Sunday, April 1, 2012

မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာျပီလား



ဆရာေဖျမင့္ေရးတဲ႔ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ အရမ္းကုိေကာင္းပါတယ္။ အတုယူစရာေတြ ၊ လုိက္နာ မွတ္သားသင့္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ စိိတ္ဓာတ္ခြန္အားလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

လက္(စ)ေပါလ္(Les Paul)အေမရိကန္ ဂစ္တာသမား။ ၁၉၁၆တြင္ ၀စၥကြန္ဆင္ၿပည္နယ္ ေ၀ၚကီရွာၿမိဳ႕၌ ဖြားသည္။ေရဒီယို၌ ေက်းလက္ေတးမ်ား တီးခတ္သီဆိုရင္း စတင္နာမည္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတဘက္သို႔ ကူးေၿပာင္းကာ လက္(စ)ေပါလ္သံုးေယာက္၀ိုင္းကို ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၁၉၃၈ မွ ၁၉၄၁ အတြင္း နာမည္ႀကီးဖရက္(ဒ)၀ါရင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ပါ ေဖ်ာ္ေၿဖရင္း သံုးေယာက္၀ိုင္း ပို၍လူသိမ်ားလာသည္။

၁၉၄၂တြင္ ေဟာလိ၀ုဒ္သို႔ေရာက္သည္။ ၁၉၅၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူအထူးေက်ာ္ႀကား ေအာင္ၿမင္လာသည္။ အဓိက,က ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏ စမ္းသပ္တီထြင္မႈမ်ားေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ဂစ္တာၿဖင့္ မာလတီပယ္ ရီေကာ့ဒင္းမ်ား သူ စတင္ၿပဳလုပ္သည္။ ေဆာလစ္ ‘ေလာ့ဂ္’ ဂစ္တာကို တီထြင္သည္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာ ေရပန္းစားေအာင္ သူႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ဇနီးေမရီဖို႔ဒ္ႏွင့္တြဲဖက္၍ ထင္ရွားေသာ ဓာတ္ၿပား အခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းခဲ့ၿပီး ရုပ္ၿမင္သံႀကားတြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ႀကာေအာင္ ပူးတြဲတင္ဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာအား ပို၍ပီၿပင္ထက္ၿမက္ေသာတူရိယာပစၥည္း ၿဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံၿပဳၿပင္ေသာ အလုပ္ကိုပင္ႏွစ္ၿမွပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။


‘ကိုယ္တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးပဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူး လို႔ဘယ္ေတာ့မွမေၿပာနဲ႔’

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏုိင္သည္။



‘မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား’

အဲသည္ေန႔တုန္းက အလုပ္သမားေတြ ေၿမာင္းတူးေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေၿမာင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ ေန႔လယ္စာ စားရန္ သူတို႔နားႀကသည့္အခ်ိန္ ဆံပင္ၿဖဴက်ဳိးက်ဲ ႏွင့္ အလုပ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႕ဘာဂ်ာေဟာင္းေလး ထုတ္ၿပီး မႈတ္သည့္အခါမွသာ ကြ်န္ေတာ္အံ့ႀသသေဘာက်ကာ ေငးႀကည့္ေနမိသည္။ အဲသည္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေလးပဲ ရွိေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ ‘ငါသာ ဒီလိုမႈတ္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ’ ဟုေတြးေနမိသည္။ သည္အခိုက္ အလုပ္သမားႀကီးက ဘာဂ်ာကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ရုတ္တရက္ထိုးေပးသည္။ ‘လုပ္ကြာခ်ာတိတ္မႈတ္ႀကည့္စမ္း’ ‘ကြ်န္ေတာ္မမႈတ္တတ္ဘူးခင္ဗ်’ကြ်န္ေတာ္ကၿငင္းသည္။ လူႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ႀကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကေလးရ ၊ မႈတ္သာႀကည့္စမ္းပါ ၊ ေတာ္ႀကာေတာ့ မင္းကြ်မ္းသြားမွာ’ ဟုဆိုသည္။ အဲသည္ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္တာအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။ ‘ကိုယ္ တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာနဲ႔ကြ’ ဟူ၍။ တစ္ေန႔မွာ စႏၵရားဆရာက အေမ့ထံ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ စာက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍မညွာမတာေရးထားသည့္စာ။ ‘ခင္ဗ်ားရဲ႕သား လက္စတာဟာ ဂီတပညာ ဘယ္ေတာ့မွ သင္လို႔တတ္မွာမဟုတ္ဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္သူ႕ကိုေနာက္ထပ္မသင္ႏုိင္ေတာ့ပါ’တဲ့။ သည္စာ ဖတ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သမားႀကီး ေၿပာခဲ့ေသာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ေၿပးသတိရသည္။ စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဂီတပညာ သင္၍ မရႏုိင္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္မွ စမ္းသပ္မႀကည့္ရေသးတာ။ သင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သက္ေသၿပႏုိင္ေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားမယ္ဟုကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ အဲသည္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ ဂစ္တာအတီးသင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နားမွာ ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ရွိရာ အဲသည္လူ တီးသည့္အခါ ေဘးက အေသအခ်ာႀကည့္ၿပီး ႀကိဳးေၿခာက္ႀကိဳးေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဘယ္အေနအထား ထား၍တီးလွ်င္ ဘယ္အသံထြက္သည္ဆိုတာ မွတ္သားကာ ၄င္းအတိုင္း ထပ္တူလိုက္တီး ႀကည့္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ သင္ယူရသည့္ခ်ိန္တာကရွည္ႀကာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္တီးခတ္ႏိုင္မည့္တူရိယာပစၥည္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။



အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ဂ်ပ္ဇ္ဂစ္တာကို ပင္တိုင္ထားၿပီး သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၿပီး ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားလာရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ နယူးေယာက္သို႔ တက္ခဲ့ႀကသည္။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးတီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရြက္ပုန္းသီး ပညာသည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းပင္ မဆက္ဆံခ်င္ႀကတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္သံကုိ ၿမည္းစမ္းႀကည့္ဖို႔ပင္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္သူတို႔အလုပ္မ်ားေနႀကသည္။



တစ္ေန႔ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း သဘင္ဂီတ လမ္းမ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အဖြဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲ နာမည္ႀကီး ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယင္းအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဖရက္(ဒ) ၀ါရင္း ဓါတ္ေလွကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၿမင္သည္။ ရုတ္တရက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာမွာပဲ တီးၿပလိုက္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က လန္႔သြားသည္။ ‘ဟ ဒီေနရာႀကီးမွာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ’ဟု ဆိုသည္။



‘တကယ္ၿဖစ္မၿဖစ္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းႀကည့္တာေပါ့ကြာ’ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာရင္း ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓါတ္ေလွကားကလည္း ႀကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္သံကို ႀကားရေသာအခါ ဖရက္(ဒ) အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဓါတ္ေလွကား ေရာက္လာ၍ ေလွကားထဲ သူမ၀င္မီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ‘လက္(စ) ေပါလ္ သံုးေယာက္၀ိုင္း’ ကို သူငွားရမ္းၿပီးၿဖစ္သြားေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ညစဥ္ညတိုင္း ဂစ္တာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု တီထြင္စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနခဲ့သည္။ သည္တူရိယာပစၥည္း တကယ္ထူးၿခားေပၚလြင္လာေအာင္ ၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္မည့္ နည္းနာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ မၿပတ္ရွာေဖြခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္တည္းႏွင့္ပင္ ဂစ္တာမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုမွ ထြက္လာသည့္အသံမ်ိဳး ရေအာင္ ဖန္တီးရန္ နည္းလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ရစ္သမ္ ၊ မယ္လဒီ ၊ ဟာမိုနီ ၊ ဘက္ဂေရာင္း စသည္တို႔ကို တစ္ခုခ်င္း သီးၿခားစီ တီးခတ္ၿပီး အသံသြင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းဓာတ္ၿပားမ်ားအားလံုးမွ အသံစံုကို ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္တည္းသို႔ ေၿပာင္းေရႊ႕ထည့္သြင္းသည္။ ဤသည္ကား ယခုအခါ မာလတီပယ္(Multiples)ဟုလူသိမ်ားေနၿပီၿဖစ္သည့္နည္းၿဖစ္ပါသည္။



