ဖိုးသူေတာ္ၾကီး ေျပာေသာပံုျပင္မ်ား ႏွင္ ့ က်န္ေတာ္ဧ။္ စပ္မိစပ္ရာ အေတြးမ်ား (၁)

“ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြကို တည္ေဆာက္ ေနခဲ့ ၾကပါလိမ့္…”

…
တစ္ခါတုန္းက
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူ စုေပါင္း ေနထိုင္ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမဲ ့ခက္တာက သူတို႕ေနတဲ့အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ဖို႕ မီးဖိုတစ္လံုးမွ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္သြားၿပီး ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း လိုက္ေတာင္းစား ရတယ္ဆိုပဲ။
တစ္ေန႕လဲမဟုတ္၊ ႏွစ္ေန႕လဲမဟုတ္ ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း မနက္စာေတာင္းလိုက္ ညစာေတာင္းလိုက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေပးရတဲ့ အိမ္ေတြကလဲ ၿငိဳျငင္လာတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္းဗ်ာ၊ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ေတာင္းစား ေနေတာ့မွာလား။ ကိုယ့္ဖါသာ ကိုယ္လည္း ခ်က္စားၾက ဦးမွေပါ့”
“ခ်က္ေတာ့ ခ်က္စားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖို မရွိလို႕ပါ”
“မီးဖိုမရွိရင္ ၀ယ္ေပါ့ဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႕လဲ သိပၸံပညာရွင္ ေတြပဲ… ကို္ယ့္ဖါသာကိုယ္ မီးဖိုေလးတစ္လံုး ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တတ္ ၾကဘူးလား”
ဒီလို အေျပာခံရေတာ့ သိပၸံပညာရွင္ သံုးေယာက္ဟာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကၿပီး…
“ငါတို႕ အိမ္မွာ မီးဖိုတစ္လံုးေတာ့ ရွိဖို႕လိုၿပီ” လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ သူတို႕ကို္ယ္တိုင္ ပံုစံဆြဲၿပီး တည္ေဆာက္ ၾကမယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲက အားလံုးသေဘာတူ လိုက္ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕… မီးဖိုႀကီးတစ္လံုး စၿပီး တည္ေဆာက္ ျဖစ္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့ …။
မီးဖိုႀကီး မၿပီးခင္မွာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က အၾကံတစ္ခုရလာတယ္။
“က်ဳပ္တို႕ လုပ္တဲ့ မီးဖိုက သိပ္ၿပီး ႀကီးေနေတာ့ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ေရႊ႕လို႕လြယ္ေအာင္ ဘီးေတြ တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
အဲဒီ အၾကံေၾကာင့္ မီးဖိုေအာက္မွာ ဘီးေတြ တပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က
“ဘီးေတြႀကီးပဲရွိရင္ ေရႊ႕ခ်င္တဲ့အခါ တြန္းေနရမွာေပါ့။ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေမာင္းၿပီး ယူသြားလို႕ ရေအာင္ ေမာ္ေတာ္ကားလို စက္တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
ဒါနဲ႕ပဲ… မီးဖိုမွာ အင္ဂ်င္ေတြ စက္ေတြ တပ္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။ တတိယ သိပၸံပညာရွင္က…
“စက္လဲ တတ္ၿပီးၿပီ၊ ဘီးေတြလဲ ရွိၿပီ၊ ေမာင္းလို႕လဲ ရေနၿပီဆိုေတာ့… တစ္ခါတည္း လူေတြပါ လိုက္စီးလို႕ ရေအာင္ လုပ္ၾကစို႕” လို႕ အၾကံေပးတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ မီးဖိုဟာ လူစီးလို႕ ရတဲ့ ယာဥ္ႀကီး ျဖစ္သြားေရာ။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြ မီးဖိုတစ္ခု ေဆာက္ေနတယ္ ၾကားလို႕ လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဲဒီမီးဖိုကိုလည္း ျမင္ေရာ ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္သြားၿပီး…
“အို… အံမခန္း လက္ရာပဲ”
လို႕ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ အဲဒီလူက စၿပီး သတင္းျဖန္႕လိုက္လို႕ ၾကားရတဲ့သူ မွန္သမွ် မီးဖိုႀကီးကို က်ိတ္က်ိတ္တိုး လုယက္တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾကပါေလေရာ… တဲ့။
ၾကည့္တဲ့သူတိုင္း ကလည္း မီးဖိုႀကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ခ်ီးမြမ္းသံ ၾကားေလေလ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ေတြကလည္း ပိုၿပီး ေက်နပ္အားရ လာေလေလ… သူတို႕ လက္စြမ္းျပ ခ်င္လာေလေလ ေပါ့။
ဒါနဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ တစ္ေယာက္က မီးဖိုႀကီးမွာ ေနာက္တြဲ တပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း၊ ဧည့္ခန္းေတြ၊ အိမ္သာေတြ ကိုပါ အလိုအေလွ်ာက္ စနစ္နဲ႕ ဖြဲစည္း ေျပာင္းလဲ လို႕ရေအာင္ တပ္ဆင္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလဖိအားသံုး စနစ္နဲ႕ မီးဖိုႀကီးကို စီးၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံလုိ႕ရေအာင္ လုပ္တယ္။ မီးဖိုႀကီးက မိုးေလ၀သ အေျခအေနကိုလည္း တိုင္းတာေပး ႏိုင္တယ္။
တတိယသိပၸံပညာရွင္ ကေတာ့ မီးဖိုႀကီး အတြင္းမွာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုး တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ သိခ်င္တဲ့ ျပသနာ မွန္သမွ်ကို အဲဒီ ကြန္ျပဴတာ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ မီးဖိုႀကီးကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြက ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကို စာရြက္တစ္ရြက္မွာ ေရးၿပီး မီးဖိုထဲ ထည့္လိုက္ရင္ ကြန္ျပဴတာက ေဗဒင္ ေဟာေပးတယ္… တဲ့။
လူေတြက မီးဖိုႀကီးရဲ႕ ေဗဒင္ဟာ သိပ္မွန္တာပဲ လို႕ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီးဖိုႀကီးကို အစစအရာရာ တပ္ဆင္လို႕ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ အထူးျခား အဆန္းသစ္ဆံုး အျပည့္အစံုဆံုး မီးဖိုႀကီးပါ။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ေလး တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။
အဲဒီ မီးဖိုမွာ မီးေမႊးလို႕ မရဘူး…တဲ့။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အရင္ကလိုပဲ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ လိုက္ေတာင္းစား ေနရတာပါပဲတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစား ေနမိတယ္။
“ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြကို တည္ေဆာက္ ေနခဲ့ ၾကပါလိမ့္…” လို႕။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားမိတယ္။အခ်စ္ကို လိုခ်င္ပါတယ္- ဆိုၿပီးခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကို တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသလား။ခ်စ္ၿခင္း ေမတၱာကို ဗန္းၿပ အမည္တပ္ၿပီး အပိုစာသားေတြပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့ ပါသလား။

