ျဖဴစင္ေသာ စိတ္

ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ။ ရိုးစင္းတဲ့ ဘဝ အတြက္ စိတ္ထား ျဖဴစင္မႈဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ ဒါဆို ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။

ေတာင့္တ၊ တမ္းတတဲ့ အာရံုခံစားခ်က္ မရွိတဲ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ စိတ္ အသြင္အျပင္မ်ိဳးလို႔ အၾကမ္းမ်ဥ္း ေခၚဆိုလိုပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာ ရင္ ေလာဘ စိတ္ ေပ်ာက္ျပယ္ ေနတဲ့ အေျခအေနရဲ႕ နာမည္ တစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့အေျခအေနမ်ိဳးဟာ ခင္ဗ်ား တြန္းတိုး ခုခံ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အေရးအ ရာ ကိစၥေတြ အၾကား ခင္ဗ်ား လက္လႊတ္ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ခ်ိန္ မွာ အသိသာဆံုး ေပၚေပါက္ တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာက ဟာ သူ႕သေဘာနဲ႔သူ စီးေမ်ာ သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား စိတ္ က အဲ့ဒါေတြကို အရွင္းသား ရွဳျမင္ ထားလို႔ ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ တိက်တဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုနည္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။

က်ေနာ္တို႔ အေတြးအေခၚေတြ၊ စဥ္းစားဥာဏ္၊ စိတ္ကူး ၊ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ယုတၱိ ေတြဟာ ဦးေႏွာက္က လာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္က စဥ္းလဲ တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ငယ္စဥ္က ခုခ်ိန္ထိ အေတြးအေခၚ ေဘာင္ ၊ ကလနားေတြနဲ႔ ထိန္းကြပ္မယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ အတၱပံုရိပ္ကို အစြဲအျမဲ ထင္ဟပ္ ေစမယ္။ ဒါဟာ ဦးေႏွာက္ ရဲ႕ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ဦးေႏွာက္ဟာ အတၱနဲ႔ အတူတူ ရွင္သန္ တယ္။ အတၱမရွိရင္ ၊ အတၱေလ်ာ့နည္းသြားရင္ လူဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသက္ မရွင္ေတာ့ ဘူး။ ဆိုလိုတာက အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ကူး ၊ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြ၊ လိုခ်င္ေလာဘေတြနဲ႔ အသက္ မရွင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ဆီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တာက ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူဟာ ဦးေႏွာက္သမားလို မဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္သမားက တြန္းထိုး တိုက္ခိုက္ ျငင္းခံုတယ္။ ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက တိုက္ခိုက္ ျငင္းခံုရသမ်ွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ ထားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရင္ အတၱကို ဖယ္ရွား ထားႏိုင္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူက ငါဘယ္လိုေနရမလဲ – ငါဘယ္လိုရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ရမလဲ ေတြးတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက မိမိ ရွင္သန္မႈ သက္သက္ကို သိရွိရံုမ်ွ ေနထိုင္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူဟာ သူလိုခ်င္တာေတြကို ေတြးေခၚယူတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ သိမွတ္နားလည္တယ္။

• ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေနထိုင္သူဟာ အတိတ္ကို လြမ္းတယ္၊ အနာဂတ္ကို ေမ်ွာ္မွန္းတမ္းတတယ္။
• ျဖဴစင္စိတ္ ရွိသူက မိမိမ်က္စိေအာက္ တဒဂၤခဏ အတြင္းသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ သိျမင္ေနထိုင္တယ္။