ပထမဆံုး မာလတီပယ္ဓာတ္ၿပားမ်ား သြင္းရန္ ကုမၸဏီတစ္ခုႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿဖစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ အလည္ၿပန္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီး အၿပန္လမ္းတြင္ ကားဘီးေခ်ာ္ၿပီး လမ္းေဘး ထုိးက်သည္။ ဆီးႏွင္းေတြထဲမွာ ရွစ္နာရီေလာက္ ႀကာၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ႀကကာ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ေဆးရုံသို႔ယူေဆာင္ႀကသည္။ ေဆးရုံက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေရးသားထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ထိခိုက္ဒဏ္ရာစာရင္းက ေႀကာက္စရာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။ ေက်ာရုိးဆစ္ တခ်ိဳ႕ က်ိဳးသြားသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးသြားသည္။ ႏွာေခါင္းရုိး က်ိဳးသည္၊ ညာဘက္လက္ေမာင္းရုိးက သံုးေနရာတိတိ က်ိဳးသြားသည္။ အဲသည္ေနာက္ နံရုိး အေတာ္မ်ားမ်ား၊ တင္ရိုးေခြ၊ ၿပီးေတာ့ ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး။ တစ္ေန႔နံနက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ညာလက္ေမာင္းရိုးက က်ိဳးေႀကသြားတာေတြ သိပ္မ်ားေနသၿဖင့္ ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေနေႀကာင္း သံုးသပ္ၾကသည္။ သည္လက္ကို ၿဖတ္ပစ္လိုက္တာအေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေလမလားသူတို႔ေဆြးေႏြးႀကသည္။

 သူတို႔ ေၿပာဆိုႀကသည့္ စကားမ်ား၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အၿပည့္အ၀ကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ငုေနမိသည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ် မႀကား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္က လက္ေမာင္းရင္းကသာ ၿဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာသမားဘ၀ ဆံုးျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲေရက်ၿပီ ဆိုတာပဲ ၿဖစ္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္းကပင္ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိသြားသည္။ ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးကို မႈတ္ေနသည့္ ေၿမာင္းတူးအလုပ္သမားႀကီးဆီသို႔။ ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိခဲ့သမွ် ေအာင္ၿမင္မႈသည္လည္း သူေပးသည့္ အႀကံဉာဏ္အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ျခင္းေႀကာင့္သာ ၿဖစ္သည္။ ဆံၿဖဴက်ိဳးက်ဲႏွင့္ သူ႕ရုပ္သြင္ကိုကြ်န္ေတာ္ၿပန္ၿမင္လာသည္။ သို႔ႏွင့္၊ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ႏွင့္အနီးဆံုးမွာရွိသည့္ဆရာ၀န္ကိုလွမ္းေၿပာသည္။ ‘ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါရေစဆရာ၊ ဒီလက္ေမာင္းကို ဆရာတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားႀကည့္ႀကပါဦး၊ လံုး၀ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွပဲ မရဘူးလို႔ လက္ေလွ်ာ့ႀကရေအာင္လား ဆရာ’ သည္ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ခြဲစိတ္ႀကသည္။ ေၿခေထာက္က အရုိးကို လက္ေမာင္းဆီ ဆက္ပြားႏိုင္ၿပီးေတာ့မွသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ၿဖတ္ပစ္ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေၿမာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တံေထာင္ဆစ္ေနရာမွာ ျပႆနာက်န္ေနေသးသည္။ တံေထာင္ဆစ္နားတြင္ အရုိးေတြ ေၾကမြသြားသည္ျဖစ္ရာ အဲသည္ေနရာတြင္ သတၱဳျပားတစ္ခု အစားထိုးၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အေကြးအဆန္႔လုပ္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေကြးလွ်င္ အေကြးအတိုင္း ၊ ဆန္႔လွ်င္ အဆန္႔အတိုင္း တစ္သမတ္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရန္ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထားအတိုင္းထားေပးရန္ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။