ေအာင္ၿမင္မႈကို လိုခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး – ေအာင္ၿမင္မႈေနာက္ကိုေလွ်ာက္လွမ္

းခဲ့ပါသလား။ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ လို ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး အခြင့္အေရးေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္ခဲ့ပါသလား။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ပါသလား။ ေက်းဇူးပါပဲစကားကိုထည္လဲသံုးၿပီးတစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္စားသံုးၿခင္း သာၿပဳခဲ့ပါသလား။

ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ေတြ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ (ဘာေတြမွန္းသာ မသိတာ)။ ပုံၿပင္ထဲကသိပၸံပညာ ရွင္ႀကီးေတြလို နားရတယ္လို့မရွိဘူး တကုပ္ကုပ္နဲ့ လုပ္ေနရတယ္။

တည္ေဆာက္ရင္း တည္ေဆာက္ရင္း  ေဘးနားက ေၿမွာက္ေၿပာတဲ့အခါ ၊ ေၿခာက္ေၿပာတဲ့အခါ –အပိုစာသားေတြ ထပ္ ကာထပ္ကာထည့္ရင္း.... ကၽြန္ေတာ္တို ့တည္ေဆာက္ေနတဲ့ မီးဖိုၾကီးဟာ မီးေမႊးလို ့ရေနၿပီလား။