ဒ့ါေၾကာင့္ ျဖဴစင္တဲ့သူ ေတြဟာ ရိုးသားမႈ အျပည့္အဝ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု နားလည္ေစခ်င္တာက – ရိုးသားမႈ ရွိတိုင္း ျဖဴစင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရိုးသားမႈကို အတင္းလုပ္ယူျပီး ျဖဴစင္ျပလို႔ မရဘူး။ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္သႏၱာန္ ရွိသူ အတြက္ ရိုးသားမႈက အလိုအေလ်ာက္ တြဲကပ္ ပါလာျပီးသား အရိပ္တစ္ခုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ရိုးရိုးသားသား ေနထိုင္ၾကပါ” ဆိုတဲ့ ဆံုးမ ဩဝါဒေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူတဲ့ အခါ – ရလာတဲ့ ရိုးသားမႈ ေတြဟာ အတု အေယာင္ ရိုးသားမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စင္စစ္ ရိုးသားမႈဟာ သီးသန္႔ အတင္းအက်ပ္ ၾကိဳးပမ္း လုပ္ယူ ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ၾကိဳးစားျပီး အတင္း ရိုးသားရင္ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ရွိေနျပီးသား ရိုးသားမႈ ေလးေတာင္ ပ်က္စီးေကာင္း ပ်က္စီးသြားႏိုင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက လုပ္ယူတဲ့ ရိုးသားမႈဟာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏိုင္တယ္။ ရိုးသားမႈ စင္စစ္ ရွိဖို႔ အတြက္ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖဴစင္သြားဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္။ ျဖဴစင္စိတ္ ရွိလာရင္ ခင္ဗ်ား ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ စရာ မလိုအပ္ဘူး။ ရိုးသားမႈဟာ အရိပ္လို တြဲကပ္ ပါလာျပီးသားပဲ။

ျဖဴစင္တဲ့သူေတြရဲ႕ စရိုက္ လကၡဏာေတြမွာ – မူဝါဒ မရွိဘူး။ အစြဲအလမ္း မရွိဘူး။ ေတြးေခၚမႈ ပံုစံ မခ်ထားဘူး။ ျပင္းျပတဲ့ ေတာင့္တစိတ္ အာသာ မရွိဘူး။ အဲ့အတြက္ အခ်ိဳ႕ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ျဖဴစင္ ခ်င္လြန္းလို႔ – အရာအားလံုးကို ျပီးစလြယ္ ေနထိုင္ပစ္ၾကတယ္။ ဒါဟာလည္း မလိုအပ္ဘူးရယ္။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ျပည့္စံု ကံုလံုတဲ့ ဘဝ အေနအထား ရွိတယ္ ဆိုရင္ သူေတာင္းစား အက်င့္ က်င့္စရာ မလိုအပ္ဘူး။ ကို္ယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ညွင္းဆဲ စရာ မလိုဘူး။ ဘာလို႔ဆို – ရိုးသားျခင္း ဆိုတာ ပစၥည္း ဥစၥာ ၾကြယ္ဝျခင္း ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းနဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္လို႔ပဲ။

ငမြဲတစ္ေယာက္နဲ႔ သူေဌး တစ္ေယာက္ ရွိမယ္ ဆိုပါစို႔။ ႏွစ္ဦးစလံုးက သူတို႔ လက္ရွိ အျဖစ္ ဘဝအေပၚမွာ မေက်မနပ္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရရင္ အတူတူပဲ လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မြဲေတေနသူက ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ရွိတယ္ – ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္ရွိ အေပၚမွာ ရွဳျမင္ေနထိုင္ရင္း စိတ္က ေရာင့္ရဲေနတယ္။ သူေဌး က မေက်မနပ္ သားရဲမရဲ ရွာေန ေဖြေနတုန္းပဲ ဆိုရင္ – တကယ္ ၾကြယ္ဝေနသူက မြဲေတေနသူသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

စိတ္ႏွလံုး ျဖဴစင္သူရဲ႕ မပါမျဖစ္တဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္က – “အေတြးစဥ္ ရဲ႕ ခ်ဳပ္ျခယ္မႈက လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အျပည့္ ရရွိထားသူ” ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက စိတ္ႏွလံုး ျဖဴစင္သူ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားဟာ အတိတ္ကို ျပန္တမ္းတ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့အတြက္ အတိတ္က ခင္ဗ်ားကို လႊမ္းမိုး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလားတူ အနာဂတ္ ကိုလည္း ခင္ဗ်ား ေမ်ွာ္မွန္း မေနေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ – အနာဂတ္ ဆိုတာ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ သက္သက္ မို႔လို႔ပဲ။