တကယ္ ဂစ္တာတီး၍ ရ မရ ေသခ်ာေအာင္ကား တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မရဘူး ဆိုတာ မေသခ်ာမခ်င္း လက္မေလွ်ာ့ဘူးဟူေသာ မူ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူပီပီ အဲသည္ေစာင့္ဆိုင္းေနရစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေတးသြားေတြ၊ တီးကြက္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာပဲ စဥ္းစားသည္ ၊ စီစဥ္သည္ ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စမ္းသပ္တီးခတ္ၾကည့္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဧရာမ ေလာင္းပေလး ဓာတ္ျပားၾကီး တစ္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္မိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဂစ္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ကိုင္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ တီးခတ္မည့္ ဂီတသံစဥ္ေတြအားလံုးသည္ဓာတ္ျပားႀကီးထဲမွာသိုမွီးထားသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္ပတ္တီးျဖည္ရမည့္အခ်ိန္ ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္။ အဲသည္ေနာက္တြင္ လံုး၀ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ညာဘက္လက္ကို အရင္တုန္းက သူတတ္ခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္လုပ္တတ္ေအာင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ျပန္လည္သင္ၾကားျခင္း ျပဳရပါသည္။ ထို႔ေနာက္သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခုထပ္မံထူေထာင္ကာနယ္ပြဲစဥ္မ်ားစတင္သည္။



သည္လိုလုပ္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး သတၱိေမြးခဲ့ရသည္။ ဇြဲႀကီးႀကီးႏွင့္လည္း အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခင္ပံုမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏုိင္ ဆိုသည္ကစင္ေပၚတကယ္တက္ႀကည့္မွေသခ်ာေပါက္သိႏိုင္မည္မဟုတ္လား။ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ဆက္တိုက္ကူးကာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဲသည္ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ခရီးစဥ္က အက်ိဳးရလဒ္ႀကီးမားခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရမီက လက္ကို မီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္တီးခတ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ျပားေတြ ျပန္သြင္းျဖစ္သည္။ သည္အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဂစ္တာသံမွာ ဇနီးသည္ ေမရီဖို႔ဒ္၏ အဆိုပါ တြဲဖက္ပါ၀င္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ဓာတ္ျပားေတြကို တစ္ကမာၻလံုးက ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နားေသာတ ဆင္ၾကသည္။ ဓာတ္ျပား ခ်ပ္ေပါင္း ၁၇ သန္းေက်ာ္မွ် ၀ယ္ယူအားေပးခဲ့ၾကသည္။ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လူငယ္မ်ားေလာကတြင္လည္း ဂစ္တာ ဆိုေသာ တူရိယာပစၥည္းက အႀကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားကာ အားတက္သေရာ ေလ့က်င့္တီးခတ္လာခဲ့ၾကသည္။

***

မ်ားမၾကာမီကမူ မိတ္ေဆြ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခိုက္အနာတရျဖစ္သည့္အေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ သူက စႏၵရားသမား ျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စႏၵရားလံုး၀မတီးႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ ဂီတပညာရွင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ဟု ၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို စာေတြ အေစာင္ေစာင္ေရးကာ ဂီတကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႔ ၊ ျပန္လည္ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ ‘ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ’ သူ႕ထံမွ စိတ္ပ်က္စြာ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။



‘မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား ၊ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီလား’ ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေမးသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုက္တြန္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူစႏၵရားျပန္တီးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေသာ အေနအထားမွ ေန၍ ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္ တစ္ခု သူျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

***

သည္လိုပဲ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာ အုတ္နံရံႀကီး ကာဆီးထားသလို ခက္ခဲေသာ အေနအထားမ်ိဳးႀကံဳရတတ္ပါသည္။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ၿပီဟု ထင္ရသည့္ၿပသာနာမ်ိဳး။ ေဆာင္ရြက္ရန္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆရေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ဳိး။ သည္အေနအထားမ်ိဳး ႀကံဳရေသာအခါ ငါ မတတ္ႏိုင္ဟု အလြယ္တကူ မေျပာပါႏွင့္။ ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသလား လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္ပါ။ မတတ္ႏိုင္တာ တကယ္ေသခ်ာပါၿပီဆိုေတာ့မွသာ လက္ေလွ်ာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေနႏွင့္မူ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ေျမာင္းတူးသူအလုပ္သမားၾကီး၏ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လုိက္နာခဲ့သည့္ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာ ဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည္ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္သိျမင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။


  'ေဖၿမင့္'