ဒီတစ္ခါ ဖိုးသူေတာ္ႀကီး ေျပာျပတာကေတာ့ " ခ်မ္း " လို႔ေခၚတဲ့နတ္ကေလးတစ္ေကာင္အေၾကာင္းပါ။ နတ္ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ " နတ္တစ္ပါး " လို႔မသုံးႏႈံးဘဲ " နတ္တစ္ေကာင္ " လို႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရတာလဲ ဆိုတာေမးစရာရွိပါတယ္။ အဲဒီ " ခ်မ္း " ဆိုတဲ့နတ္က သည့္ျပင္နတ္ေတြလို ေပမီေဒါက္မီ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ေျပာစရာတစ္ခုရွိတာက အဲဒီ " ခ်မ္း " လို႔ေခၚတဲ့နတ္ကေလးက လူရႈပ္၊ လူေနာက္ကေလး။ အဲေလ......နတ္ရႈပ္ နတ္ေနာက္ကေလး ဆိုပါေတာ့။ သူမ်ားကို ေျပာင္တတ္တယ္၊ ေခ်ာက္တြန္းတတ္ တယ္။ ၿပီးရင္သူ႔ဘာသာသူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ။ ၿဗိတိသွ် အင္ဆိုက္ကလို ပီးဒီးယား စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ " ခ်မ္း " ဆိုတာ မိစာၦေကာင္ အေသးစားတစ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္လို႔ ေဖာ္ျပထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္........ေဟာဒီဖိုးသူေတာ္ႀကီးရဲ႕ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ မိစာၦေကာင္ေလး မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြကိုလည္း ဒုကၡမေပးတတ္ပါဘူး။ အင္မတန္ ကူညီခ်င္တတ္တဲ့၊ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ နတ္ကေလးပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ " ခ်မ္း " ဟာဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကိုကူညီဖို႔ခရီးထြက္လာခဲ့သတဲ့။ လမ္းမွာ ရႊံႏြံအိုင္ထဲ နစ္ေနတဲ့လွည္းတစ္စီးကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ " ခ်မ္း " ဟာကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး အနားကပ္ၾကည့္လိုက္ တယ္။ လွည္းသမားက သနားစရာပါ။ အသက္အရြယ္ကလည္း ႀကီးလွၿပီ။လွည္းကလည္း အိုလွၿပီ။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကလည္း ပိန္ခ်ဳံး ခ်ည့္နဲ႔လို႔။ အရုိးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ရႊံႏြံထဲမွာလွည္းဘီးက ပုံေတာင္းထိေအာင္နစ္ေနတယ္။ လွည္းသမား အဘိုးအိုႀကီးကေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ ျပာမြဲမြဲ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာေတာ့ အရာရာကို လက္ေလွ်ာ့အရႈံးေပးထားတဲ့ အရိပ္ေတြဟာ သၤခ်ိဳင္းတစ္ခုလို တိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ေနေပတယ္။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ဘယ္လိုမွရုန္းႏိုင္တဲ့ ခြန္အားမရွိေတာ့တာ ျမင္ရုံနဲ႔ သိသာေနတာကိုး။ ႏြားေတြကရုန္းဖို႔လည္း မႀကိဳးစားပါဘူးေလ။ သည္လိုပဲ လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔။ လွည္းကေရြ႕ကိုမေရြ႕ဘူး။ နတ္ကေလး " ခ်မ္း " ဟာအဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီးသိပ္သနားသြားတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေန တဲ့ လွည္းသမား အဘိုးအိုကိုအရမ္းကူညီခ်င္လာတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ နတ္ကေလး " ခ်မ္း " ဟာသူ႔ကိုယ္သူ ႏြားဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္ေယာင္ ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ တကယ့္ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ႏြားထြားထြား က်ိဳင္းက်ိဳင္းႀကီးေပါ႔ေလ။ ၿပီးေတာ့ ... လွည္းသမားႀကီးရဲ႕ အနားတရစ္၀ဲ၀ဲ သြားၿပီးဟိုအရြက္ စားသလို၊ သည္ျမက္စားသလိုနဲ႔ ကိုယ္ဟန္ျပလိုက္တယ္။ လွည္းသမားႀကီးက “ ခ်မ္း ” ကိုလည္း ျမင္ေရာ ၀မ္းသာသြားၿပီး အနားေခ်ာ့ ေခၚတယ္။ " ခ်မ္း " ကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ လွည္းသမားႀကီးရဲ႕နဖားႀကိဳးအထိုးခံလိုက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ လွည္းသမား ႀကီးဟာ သူရဲ႕ လွည္းက ႏြားတစ္ေကာင္ကို ျဖဳတ္ၿပီး “ခ်မ္း” ကို သူ႔လွည္းမွာတပ္လိုက္ေရာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ... လွည္းေပၚတက္လိုက္ၿပီး " ဟဲ့ ႏြား၊ ဟဲ့ႏြား " ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ႏြံထဲက လြတ္ေအာင္ ရုန္းခိုင္းတယ္။ " ခ်မ္း " လည္း အားရွိသေလာက္ရုန္းတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားကနည္းနည္းလိုေနတယ္။ ဘီးကလြတ္ကို မလြတ္ဘူး။ တစ္ဖက္က ႏြားကနည္းနည္းပါးပါးခြန္အားရွိရင္လည္း အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ တကယ့္ ႏြားပိန္ႏြားေျခာက္၊ “ခ်မ္း” ရုန္းမွသာ ေဘးက ႏြားက နည္းနည္းပါးပါးလႈပ္တာ။ " ခ်မ္း " ကေတာ့ရုန္းလိုက္ရတာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနၿပီ။ လွည္းသမားႀကီးကေတာ့ " ဟဲ့ ႏြား၊ ဟဲ့ႏြား " နဲ႔ ႀကိမ္းၿပီး " ခ်မ္း " ကိုႀကိမ္လုံးနဲ႔ အားရပါးရရုိက္ေတာ့တာပဲ။ “ခ်မ္း” ကလည္း အားရွိသေရြ႕ ရုန္းတာပါပဲ။ " ခ်မ္း " က အားႀကိဳးမာန္တက္ရုန္းေလ လွည္းသမားႀကီးက " ခ်မ္း " ကို ႀကိမ္လုံးနဲ႔ တရႊမ္းရႊမ္းရုိက္ၿပီး " ဟဲ့ ႏြား၊ ဟဲ့ႏြား၊ ရုန္းလိုက္စမ္း " လို႔ေမာင္းေလေလပဲ။ " ခ်မ္း " ခမ်ာေတာ့ ႀကိမ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာကို ေကာ့ေနတာပဲ။ သူကေဘးမွာယွဥ္တြဲၿပီး ရုန္းေနတဲ့ ႏြားပိန္ ကေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ " ဟင္း ... ဒင္းက်ေတာ့ သက္သာလိုက္တာ။ သိပ္လည္း မရုန္းဘူး။ တစ္ခ်က္မွလည္း အရုိက္မခံရဘူး " " ခ်မ္း " ရဲ႕ေက်ာေပၚကိုေတာ့ ႀကိမ္လုံးက တရႊမ္းရႊမ္းက်ေနဆဲပဲ။ " ဟဲ့ ႏြား၊ ရုန္းလိုက္စမ္း၊ ရုန္းလိုက္ စမ္းဟ " လို႔အတင္းရုိက္ႏွက္ေမာင္းႏွင္ခံေနရဆဲပဲ။ ၾကာေတာ့ ..... " ခ်မ္း " စိတ္တိုလာတယ္။ လွည္းသမားႀကီးကိုျပန္ေမာ့ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ... " ခင္ဗ်ားက အေတာ္မတရားတဲ့ လူပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ကႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ ဆြဲေပးေနတာ ခင္ဗ်ား အျမင္ပဲ။ အားစုိက္ေနရတဲ့က်ဳပ္ကိုခ်ည္းပဲရုိက္ေနတယ္။ ဟုိဘက္ကေကာင္ကိုေတာ့ မရုိက္ဘူး။ " " ခ်မ္း " ရဲ႕စကားကို ၾကားေတာ့ လွည္းသမားႀကီးက ဟုိဘက္ကပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ႏြားကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ... " ဟုိဘက္က ေကာင္က အားမရွိဘူးကြ။ အဲဒီေတာ့ ရုိက္ရင္လည္းေသသာသြားမယ္ ... သူကေတာ့ လွည္းကို ရႊံ႕ထဲက လြတ္ေအာင္ဆြဲႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းကေတာ့ အားရွိတယ္။ မင္းဆြဲမွလွည္းက ရႊံ႕ထဲက လြတ္မွာ။ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုပဲ မ်ားမ်ားရုိက္ၿပီး အတင္းရုန္းခိုင္းရမွာပဲ။ငါ႔ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔ကြာ။ ခြန္အားရွိေနတဲ့ မင္းကိုယ္မင္းပဲအျပစ္တင္ပါေတာ့ " လို႔ေျပာၿပီး " ခ်မ္း " ကို ႀကိမ္လုံးနဲ႔ တရႊမ္းရႊမ္း ရုိက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ " ခ်မ္း " က ..... " ေၾသာ္....ေလာကရဲ႕ သေဘာကိုက အလုပ္မ်ားမ်ား လုပ္ႏိုင္ေလေလမ်ားမ်ားအရုိက္ခံရေလေလပါလား " လို႔ေရရြတ္ၿပီး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ လစ္ေျပးေရာတဲ့။ ပုံျပင္က....ဒါပါပဲ။