အတိတ္မွာ ခင္ဗ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရမယ္ ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ား အခုအခ်ိန္မွာ ေတြးမွာက ေနာင္အနာဂတ္မွာ အဲ့လို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မ်ိဳး ထပ္ေက်ာ့ ခံစား ေနခ်င္တယ္။ အတိတ္မွာ ခင္ဗ်ား နာက်င္ ေၾကကြဲခဲ့ရမယ္။ ဒုကၡေရာက္ခဲ့မယ္။ ဒါဆို ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အနာဂတ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲ့လို နာက်င္ေၾကကြဲရမယ့္ ဒုကၡမ်ိဳး ထပ္ မျဖစ္ လာေစဖို႔ ဆုေတာင္း ပတၳနာေတြ ျပဳရေတာ့မယ္။ တကယ္ စင္စစ္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ွာ္မွန္းတဲ့ အနာဂတ္ဟာ ျပဳျပင္ ျဖည့္စြက္ထားတဲ့ က်ေနာ္ တုိ႔ရဲ႕ အတိတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္ ကို တြယ္တာမႈ ေလ်ာ့ပါးသြားတာနဲ႔ အမ်ွ အနာဂတ္အေပၚ တမ္းတစိတ္ဟာလည္း အခ်ိဳးတူ ေပ်ာက္ျပယ္ သြားတယ္။ အတိတ္ ကို လံုးဝ ဖယ္သတ္သြားတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ အနာဂတ္လည္း လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ ခင္ဗ်ား လက္ထဲမွာ ဘာရွိေနမလဲ။ — အခု လက္ရွိ တဒဂၤ – အခု ခဏသာ ထင္ထင္ရွားရွား က်န္ေနရစ္တယ္။

ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ေျပာၾကည့္မယ္။ ရြာစြန္ရြာဖ်ား တစ္ခုမွာ ရဟန္းၾကီး တစ္ပါး သီတင္းသံုး ေနထိုင္တယ္။ ဒီရဟန္း ပိုင္ဆိုင္တာက သကၤန္းတစ္ထည္နဲ႔ သပိတ္ တစ္လံုးပဲ။ အင္မတန္ ရိုးစင္းတဲ့ ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ အထီးတည္း ျဖတ္သန္း ေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔။ တစ္ေန႔မွာ ဒီရဟန္းၾကီး အေၾကာင္း – ဘုရင္ ေရႊနားေတာ္ ေပါက္ၾကား သြားတယ္။ ဘုရင္မင္းၾတားလည္း ၾကားၾကားခ်င္း ၾကည္ညိဳ သဒၶါစိတ္ ျဖစ္လာျပီး မင္းဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ အရင္ဆံုး ရဟန္းၾကီး အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းမယ္လို႔ အၾကံ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းခ်င္းေတြ ေစလႊတ္ျပီး – ရဟန္းၾကီးရဲ႕ ဘဝနဲ႔ ၾကားသိရတဲ့ သူ႕ စိတ္ေနသေဘာထားဟာ အပ္စပ္မႈ ရွိမရွိ၊ ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခပ္ ခိုင္းလိုက္တယ္။

ဘုရင့္ရဲ႕ မင္းခ်င္းေတြလည္း အတန္ၾကာ ေလ့လာ အကဲခတ္ၾကျပီး – “ဘုရင္မင္းျမတ္၊ အရွင္ စံုစမ္းေစလိုတဲ့ ရဟန္းၾကီးရဲ႕ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွာ အျပစ္အနာအဆာ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါဘူး။ သူဟာ အလြန္တရာ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္ျပီး၊ ရိုးစင္းစြာ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံသူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ ၾကီးျမတ္တဲ့ သူေတာ္စင္ တစ္ပါးပါပဲ” လို႔ ေလ်ာက္တင္ၾကတယ္။

