"ရွင္သန္လိုက္စမ္းပါ..."

တစ္ခါတုန္းက

အလြန္ဆင္းရဲတဲ့ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူဟာ ရုပ္ဝတၳဳေတြဆင္းရဲေပမယ့္စိတ္ႏွလံုးမဆင္းရဲပါဘူး။
ဆင္းရဲလြန္းတာေၾကာင့္ ရြာထဲမွာ မေနႏိုင္ပါဘူး။
ရြာျပင္ကေတာထဲမွာ ေနရပါတယ္။
ရြာျပင္မွာ တဲငယ္ေလးတစ္လံုးထိုးၿပီး လယ္လုပ္ငန္းကိုလုပ္ပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕တဲငယ္က ၾကမ္းခင္းေတြက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲပါ။
နင္းလိုက္တိုင္း အသံေတြျမည္ေနတဲ့ၾကမ္းခင္းေတြေပါ့။
ဟာလာဟင္းလင္းျပင္ႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမိုးေတာ့ရွိတယ္။
အမိုးနဲ႕အခင္းသာရွိတဲ့တဲေလးတစ္လံုးေပါ့ေလ။
ျဖစ္ေအာင္ေနေတာ့လည္းျဖစ္ေနတာပါပဲ။
သူတဲေလးက ေတာထဲ၊ေတာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ အပင္ေတြကေတာ့မ်ိဳးစံုေပါက္ေနတာေပါ့။
တစ္ေန႕ေတာ့ သူရဲ႕အိမ္ေအာက္မွာ ဝါးျမွစ္စို႕တစ္ခုေပါက္လာပါတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ဝါးျမစ္စို႕ဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
သူထိုင္ေနက် ေနရာေလးမွာ ဝါးျမစ္စို႕ဟာလာလာၿပီးထိုးထိုးေနပါတယ္။

(အဲဒီအခ်ိန္မွာ သင္သာဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ?....)
(ျမွစ္ဟင္းတစ္ခြက္ရေလရဲ႕လို႕ေတြးေနမွာလား?)

အဲဒီ သူဆင္းရဲက သင့္လိုမေတြးျဖစ္ပါဘူး။
သူဟာ ထိုင္ေနက်ေနရာေလးကေန ေနာက္ဆုတ္ၿပီးထိုင္လိုက္တယ္။
ဝါးျမွစ္စို႕ေလးတက္လာႏိုင္ေအာင္ သူ႕ရဲ႕ၾကမ္းခင္းကို ခ်ိဳးေပးလိုက္ပါတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။
ဝါးျမွစ္စို႕ေလးဟာ အေပၚမွာ အတားအဆီးမရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုးထြက္လာတာေပါ့။
ဒါနဲ႕ပဲ ထိုင္ေနတဲ့ သူဆင္းရဲရဲ႕မ်က္ႏွာအျမင့္အထိ ဝါးျမွစ္စို႕ေလးေရာက္လာခ်ိန္မွာ
သူဆင္းရဲက ဝါးျမွစ္စို႕ေလးကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။
" ဝါးျမွစ္စို႕ေလးရယ္...ရွင္သန္လိုက္စမ္းပါ။
ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္းရွိသေလာက္ ရွင္သန္လိုက္စမ္းပါ။
တကယ္လို႕ လိုအပ္လာမယ္ဆိုရင္
ေခါင္းမိုးကိုလည္း ဖြင့္ေပးပါအုန္းမယ္"တဲ့။



++++++++++++++++++


ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ဟာ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေလးေတြကို
ရွင္သန္ခြင့္ေပးဖို႕အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။
လူငယ္ေတြ အစြမ္းရွိသေလာက္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးႏိုင္ဖို႕
မ်ားမ်ားစားစားမလိုအပ္ပါဘူး။
လူႀကီးေတြမွာ သေဘာထားႀကီးတဲ့စိတ္ဓာတ္နည္းနည္းရွိဖို႕ပဲလိုအပ္ပါတယ္။
ေနရာဖယ္မေပးႏိုင္ရင္ လူငယ္ေတြ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႕
အေတာ္ခက္ခဲပါလိ္မ့္မယ္။
"လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ
ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္းရွိသေလာက္ ရွင္သန္လိုက္ၾကစမ္းပါ။
တကယ္လို႕ လိုအပ္လာမယ္ဆိုရင္......."လို႕
ေျပာရဲတဲ့လူႀကီးတိုင္း၊
သတိၱရွိတဲ့လူႀကီးတိုင္းကို
က်ေနာ္ဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။

++++++++++++++++++

တစ္ခါတုန္းက ဝက္တစ္ေကာင္ရွိေလရဲ႕။
သူက စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာနဲ႕ႏြားကိုေျပာတယ္။
"လူေတြက ငါ့ရဲ႕အသားကို ၿမိန္ယွက္စြာစားၾကၿပီး
ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကို အေကာင္းမျမင္ၾကဘူး၊
ေက်းဇူးမတင္ၾကဘူး။" တဲ့။
ႏြားကိုေမးေလးထိုးၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။
" အသားေပးတာျခင္းအတူတူ၊
မင္းကိုက်ေတာ့ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ေတာင္ သတ္မွတ္ၾကတယ္။
မတရားဘူးလို႕ထင္တယ္။
အဲဒါဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ"
ႏြားကေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
" မင္းက ရွင္တုန္းက ဘာမွမေပးဘူးေလ။
မင္းက စားဖိုးနင့္ေအာင္ စားဖို႕ေလာက္သာ သိခဲ့တာကိုး။
ေသေတာ့မွ ေပးတာ ဘာမွ အက်ိဳးမမ်ားလွပါဘူး။
ရွင္တုန္းေပးဆပ္တာက အားလံုးအတြက္ ပိုၿပီးအက်ိဳးမ်ားပါတယ္"တဲ့။

++++++++++++++++++

လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား...
မေသခင္ေလးမွာ အားလံုးအတြက္အက်ိဳးမ်ားေအာင္
ရွင္ေနတုန္း ေပးျဖစ္ေအာင္ ေပးလိုက္စမ္းပါ။
အစြမ္းကုန္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးျဖစ္ေအာင္ ေပးလိုက္စမ္းပါ။
ဝက္ မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕လို႕ေစတနာနဲ႕ေျပာလိုက္ပါရေစ။

++++++++++++++++++

လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြလည္း
အခ်ိန္အခါနဲ႕
အခြင့္အေရးကိုေစာင့္မေနဘဲ
ရွင္သန္လိုက္စမ္းပါ။