အလုပ္လုပ္ျခင္း ႏွင့္ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း
( ၁ ) ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက သစ္ပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းရွည္လ်ားလာတာကို ၾကည့္ၿပီး တအ့ံတၾသျဖစ္ဖူး တယ္။ " ဒီ သစ္ပင္ေတြဟာ ငါမျမင္လိုက္ရပဲ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားရွည္သြားတာပါလိမ့္ " တစ္ေန႔လုံး သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာထိုင္ၿပီး မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲေငးၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ သစ္ပင္ရဲ႕ အျမင့္ထိပ္ဖ်ားကရွည္ထြက္လာတာကို ျမင္ခ်င္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ ..... အသက္ႀကီးလာမွ သိရတယ္။ သစ္ပင္ေတြဟာ ညဘက္က်မွ ရွည္ထြက္တာ ... တဲ့။ၾသစေၾတးလ်ကေဒါက္တာ ဟြန္ဇာလက္(စ္)ဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္က သုေတသန ျပဳထားတာပါ။ သစ္ပင္ေတြဟာ ည (၉) နာရီကေန မနက္ (၆) နာရီအတြင္းမွာပဲ ရွည္လ်ား ဆန္႔ထြက္ၾကတယ္ ... တဲ့။ အတိအက် ေျပာရရင္ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္မွာ၁၀% ႀကီးထြားၾကၿပီး၊ က်န္တဲ့၉၀% ကေတာ့ ညဥ့္နက္ပိုင္း ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္က်မွ ရွည္လ်ား ဆန္႔ထြက္လာၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြဟာ လူျမင္သူျမင္ အလင္းေရာင္ရတဲ့ေန႔အခ်ိန္မြန္းတည့္ကေန ညေန (၆) နာရီ အတြင္းမွာေတာ့ ရပ္တန္႔ အနားယူၾကပါသတဲ့။ ( သစ္ပင္ေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ခ်ိန္နဲ႔ အနားယူခ်ိန္ဆိုၿပီးခြဲျခားထားတာကိုး .... လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိတယ္ ) အဲဒီ အေတြးေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္သူကိုေျပာျပမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ " သစ္ပင္ေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြအိပ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွအလုပ္လုပ္ၾကလဲ မသိဘူးေနာ္ " ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူမက ရယ္ေမာတယ္။ၿပီးေတာ့ ... ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုနဲ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။ " သူတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတာကို လူေတြျမင္ရင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔ၾကံဖန္ၿပီး ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မွာစိုးလို႔ျဖစ္မွာေပါ႔ " သူမရဲ႕ အေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ခါယမ္းမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ..... ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္.....။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ " အလုပ္လုပ္တဲ့သူ " ဟာ (တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔) ကဲ့ရဲ႕ ေ၀ဖန္ ခံရတာကိုပဲ အၿမဲေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္လြတ္တယ္လို႔ မရွိဘူး။ လူေတြအားလုံးက အဲဒီ (အလုပ္လုပ္ေနတဲ့) လူကိုတစ္ခုခုေ၀ဖန္ဖို႔ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား.....။ တစ္ခုခုမွားယြင္းသြားလို႔ကေတာ့ ရစရာမရွိေအာင္အေျပာခံရၿပီသာမွတ္ေပေတာ့ပဲ။ ( တစ္ခုခု ေကာင္းသြား ရင္လည္း အကဲ့ရဲ႕ကေတာ့ မလြတ္ပါဘူး ) " အလုပ္လုပ္ တဲ့သူ " အတြက္ ဆုလာဘ္ဟာ ဒါမ်ိဳးလား ???