ဘုရင္လည္း ရဟန္းၾကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္း ဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရဟန္းၾကီးကို ျမင္ေတာ့ ဝပ္တြား ကန္ေတာ့၊ တရိုတေသ ဂါရဝ ျပဳရင္း – “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ နန္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးဖို႔ ပင့္ေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ မင္းဆရာ အျဖစ္ သီတင္းသံုး ခ်ီးျမွင့္ေပးေတာ္မူပါ” လို႔ ေတာင္းပန္ ေလ်ာက္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ – ဒီရဟန္းဟာ သူေတာ္စင္ မွန္ရင္ သူ႕ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္ကို ျငင္းပယ္လိမ့္မယ္ လို႔ ေတြးထားတယ္။ “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ရိုးစင္းတဲ့ အက်င့္အၾကံနဲ႔သာ ေနထိုင္သူ ျဖစ္တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ နန္းေတာ္ထဲ ေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ရဟန္းၾကီး ဆီက ၾကားရလိမ့္မယ္ လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ထားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရဟန္းၾကီးက – “ေကာင္းျပီေလ။ ျမင္းရထား ဘယ္မလဲ။ သင့္ ရထား ယူလာခဲ့ပါ။ နန္းေတာ္ဆီ ကၽြႏု္ပ္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္”

ရဟန္းၾကီး စကားကို ၾကားေတာ့ မင္းၾကီးလည္း ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္သြားတယ္။ သူ အထင္နဲ႔ အျမင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲေနျပီ မလား။ ဧကႏၱ ဒီလူဟာ လူညာပဲ ထင္တယ္ – အတုၾကီးပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ သူေတြးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နန္းေတာ္ကို ပင့္ဖိတ္တဲ့ စကားက ရွိျပီးသားမို႔ – “ေကာင္းလွပါျပီ ဘုရား” ဆိုျပီး ျမင္းရထားနဲ႔ အတူ နန္းေတာ္ထဲ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ တလမ္းလံုးမွာ ရဟန္းၾကီးရဲ႕ သြင္ျပင္က နကိုအတိုင္း တည္ျငိမ္ ေနရက္သား ေပမယ့္ ဘုရင္ မင္းျမတ္ ကေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲသြားတယ္။ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ညွိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔။ သူ႕ အေတြးထဲမွာ – “အခုေတာ့ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ သူ႕ကိစၥကို ဘယ္လို ရွင္းရပါ့မလဲ။ ငါ့ဘာသာ သူ႕ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဝင္တာ ဆိုေတာ့ ခက္ေနတယ္။ အေထာက္ေတာ္ မင္းေစေတြ တစ္ေယာက္မွ အသံုးမက်ဘူး။ အရူးေတြ။ ဒီ ရဟန္းအၾကံကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိၾကဘူး။ ဒီ ရဟန္း သစ္ပင္ေအာက္မွာ အၾကာၾကီး ေနေနတာဟာ ငါ့စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ လုပ္ေနတာ သက္သက္ပဲ။”

နန္းေတာ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က ရဟန္းၾကီးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အခန္း စီစဥ္ေပးတယ္။ ရဟန္းၾကီးကလည္း ဘုရင့္နန္းေဆာင္ ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ ကိုက္ညီမႈ ရွိေအာင္ ျဖည့္တင္းတယ္။ မင္းၾကီးလည္း တစ္ေန႔ တစ္ျခား ေနရခက္လာတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္း အခက္ၾကံဳေနရတယ္ေပါ့။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ရဟန္းၾကီးက ဘုရင္လိုပဲ ေနထိုင္စားေသာက္ ေနေနေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘုရင္ ျဖစ္တဲ့ သူ႕ထက္ေတာင္ သာေနတယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ ဘုရင္ၾကီးမွာ သူ႕ေသာကနဲ႔ သူ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ကိစၥေတြက ရွိေနတယ္။ ရဟန္းၾကီးကေတာ့ ဘာေသာကမွ မရွိ၊ ပံုမွန္ပဲ။ ပန္းျခံထဲ လမ္းဆင္းေလ်ာက္တယ္။ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္တယ္။ အနားယူတယ္။ ကမၼ႒ာန္း အလုပ္ ေအးေအးေညာင္းေညာင္း လုပ္ႏိုင္ေနတယ္။

