေလ၏။"

ထိုအခါျပည္သူတို႕ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာၾကသည္။ ဘုရင့္အျပဳအမူကို ကန္႕ကြက္ေသာအားျဖင့္ ဆႏၵျပမွုမ်ားပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ဤတြင္ ဘုရင္လည္း စိုးရြံ႕လာကာ အမတ္တို႕အားဆရာေတာ္ကိုလိုက္၍ ပင့္ေခၚေစရသည္။
ဆရာေတာ္ကား ၾကံ့ခိုင္လွသည္။ အမတ္တို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ လာပင့္ေသာ္လည္း မလိုက္ပါခဲ့။ ေနာက္ဆံုး တုရဂၤပစၥည္း အမတ္ဥာဏ္ေဆာင္၍ ပင့္မွ လိုက္ပါေတာ္မူခဲ့သည္။ ဥာဏ္ေဆာင္ပံုကား တရဂၤပစၥည္းသည္ ဘုရားရုပ္တုတစ္ဆူကို ေလွတြင္ တင္၍ ဆံရာေတာ္ထံသြား၏။ ဆရာေတာ္လည္း ဘုရားကို ရိုေသမွဳျဖင့္ ေလွေပၚသို႔ ၾကြ၍ ဦးခိုက္၏။ ထိုအခိုက္ တရဂၤပစၥည္းသည္ ေလွကိုခြာ၍ အျပင္းေလွာ္လ်က္ ပုဂံသို႕ ပါလာခဲ့ရေလသည္။ နရပတိစည္သူလည္း မိမိအျပစ္ကို ဆရာေတာ္ထံ ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ရေလသည္။ ဤတြင္မွ ဆရာေတာ္လည္း ပုဂံမွ မခြာပဲ ေနေတာ္မူ၏။
ဤသို႔လွ်င္ ဦးကုလားသည္ မဟာရာဇဝင္ၾကီးတြင္ အေကာင္းအဆိုးကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားလ်က္ ပံ့သကူမေထရ္၏ ၾကည္ညိဳဖြယ္အမူအရာတို႔ကို ခ်ီးက်ဴး၍ မင္းဆိုးမင္းမိုက္တို႔၏ ရြံရွာဖြယ္ အမူအရာတို႔ကို ကဲ့ရဲ႕ထားေပသည္။ အသိအျမင္ထူးရွိ၍ ကန္႔ကူလက္စြမ္း ထက္ျမက္လွေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးပင္တည္း။

မင္းယုေဝ

ျမန္မာစာမိတ္ဖြဲ႔ စာအုပ္မွ