( ၂) ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာခ်င္တာက " အလုပ္ ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ " ဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ အလုပ္လုပ္တဲ့လူဟာ အျပစ္တင္စရာ ရွိလာရင္လည္း ခံရတယ္။ ကဲ့ရဲ႕စရာေပၚလာရင္လည္း ခံရတယ္။ ပင္ပန္းစရာ ရွိေတာ့လည္း ဒီလူပဲ။ ဒါျဖင့္.....အလုပ္လုပ္တဲ့လူဟာ ဘာဂုဏ္ရွိသလဲ။ ဒီေနရာမွာလည္း " ဂုဏ္ " ဆိုတာ ဘာလဲ ? လို႔ထပ္ၿပီးေမးစရာ ရွိလာျပန္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဂုဏ္ဆိုတာ ၾကြား၀ါစရာ တစ္ခုလို၊ လူလုံးျပစရာ အဆင္တန္ဆာတစ္ခုလို ...၊ နာမည္ေက်ာ္ ကုန္ပစၥည္း အမွတ္တံဆိပ္လို သေဘာထားေနၾကတာပါ။ သင့္အေနနဲ႔ သေဘာမတူရင္ ျငင္းခုံႏိုင္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါရေစဦး။ အရပ္ထဲမွာ သူသူငါငါ ေျပာေနတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပါ။ " ကၽြန္မ သမီးေလးကေတာ့ ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီ။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့တျခားအလုပ္လည္း မသင့္ေတာ္တာနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမပဲ ၀င္လုပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ဂုဏ္ရွိတာေပါ့” ဒီစကားအတုိင္း အတိအက် မဟုတ္တာေတာင္ အလားတူအဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကို သင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ၾကားေကာင္းၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ " ဂုဏ္ရွိဖို႔ " ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အဓိကထားၿပီးေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး ဟာ တကယ္တမ္း “ဆရာမ” .....ျဖစ္လာတဲ့အခါ တာ၀န္ေက်ပြန္ႏိုင္ပါ႔မလား ? ေက်ာင္းသား ေတြ အေပၚတကယ္ေစတနာ ထားႏိုင္ပါ႔မလား ? သူ႔ဘ၀ကို " စာသင္ၾကားျခင္း " အလုပ္ထဲ ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွစ္ျမဳပ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ ..... ဘယ္ေလာက္ထိအနစ္နာခံၿပီး စိတ္ပါလက္ပါအားသြန္ခြန္စုိက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါ႔မလဲ ..... ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ " ေက်ာင္းဆရာမ " တစ္ေယာက္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီး တယ္ ဆိုတာကို ရင္ထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သေဘာမေပါက္ နားမလည္ဘဲနဲ႔ " ဂုဏ္ရွိရုံသက္သက္ " ေက်ာင္းဆရာမ ၀င္လုပ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွာ နစ္နာစရာဒဏ္ရာေတြရသြားမွာကို ေတြးၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္း ပါတယ္။