“ဒီလူဟာ တကယ့္ ကပ္ပါးေျမွာင္ပဲ” လို႔ ဘုရင္က ေတြးမိလာတယ္။ တစ္ေန႔ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး ၊ နံနက္ ေစာေစာ ပန္းျခံထဲ လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ ရဟန္းၾကီး ရွိရာကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘုရင္က “ ကၽြႏ္ုပ္ သင့္ကို ေျပာစရာ စကား ရွိတယ္”

ဘုရင့္ စကားကို ၾကားေတာ့ ရဟန္းၾကီးက ျပံဳးျပီး – “ကၽြႏ္ုပ္သိပါတယ္။ အမွန္က သစ္ပင္ေအာက္မွာ ကတည္းက ၊ ကၽြႏ္ုပ္ သင့္နန္းေတာ္ကို မလာခင္ ကတည္း က သင္ေျပာခ်င္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြႏ္ုပ္သိပါတယ္။ သင့္ရဲ႕ ဖိတ္မႏၱက စကားကို ကၽြႏ္ုပ္ လက္ခံလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကပဲ မဟုတ္လား။ သင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရသလဲ။ ဒီေလာက္ ဒုကၡခံစားဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး မင္းၾကီး။ သင္ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲေနတာကို ကၽြႏ္ုပ္ သတိျပဳမိပါတယ္။ သင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို လာမေတြ႕ ျဖစ္ဘူး၊ တရားသေဘာ မေမးျမန္းေတာ့ဘူး။ သင္ မစူးစမ္း မေလ့လာ ျဖစ္ေတာ့ဘူး ။ အခု ကာလ ေျခာက္လတာ ရွိျပီ။ သင္ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီး ပစ္ခဲ့ရာ မက်ဘူးလား။ သင့္အေနနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမးသင့္တယ္။ ဟိုး အစအခ်ိန္ကလည္းက ေမးသင့္တယ္။ ေမးပါ မင္းၾကီး”

ဘုရင္က – “ကၽြႏ္ုပ္တစ္ခု ေမးခ်င္ပါတယ္။ အခု အခါမွာ သင္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိေနတယ္။ သင့္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဘဝဟာ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေန ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အလုပ္၊ တာဝန္ ေတြနဲ႔ ျပဳစရာ ဝတၱရား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွဳပ္ေထြး ေပြလီေနတယ္။ သင္ ရဟန္း အေနနဲ႔ စိတ္ပူပန္စရာ ရွိမေနဘူး။ သင့္မွာ ဘာမွ ရွိမေနဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ စာရင္ သင့္မွာ ဘာမွ ရွိမေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင့္မွာ ဘာမွ ပူပင္မႈ ရွိမေနဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ သင့္အေပၚ မနာလို ဝန္တို စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ အမွန္ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ သင့္ဆီ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ လာမေတြ႕ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက သင္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ၾကား ဘာမွ မကြဲျပား ဘူးလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ေတြးေနမိ ေနေပမယ့္ – ကၽြႏ္ုပ္က ပိုင္ဆိုင္မႈ ေတြ အၾကား စိုးရိမ္ စိတ္နဲ႔ ရွင္သန္ေနသူသာ ျဖစ္ေနတယ္။ သင္ ရဟန္းကေတာ့ ဘာမွ မရွိဘဲ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ ႏိုင္ေနတယ္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း သင့္လို သကၤန္း ရံုႏိုင္ပါတယ္။ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေတြ သင္ အခု သံုးေဆာင္ေနသလို သံုးေဆာင္ ႏိုင္ပါတယ္။ သင္ အခု လမ္းေလ်ာက္ေနသလို ကၽြႏ္ုပ္ ေလ်ာက္ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ၾကား ဘယ္အခ်က္ မတူမညီ ျဖစ္ေနရပါသလဲ”

ရဟန္းၾကီးက ျပံဳးတယ္။ “အရွင္မင္းၾကီးရဲ႕ ျပႆနာကို ေျဖၾကားေစခ်င္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္ေနာက္ကို အခု လိုက္ခဲ့ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမိဳ႕ေတာ္ကေန ထြက္ျပီး လမ္းေလ်ာက္ ရေအာင္။”

