ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ အဲဒီလုိပဲဗ် ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ရင္းနဲ႔ သိထားတာေလးေပါ႔ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ မိသားစုနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထမင္းစားရတာေပ်ာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဝန္ထမ္း ကၽြန္ေတာ္႔ ဇနီးကလည္း ေက်ာင္းဆရာမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတူထမင္းစားရတဲ႔ အခ်ိန္ နည္းပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြက်လုိရင္ျဖင့္ သူလည္းေက်ာင္းပိတ္ ကြ်န္ေတာ္လည္းရုံးပိတ္ က်ြန္ေတာ္ သားနဲ႕သမီးေလးလည္း ေက်ာင္းပိတ္ မိသားစုေလးေယာက္ ထမင္းလက္စုံစားရတယ္။ အဲဒီလုိေန႕ေလးေတြက မေမ့ႏုိင္တဲ့ေန႕ေလးေတြပါ။ စကားတမည္ေျပာေပါ့။ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာတာကုိ ကၽြန္ေတာ္႔သားကလု႔ေၿပာတယ္။ လုေျပာရင္းနဲ႕ ဒီေကာင္မ်က္လုံးျပဳးသြားတယ္။
မ်က္လုံးျပဳးပီးေတာ့ ျငိမ္ျပီး မခ်ိ မဆန္႕ ေ၀ဒနာခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မုိ႕ ႏုတ္ခမ္းေတြျပာလာျပီ ကၽြန္ေတာ္႔ မိန္းမလည္း သိသြားျပီး။ ဟယ္လုပ္ပါဦး သားဘာျဖစ္လုိ႕မွန္းမသိ သား သားလုိ႕လွမ္းေခၚတယ္။မလႈပ္ႏုိင္ဘူး။ မ်က္လုံးၿပဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ထုိင္ေနရာကေန ေျပးထသြားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီေကာင္႔ရဲ႔ အရႈိက္ေနရာကုိ မိေအာင္ေနာက္ေန လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သုိင္းဖက္လုိက္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ရုတ္တရက္ အင္႔ကနဲေနေအာင္ ဆြဲညစ္ၿပစ္လုိက္တယ္ ဒီေကာင္႔ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းထဲကုိ ဝင္သြားတဲ႔ ထမင္းလုံး ဖရႈးနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ အဲေတာ႔မွ ဟာ အေဖရာ သားေတာ႔ေသၿပီေအာင္႔တာ အသက္ရႈလုိ႔မရေတာ႔ဘူး ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ႔ စာတပုိဒ္ထဲမွာ အဲဒါေလးကုိ အမွတ္မထင္ေတြ႔ထားခဲ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုဘဝ ေၾကကြဲစရာၿဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ စာေလးေတြ အတုိအထြာဖတ္တာေတာင္မွ တခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာမွာ ေကာင္းက်ဳိးရွိပါတယ္။
စာေတြမ်ားမ်ား ဖတ္မိေလေလ ေကာင္းက်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီးရေလေလပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မုိ႔လုိ႔ တုိးတတ္တဲ႔ ႏုိင္ငံေတြက စာေတြကုိ တအားဖတ္ေနၾကတယ္။ သတင္းစာကုိပဲ မနက္သတင္းစာ ညေနသတင္းစာ အခ်ိန္မတူတဲ႔ အခါမွာ ေၿပာင္းလဲတဲ႔ သတင္းကုိ မနက္ကသတင္းစာလည္းဖတ္ ညေနသတင္းစာလည္းဖတ္ ဒီသတင္းစာနဲ႔ ဟုိသတင္းစာ မတူရင္လည္း သတင္းစာစုံေအာင္ဖတ္။ အုိ ရထားေစာင္႔ရင္းလည္းဖတ္ေနၾကတယ္ ၊ အစည္းေဝးေစာင္႔ရင္းလည္းဖတ္ေနၾကပါတယ္ ခ်စ္သူနဲ႔ခ်ိန္ထားလုိ႔ မလာႏုိင္ေသးရင္လည္း ေစာင္႔ရင္းနဲ႔ ဖတ္ေနၾကပါတယ္။ အကုသုိလ္ ေဒါမနႆေတြ မၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ရထားကလည္း မလာႏုိင္ေသးဘူး ကားကုိဆဲခ်င္သလုိလုိ အဲလုိ ေဒါမနႆေတြ မၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ လာၿပီဆုိေတာ႔ စာအုပ္ကေလးပိတ္ ေဘးအိပ္ထဲကုိထည္႔ တတ္လိုက္သြားေပါ႔။ ကုိယ္႔ရဲ႕တန္ဖုိးရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အဆုံးရႈံးလုိက္ပါဘူး။ အလကားမၿဖစ္လုိက္ပါဘူး။ အဲေတာ႔ စာတုိ႔ကုိဖတ္ပါလုိ႔ ေၿပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္လုိ႔ ဒီဘဝ ဒီအေၿခအေနေရာက္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အင္မတန္ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိပါတယ္။ လူပါပဲ။ သိမ္ငယ္ရင္ လူက ညံ႔သြားၿပီသာေအာင္႔ေမ႔ေပေတာ႔။ သိမ္ငယ္စရာကလည္း လူေတြမွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ အေမမရွိရင္လည္း သိမ္ငယ္တယ္ ၊ အေဖမရွိရင္လည္းသိမ္ငယ္တယ္ အေဖေရာ အေမေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမရွိေတာ႔ မိဘမဲ႔မုိ႔ သိမ္ငယ္တာေပါ႔။ အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားရင္လည္း အားငယ္တယ္ သိမ္ငယ္တယ္။ မိဘဆင္းရဲရင္လည္း သိမ္ငယ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သိမ္ငယ္စရာအေၾကာင္းေတြကအမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီသိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႔ သိမ္ငယ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႔မ်ားမဆင္းရဲ႕ပါဘူး ႏွစ္ထပ္အိမ္နဲ႔ ဒါေပမယ္႔ ေဘးကတုိက္ၾကီးရဲ႕ ႏွစ္ခုရဲ႕ ၾကားထဲေရာက္ေနေတာ႔ ေဘးကတုိက္ႏွစ္ခုေမာ႔ၾကည္႔ၿပီး ဒီေကာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္နဲ႔ သိမ္ငယ္ေနတဲ႔ေကာင္လည္း ရွိေသးတယ္။ သိမ္ငယ္ၿပီဆုိရင္ လူကေပ်ာ႔ညံ႔သြားတယ္။ အရုိးေပ်ာ႔ ေရာဂါရသလုိပဲ ေခြေခါက္သြားတယ္။ သိမ္ငယ္ၿခင္းနဲ႔ အတူတူ လြမ္းသလုိလုိ ေဆြးသလုိလုိ ဝမ္းနည္းသလုိလုိ စိတ္ကေပ်ာ႔သြားတဲ႔ အတြက္ လူပါေပ်ာ႔ညံ႔သြားပါတယ္။ သိမ္ငယ္ၿခင္းဆုိတာ အဲ႔ေလာက္ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက သိမ္ငယ္စိတ္ၾကီးၾကီးရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္ သိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္းလည္းရွိလုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရြာကေလးက ရွစ္မုိင္ဆုိတဲပ ၿမဳိ႔ေသးေသးၿမိဳ႕ေလးပါပဲ။
ၿမိဳ႕နယ္ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ေၿခာက္မုိင္ေဝးတဲ႔ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ရြာကေလးရွိပါတယ္။ ရြာနာမည္က ဝန္သုိတဲ႔ လယ္သမားရြာကေလးပါပဲ။ တစ္ရြာလုံးလယ္သမားၾကီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ႔အေဖလည္း လယ္သမားပဲ ကုိယ္ပုိင္လယ္ကေလးရွိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထမင္းနပ္မွန္စားရပါတယ္။ လယ္သမားက စပါးထြက္တယ္ဗ်ာ ပဲရတယ္ ႏွမ္းထြက္ေတာ႔ ဆီရတာေပါ႔။ ထမင္းစားဖုိ႔ေတာ႔ မပူရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အေဖကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ အေမ ၂၄ ႏွစ္မွာ မုဆုိးမၿဖစ္တယ္။ မလုပ္တတ္ မကုိင္တတ္နဲ႔ လယ္ယာ စီးပြားေလး အေမ႔ လက္ထပ္မွာ ပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္းရဲ႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အေဖၾကီးနဲ႔ အေမၾကီးက ေခၚယူၿပီးေမြးစားပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည္႔ပါ ငါးႏွစ္သားမွာ အေဖကြယ္လြန္ေတာ႔ အားငယ္တာေပါ႔။ အေဖၾကီး အေမၾကီးနဲ႔ ေနရတာလည္း စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိပါတယ္။ အေဖၾကီးကေတာ႔ အဲဒိရြာကေလးမွ မဆုိးပါဘူး။ သူတစ္ေယာက္ပဲ ဒီရြာထဲမွာ လယ္သမားမဟုတ္တာ အေဖၾကီးက ဒီရြာကေလးမွာ မူလာတန္းေက်ာင္းအုပ္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆုိလို႔ သူ႔မွာ လက္ေထာက္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း အုပ္ေနရတဲ႔ ေက်ာင္းပါပဲ။ အေဖၾကီးေက်ာင္းကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါပဲဗ်ာ ဒီစတိတ္ခုံ တစ္ၿခမ္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဟုိနားမွ ကေလး ၂၀ ေလာက္ သူငယ္တန္းေလး သင္ပုန္းၾကီး တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ၊ သင္ပုန္းၾကီးဆုိတာလည္း ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး ။ သြပ္ၿပားေဘာင္ကြတ္ထားတာပါပဲ။ အၿဖစ္ပါ။ သူငယ္တန္းေလးၿပီးေတာ႔ ဒီနားမွာ သူငယ္တန္းၾကီး ကေလး ၁၈ ေယာက္ေလာက္ သင္ပုန္းၾကီးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ဒီနားမွာ ပထမတန္း ၁၆ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီဘက္နားၾကေတာ႔ ဒုတိယတန္း ၁၄ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီဘက္နားၾက တတိယတန္း ၆ ေယာက္ေလာက္ရွိေတာ႔တယ္။ ဟုိဘက္နားမွာ ၄ တန္း ၂ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေလးမွာ သူငယ္တန္းေလးမွာ လူအမ်ားဆုံးပါပဲ။ ေလးတန္းေရာက္ရင္ ေက်ာင္းသားမရွိသေလာက္ နည္းသြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔တုန္းဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာ လယ္သမားေတြက ဒုတိယတန္းေလာက္ ေအာင္လုိ႔ ေသစာ ရွင္စာဖတ္တတ္ရင္ ေတာ္ေရာ႔ေပါ႔ ေက်ာင္းထုတ္သြားၾကတယ္။ ကၽြဲေက်ာင္းခုိင္း ႏြားေက်ာင္းခုိင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဥာဏ္ေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ကၽြဲေက်ာင္း ႏြားေက်ာင္း လယ္ကူလီ လယ္လုပ္သားဘဝ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ တစ္တန္းနဲ႔ တစ္တန္းဘာမွ ကာထားတာ မရွိပါဘူး။ ကာလုိ႔လည္း ဘယ္ၿဖစ္မလဲ ဆရာက တစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ခလယ္ေကာင္က ထုိင္ၾကည္႔ရင္ အတန္းအားလုံး အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီးသားၿဖစ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ အေဖၾကီးက ပထမတန္းမွာ သြားစာၿပေနရင္ ေလးတန္းကေကာင္ေတြ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ခုတ္ကုန္ၾကၿပီ ရန္ပြဲခ်တယ္ ေဖၾကီးကေလးတန္းကုိ ေၿပးၿပီးေတာ႔ စူေၿပာ ရန္ပြဲ ဖ်င္ေနတုန္း ဒုတိယတန္းကေကာင္ေတြ နပန္းခ်ၿပန္ၿပီ ဒုတိယတန္းေၿပးရၿပန္ၿပီ အေဖၾကီးခမ်ာ စာသင္ရတာကနည္းနည္း ရန္ပြဲဖ်င္ရတာကမ်ားမ်ား ဒီေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းပညာသင္ရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်တာ တစ္ခုရွိပါတယ္ .
No comments:
Post a Comment