 ( ၃ ) ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ " အလုပ္ " ကို ေရြးခ်ယ္ရာမွာ အ၀တ္အစား၀ယ္သေလာက္ ေတာင္ ဂရုမစိုက္ပဲ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရြးခ်ယ္ၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္မယ့္ အလုပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀က ဘာလဲ ? ကိုယ့္ပင္ကိုယ္စိတ္ေန ကိုယ္ထားသဘာ၀နဲ႔ ကိုက္ညီရဲ႕လား ? ဒီအလုပ္အေပၚမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိ ေစတနာထားအားစိုက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္မွာလဲ ? ဒီအလုပ္အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလုံးကို ႏွစ္ျမဳပ္ႏိုင္ရဲ႕လား ? .... စသျဖင့္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ( ကိုယ္နဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ေနရာလြဲေနၿပီဆိုရင္.....သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ နစ္နာစရာေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္လာမွာကိုး ) ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့အျပင္ ဒီပလိုမာသင္တန္းေတြတက္၊ ကြန္ပ်ဳတာ၊ စာရင္းကိုင္၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ျပင္သစ္စာ၊ တရုတ္စာ၊ စီမန္ခံခြဲမႈ ..... စတဲ့ ဘာညာဘာညာ သင္တန္းေတြ အကုန္တက္ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ တစ္ျပံဳႀကီး ကိုင္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ..... အလုပ္လစ္လပ္ေၾကာင္းေၾကာ္ျငာမွန္သမွ်ကို စုံတကာေစ႔ေအာင္ လိုက္ေလွ်ာက္ေတာ့ တာပါပဲ။ အဲဒီလိုဦးတည္ခ်က္ ပီပီျပင္ျပင္မရွိပဲေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကေန ဘယ္လို " ဂုဏ္ " မ်ိဳးရႏိုင္မွာတဲ့လဲ ?