ဘုရင္လည္း ရဟန္းၾကီးေနာက္ လိုက္ပါသြားတယ္။ သူ႕တို႔ ျမိဳ႕ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားတယ္။ လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ ဟိုးဘက္ကို ဆက္ေလ်ာက္ တယ္။ ျမစ္တစ္စင္း ဆီ ကို ေရာက္တယ္။ အဲ့ ျမစ္ကို ျဖတ္သြားေသးတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ – ဘုရင္က – “ေရွ႕ကို ဆက္သြားဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ ဘူး ထင္ပါတယ္ ။ သင္ ရဟန္း ဘာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အေျဖမေပးေသးသလဲ”

ရဟန္းက – “ခဏေလး ထပ္ေစာင့္ပါဦး၊ မင္းၾကီး။ ကၽြႏ္ုပ္သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္တဲ့ အခါ သင့္ကုိ ေျဖၾကားေပးပါ့မယ္”

ေနာက္ဆံုး သူတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ နယ္စပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဘုရင္က ေျပာတယ္။ “ရပါျပီ။ ဒါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ နယ္နိမိတ္ ျဖစ္ပါတယ္”

အဲ့ဒီ အခါက်မွ ရဟန္းက ေျပာတယ္။ “ ဒါဟာ ကၽြႏ္ုပ္ အခု ရွာေနတဲ့ ေနရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ကၽြႏ္ုပ္ နန္းေတာ္ကို မျပန္ေတာ့ပါ။ အသင္မင္းၾကီး ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ အတူ လိုက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ နန္းေတာ္ကို ျပန္မလား”

ဘုရင္က – “ကၽြႏ္ုပ္ ဘယ့္နွယ့္လုပ္ျပီး သင့္ေနာက္ကို ဆက္လိုက္ႏိုင္မလဲ ရဟန္းၾကီး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တိုင္းျပည္ ရွိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ပိုင္တဲ့ ဥစၥာဓန ရွိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ မိဖုရား၊ သား သမီးေတြ ရွိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ သင့္ေနာက္ လိုက္ရမလဲ”

ရဟန္းက – “အခု သင္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ၾကား ဘာမ်ား မတူညီေနရသလဲ ဆိုတာ သင္မင္းၾကီး သိျပီ မဟုတ္လား။ ကၽြႏ္ုပ္ သြားေတာ့မယ္။ လွည့္ၾကည့္စရာ ဘာမွ မရွိဘူးရယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ အရင္က နန္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးခဲ့တယ္။ စည္းစိမ္ ဥစၥာေတြ အၾကား ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါေတြဟာ ကၽြႏ္ုပ္ သိမ္းပိုက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ မရွိဘူး။ အသင္မင္းၾကီးမွာ အခု အဲ့အရာေတြ အေပၚ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ စိတ္ ရွိေနတယ္။ အဲ့ဒါဟာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးၾကားက မတူညီ တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ သြားပါေတာ့မယ္။” ရဟန္းၾကီးက ဘုရင္ လွဴထားတဲ့ အဖိုးတန္ သကၤန္းကို ခၽြတ္လိုက္တယ္။ “ေဟာဒီမွာ သင့္ရဲ႕ သကၤန္း။ ျပန္ယူသြားပါ။ အရင္လို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနပါ မင္းၾကီး။”

ဘုရင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့စိတ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဒီရဟန္းဟာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ သူေတာ္စင္ တစ္ပါးပါပဲလား လို႔ အသိဝင္သြားတယ္။ ရဟန္းရဲ႕ ေျခရင္းကို ဒူးေထာက္ ဦးခိုက္ျပီး – “တပည့္ေတာ္ မွားပါျပီ ဘုရား။ မသြားပါနဲ႔။ ျပန္လာခဲ့ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္သင့္ အေပၚ နားမလည္ ခဲ့တာပါ။ ဒီကေန႔ သင္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ၾကား ကြာျခားခ်က္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ထင္ထင္ ရွားရွား သိျမင္ရပါျပီ။ ဒါဟာ သူေတာ္စင္ တို႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထား ျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါျပီ။”