( ၄ ) အ၀တ္အစား လွလွပပ ၀တ္ၿပီး ေခၽြးမထြက္ရပဲသက္ေသာင့္သက္သာ ေနေကာင္းေနရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒါဟာ ဂုဏ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လစာေငြေကာင္းေကာင္း ခံစားခြင့္ေကာင္းေကာင္းရခ်င္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာလည္း ဂုဏ္ မဟုတ္ပါဘူူး။ အဆင္တန္ဆာေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေမက ေျပာဖူးတယ္။ " ငါ့သား ..... စာႀကိဳးစား။ ပညာတတ္ရင္ သူမ်ားရဲ႕ ေခ်းေတြေသးေတြမကိုင္ရဘူး " တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ အခုကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္လည္း ျဖစ္လာေရာ လူနာေတြရဲ႕ ေခ်းေတြ ေသးေတြ အျပင္ ျပည္ပုပ္ေသြးပုပ္ေတြပါ ကိုင္ေနရေတာ့တယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး.....မရယ္ပါနဲ႔။ ဒါျဖင့္ ..... " ဂုဏ္ " ဆိုတာဘာလဲ ??? *

 (၁) ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ( တျခားတိုက္တြန္းမႈေတြ၊ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမႈေတြမပါပဲ ) ကိုယ္စိတ္ပါ လက္ပါအားသြန္ခြန္စုိက္နဲ႔ေစတနာအျပည့္လုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး " အလုပ္ " တစ္ခုကို သိစိတ္ရွိရွိ ေရြးခ်ယ္ရမယ္။ * (၂) အဲဒီလိုေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ေနရင္းကပဲ ... ေ၀ဖန္မႈေတြ၊ ကဲ့ရဲ႕မႈေတြကို ခံရမယ္။ အျပစ္ဒဏ္ ေတြကိုလည္းခံရမယ္။ ပုံျပင္ထဲကႏြားလို ပင္ပန္းစရာရွိရင္လည္း မညည္းမညဴခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္။ * (၃) အဲဒီလို ခံႏိုင္ရည္ ရွိျခင္းသည္ပင္လွ်င္ " လူသား " ဆိုတဲ့မွတ္ေက်ာက္တင္ စစ္ေဆးျခင္းကို ျဖတ္သန္းေအာင္ျမင္ေသာ " ဂုဏ္ " ျဖစ္တယ္ ..... လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္

— မင္းခုိက္စိုးစံ ၏ ကတ္သီးကပ္သတ္မွ —