ရဟန္းက – “ကၽြႏု္ပ္ ျပန္လာလို႔လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိျပဳရမွာက – သင့္အတြက္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲ စရာ ျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ အတြက္ ဟိုဘက္ သြားတယ္ – ဒီဘက္ ျပန္လာတယ္ ဆိုတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင့္အတြက္ေတာ့ ဝမ္းနည္း စရာ အျဖစ္ ေျပာင္းသြား ႏိုင္တယ္။ အခု သင့္ကို အေျဖေပးျပီးျပီ။ သင္ ဒါကို သိမွတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္သူ အျဖစ္ ရွိေနႏိုင္တယ္။ အဲ့အတိုင္းပဲ ဆက္သြား ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္မလွည့္ေတာ့ပါ။”

ရဟန္းက ျငင္းေလ၊ ဘုရင္က အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းပန္ တိုးလ်ွိဳး ျပန္ေခၚေလပဲ။ သံုးၾကိမ္ သံုးခါ ေျမာက္ေတာ့ – ရဟန္းက – “တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ ဆို လံုေလာက္ပါတယ္ မင္းၾကီး။ သင့္ကိုယ္သင္ မိုက္မဲမႈ ထဲ ျပန္ခုန္မခ်ပါေစနဲ႔။ သင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုသာ သင္ျပန္ၾကည့္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လိုက္ခဲ့ပါမယ္ ဆိုတာနဲ႔ သင့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ နကို အေတြးအေခၚေတြ၊ နကို အျမင္ေတြနဲ႔ ထပ္ၾကည့္လာပါလိမ့္မယ္။” ရဟန္းၾကီးလည္း ထြက္ခြာသြားပါတယ္။

ျဖဴစင္ ရိုးသားတဲ့ ဘဝဟာ လုပ္ယူလို႔ မရပါဘူး။ လုပ္ယူ စမ္းသပ္ ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ သိျမင္ သေဘာေပါက္မႈနဲ႔ သာ သက္ဆိုင္တယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူး။ ဒါကို နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဖန္တီး ရယူတဲ့ ရိုးသားမႈ မ်ိဳးကို မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ စမ္းသပ္ ခဲ့ၾကျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝ ရိုးစင္း သြားမယ့္ အစား ဆန္႔က်င္ဘက္ အျဖစ္ေတြသာ ရရွိသြားၾကတယ္။ ရိုးသားဟန္ ရွိျပီး ေကာက္က်စ္ သြားၾကတယ္။ မိမိတို႔ အတြင္းမွာ တစ္မ်ိဳး၊ ျပင္ပ သ႑ာန္မွာ တစ္မ်ိဳး။ စကား ခ်ိဳခ်ိဳ၊ သေဘာ ဆိုးဆိုး ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ IT ေခတ္ အခါမွာ ဦးေႏွာက္ကို အားမကိုးၾကဖို႔ ေျပာရတာ အားနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ဦးေႏွာက္၊ အေတြး အေခၚ၊ ခင္ဗ်ား ရိုက္ထည့္သင္ၾကားခံ ထားရတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြဟာ ခင္ဗ်ားကို ရွဳပ္ေထြးေအာင္ပဲ စိတ္ဒုကၡ ေပးပါလိမ့္မယ္။

လိုရင္း က ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပစၥကၡအေပၚ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွဳျမင္ထားတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႕မႈ ကင္းတဲ့ စိတ္ႏွလံုးဟာ ျဖဴစင္ ရိုးသားမႈ သရုပ္ကို အလိုအေလ်ာက္ သယ္ေဆာင္ လာလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သြင္ျပင္ လႈပ္ရွားမႈ တိုင္းမွာ အရိပ္ထင္ဟပ္ေနလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ရွဳျမင္မႈဟာ ျဖဴစင္ ရွင္းလင္း ေနဖို႔ပဲ။ အထူးသျဖင့္ – ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္ေပၚက ၾကည္လင္တဲ့ သိျမင္မႈ စစ္စစ္သာ လိုအပ္ပါတယ္။

……………………….
Ref:

• Osho
• ရဲထက္ – အိုရွိဳးေျပာေသာဟင္းလင္းျပင္

……………………….

http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/